Huśtawka

Siedzę i siedzę, myślę i myślę, czego najbardziej mi żal...

... i  przypominała mi się huśtawka u babci przed blokiem. Była stara, nawet gdy ja byłam mała. W oryginale pokrywała ją żółta i niebieska farba, ale w mojej pamięci jest piękną mozaiką odłażących płatów emalii i świeżej rdzy. Miała siedzisko lekko nadpęknięte, tak że tyłek zwisał, a ideału dopełniały niesamowicie wyrobione zawiasy. 

Pamiętam, jak ustawiała się do niej cała kolejka - najpierw najstarsi, potem młodsi, każdy grzecznie zajmował swoje miejsce w szeregu. Trzeba było rozbujać się do sztangi, a potem skoczyć jak najdalej.

Na tym samym podwórku rosła też jarzębina, o którą codzienne rano toczyła się wojna. Bandy dziewczyn i chłopaków rywalizowały, kto wcześniej wstanie i zajmie strategiczną bazę. Gdy pociągnęło się odpowiednią gałąź to można było odrzucić wroga na 2 metry. Piękna sprawa.

Był jeszcze murek, na który wchodziłyśmy z siostrą cioteczną po bzie. Siedziałyśmy tam całymi godzinami wymyślając zabawy, dyskutując o tym, która czarodziejka jest najlepsza (i nie, wcale nie ta z Księżyca) i skutecznie unikałyśmy młodszego rodzeństwa.

A pewnego dnia po prostu zeszłam z tego murku i już więcej nie wróciłam. Bujaczkę wykopali i postawili nową, potwornie ciężką i sztywną, z której już nie dało się tak skakać. Jarzębina stała jeszcze długi czas, ale nie wiem czy jeszcze istnieje.

To słoneczne wspomnienia, jedne z wielu puzzli w mojej głowie. Wcale nie najważniejsze, ale lubię do nich wracać. Przenoszą mnie do świata, w którym było prościej. Do świata, którego już nie ma, ale który zostawił niezatarty ślad.

Kiedyś pewnie wrócę do dzisiejszego dnia, do początków blogowej przygody. Ciekawa jestem czy będę wspominać to z nostalgią, czy odsądzać się od czci i wiary?

Na razie cieszę się, że spróbowałam. Może dlatego, że z żółtą huśtawką mam też mniej miłe wspomnienie - nigdy się do tej sztangi nie rozbujałam. Prawie, ale nie do samego końca. I ta stracona szansa czasem mnie uwiera.

Fot.: Klara Kulikova / Unsplash