Żabi skok

Iiiiii, zrobiłam to! Wreszcie!

***
Podobno nie jest dobre dla naszego rozwoju, jeżeli pomijamy jakieś etapy. Wiecie: najpierw turlanie, potem pełzanie, raczkowanie i dopiero na nóżki, a nie hyc! i z pozycji horyzontalnej od razu do biegu. Mówią, że często dziecko wraca do pominiętych etapów i nawet jeśli już chodziło to znów zaczyna pomykać na czworaka. Ale żeby się cofnąć o plus/minus 15 lat?!
***
Od czerwca funkcjonuję w systemie weekend pracujący, weekend wolny, weekend pracujący, weekend wolny, weekend... świra można dostać. Jedyny plus jest taki, że natrzaskałam nadgodzin aż miło. Teoretycznie powinnam je w pewnym momencie odebrać, ale ciągle coś: a to nie ma nikogo, kto mógłby wziąć dyżur; a to niebo wylewa z siebie hektolitry wody; a to moc mi spadła do poziomu ślimaka na kacu. Aż nadszedł pamiętny wtorek, kiedy się udało! Zrobiłam sobie wagary!

Nic tego nie zapowiadało. Przyszłam do pracy jak gdyby nigdy nic, odpaliłam pocztę, tu coś skrobnęłam, tam zadzwoniłam, skserowałam parę kartek - a jak wiadomo dzień bez ksera się nie liczy - ale z minuty na minutę narastał we mnie bunt. Tylko szyba dzieliła mnie od słońca, woni świeżych spalin i życia. Bo wiecie, życie zaczyna się dopiero po odklikaniu się na bramce. Myśli galopowały, tabelka w Excelu wyliczyła mi, że jeszcze chwila i kadry zrobią mi pogadankę na temat odbioru godzin, a układ planet powiedział, że to jest właśnie dzień idealny na żabi skok.

Wystarczył jeden druczek, jeden podpis i jeden zjazd windą, żebym poczuła się jak zerwana ze smyczy nastolatka. Moja klasa była tak fajna, że do szkoły chodziliśmy w zasadzie rekreacyjnie. Pewnie, były jakieś tam kłótnie, spiny i fochy, ale w ogólnym rozrachunku byliśmy całkiem zgrani. W szkole razem, po szkole razem, trochę wspólnego zakuwania, jeszcze więcej wspólnych plot i marzeń o podbiciu świata. Tak się jednak złożyło, że na wagarach byliśmy może ze trzy razy. A ponieważ te pominięte etapy jakoś i tak w człowieku siedzą, to ucieczka w plener po prostu musiała się zdarzyć.

A jak już się zdarzyła to pomknęłam, jak na skrzydłach, do kina. Na Disneya, oczywiście: Raya i ostatni smok, szczerze polecam. Twardo trzymam się tezy, że te bajki są bardziej dla dorosłych niż dla dzieci i chyba nie ja jedna, bo na sali pięćdziesiąt procent widzów to ludzie z dowodami osobistymi i bez przychówku. Swoje człowieki.

Przed kinem wypiłam w biegu kawę z pianką, po kinie podreptałam na obiad, a jak już ogarnęłam temat jedzenia to postanowiłam pojechać do Łazienek. A tam dopadł mnie kryzys wieku dojrzałego, bo okazało się, że wcale nie potrafię odpoczywać.

Kawa była na szybko, bo śpieszyłam się na film. Obiad jadłam z namaszczeniem, bo mnie w pracy coachują, że trzeba przeżuwać długo i dokładnie, więc wczuwałam się w smak buraka, liczyłam ziarenka pęczaku, a o subtelnościach fety mogłabym napisać doktorat. Za to spacer po parku po prostu mnie pokonał.

Gdyby to nie był spontan, tylko starannie zaplanowane wyjście, miałabym z sobą kocyk i gazetę; rozłożyłabym się na trawniku i podziwiała chmury, albo czytała to, na co zwykle brak mi czasu. Ponieważ jednak wagary były decyzją pod natchnieniem chwili, nie miałam żadnych akcesoriów. 

Na początku szłam wolnym krokiem spacerowym, ale tak mnie to zmęczyło, że musiałam przysiąść. Jak usiadłam na ławce, to z miejsca załączył mi się syndrom nieproduktywności: kto to słyszał, żeby siedzieć tak bezczynnie! Zaraz wskoczył więc fejsbuczek, wiadomości, komiksy i blogi, aż Bóg się zlitował i zesłał wiewiórkę. 

Serio, przybiegała taka śmieszna, ruda, z kitą zawiniętą zawadiacko do góry, narobiła rabanu w gałęziach i uciekła. Dopiero to mnie otrzeźwiło. Przecież przyszłam popatrzeć na zielone... Skoro tak, to zaczęłam się gapić. Jedne drzewa były jeszcze niewinnie zieloniutkie, inne już przykurzone, jeszcze inne tak ciemne, że prawie czarne. Zaczęłam patrzeć i dostrzegać pierwszy plan, drugi, tło. Zobaczyłam kształt chmur i trochę zwolniłam. To był dobry czas na to, żeby się pomodlić - więc się pomodliłam. Dobry na to żeby pomyśleć - więc pomyślałam. O tym co jest, co nie wyszło, o tym czego bym chciała od życia. Jakoś tak fajnie mi się zrobiło. A kiedy już tak się napatrzyłam na kwiaty, drzewa, kiedy już sobie poukładałam w głowie, wtedy znów poszłam na spacer. Tym razem w swoim tempie, bez zakładania, że jest jakiś schemat odpoczynku. 

***

Tak się cieszę, że miałam te kilka godzin wolności. Niby niewiele, a jednak moje nadwątlone baterie dostały zastrzyk energii. Na chwilę wskoczyłam w beztroskę, która przecież jest na wyciągnięcie ręki. Wystarczy na chwilę opuścić gardę, nie trzymać się kurczowo schematów i planów. Dziś już na nowo obowiązki sprowadziły mnie na tory odpowiedzialności i dorosłości. Ale mam świadomość, że za jakiś czas znów będę mogła pobawić się w żabę i zrobić sobie odskocznię. I tak - taktyką małych kroków - zbuduję sobie przyczółek do obrony przed wariactwem. Póki co kolejny weekend mam pracujący. Ahoj!

Fot.: Zdenek Machacek / Unsplash