Świetliki

Ostatnio dowiedziałam się fantastycznej rzeczy na temat świetlików. Wiecie, tych robaczków z błyszczącym kuperkiem. Ich świecące tyłki służą przywabianiu partnera, albo… odstraszaniu wrogów. Wiem, wiem, zwykła chemiluminescencja, nie ma się czym podniecać. Ale kurczę, jednak jest!

Już samo to, że w wyniku reakcji chemicznych następuje emisja fal świetlnych zakrawa o magię. Dołóżmy jeszcze opowieści o Nocy Kupały, kiedy maleńkie robaczki świętojańskie wabią śmiałków w las, by szukali mitycznego kwiatu paproci… Nie czujecie tego przyjemnego dreszczyku emocji? Ja już jestem w połowie drogi do krainy fantazji.

Ciekawsze jest jednak to, że ludzie zachowują się tak samo. Wabimy światłem, albo chowamy się za nim. Znam mnóstwo ciepłych, uśmiechniętych osób, które są jak małe słoneczka. Wszyscy przy nich rozkwitają, odpoczywają, chcą się grzać w ich blasku. Mają w sobie taką nieprawdopodobną radość i wiarę, że wszystko się ułoży.

Co ciekawe, są w tym autentyczne. Ich ciepło nie spala, nie dusi, ale w cudowny sposób dodaje sił życiowych. Jasne, mają złe dni, fochują się, tłuką szklanki. Mimo tego ciągle błyszczą i przyciągają do siebie innych. Nie po to, by spalić głupie ćmy, ale po to, by nasycić je własną energią.

Znam też ludzi, którzy naprawdę dużo przeszli w życiu i swoją nadnaturalną radością stawiają tamę rzeczywistości. Tak jakby tylko to trzymało ich w ryzach. Nikt nie może przebić się za fasadę wesołości, ani poznać ich do głębi. Wszystko zawsze jest super, na wysokich obrotach. Też świecą, ale nie w ten dobry, spokojny sposób. Ich blask oślepia, jak reflektory TIR-a jadącego z naprzeciwka.

Wiecie, tak sobie myślę, że każdy z nas ma etapy, kiedy nie chce opuścić gardy i kurczowo trzyma się świata, który zna. Zaklinamy rzeczywistość, by nie mierzyć się ze zmianą, ale ona i tak przychodzi. Przyjdzie etap choroby, straty, etap wyprowadzki, zmiany pracy. Przyjdzie moment, w którym będzie trzeba zmierzyć się z tym, że niektóre marzenia nigdy się nie spełnią, albo odbyć jakąś trudną rozmowę.

To, że uśmiechamy się, biorąc na klatę czyjeś żale, oczekiwania albo wyobrażenia nie oznacza, że nagle sami zaczniemy tego wszystkiego pragnąć. Ta wymuszona wesołość nie stanie się prawdziwa. To będzie tylko maska, pod którą wciąż będzie ukrywało się jakieś poczucie winy i niezgoda na to, co przynosi życie.

Chodzi o to, by czasem odpuścić i nie zgrywać siłacza. Nawet wtedy, gdy wszyscy w ogół tego od nas oczekują. Cisza, łzy, małe zachmurzenie to nie koniec świata.

Świetliki by Nika