Hello wind

Wieje wiatr zmian. To dopiero subtelne podmuchy, ale chyba jestem astralną meteopatką, bo zaczynam czuć w kościach, że zbliża się coś dobrego. W końcu jeśli na Mazowszu można odczuwać skutki halnego, to czy nie można przeczuwać, że życie szykuje dla nas jakąś miłą niespodziankę?

Nie wiem czy to mój optymizm, czy zaklinanie rzeczywistości, ale wierzę, że już niedługo stanie się coś pięknego. Nie musi być doniosłe, ani ogromne, ale wiem, że mój świat rozświetli się niczym lampion-witraż, do którego włożono świeczkę.

Ostatnio wiele dzieje się dookoła mnie. Był ślub i wesele też, z ziemi wyrastają mury domów. Znajomi oczekują dziecka. Przyjaciółka miała wypadek na autostradzie i cudem wyszła z niego praktycznie bez szwanku. Ktoś się rozstał, ktoś inny poznał fascynującego człowieka. Było rzucanie papierami i rozpoczęcie nowej zawodowej drogi. Trochę walki z czasem i kwasem międzyludzkich relacji. Kilka bitew o zdrowie. Dzieje się dużo wokół, a u mnie spokój.

Może nie do końca, bo przecież jest praca, szkoła, nowiutkie wystawy. Mam mało czasu na sen, a jednak to nie to. Potrzeba mi tej magii, która wydaje się być na wyciągnięcie ręki, ale jeszcze nie mogę jej dosięgnąć. Czuję się jednak tak, jak wtedy, gdy w szkole odliczaliśmy dni do ferii czy wycieczek. W powietrzu już czuć iskry, jest jakieś wewnętrzne napięcie, chociaż tak naprawdę nic jeszcze nie zapowiada zmian.

Lubię tworzyć w głowie możliwe scenariusze. Czy to będzie wielka miłość? Czy łowca talentów trafi na tego bloga, a ja stanę się tak słynną autorką, że J.K. Rowling poprosi o mój autograf? A może pod natchnieniem chwili kupię zwycięski los i za miesiąc będę piłą kawę w Wiedniu?

Myślicie, że to dziecinne? Może. Ale lubię w sobie tę dziecięcą zdolność tworzenia wieloświatów. Zbyt często wymyślamy scenariusze pełne pułapek i spektakularnych klęsk. A przecież przyciągamy to, co nieustannie zaprząta nasze myśli. Możliwe, że jest w tym wszystkim naiwność, ale czy nie lepiej karmić się pięknem i radością? Życie i tak da nam czasem prztyczka w nos. Nie ma sensu czekać na burę ze spuszczoną głową. Każda godzina warta jest tego, by przeżyć ją świadomie.

Przeświadczenie, że jeszcze chwila, a spotka mnie coś dobrego, uparcie drapie mnie w łopatkę. Domaga się mojej uwagi i zagaduje, prowokując do różnych myśli. Może dlatego, że listopad już puka do drzwi? Zaraz dzień Wszystkich Świętych, potem Zaduszki i cała oktawa święta. Wierzę w to, że zawsze mamy dostęp do bliskich, którzy odeszli, ale nastrój tych dni w jakiś mistyczny sposób przybliża mi Zaświaty, z całą ich potężną wiedzą. Co jeśli w jakiś sposób zasłona unosi się i pozwala poczuć coś, co na co dzień tkwi w warstwie nieświadomości?

Można zdobyć świat, lecz to ciągle tylko świat. Chciałabym nasycić się jego pięknem i ogromem, ale nie chciałabym go zawłaszczyć. Chyba zbyt łatwo jest pragnąć tego żeby "mieć" i niewiele zostaje miejsca na to żeby "być". Przecież chodzi o to, by być szczęśliwym, kochanym, spełnionym. Być sobą i potrafić z sobą żyć.

Mój wiatr zmian to nie jest Dziki Gon, pełen gromów i błyskawic. To raczej kolorowy wiatr, niosący złote liście. Każdy z nich jest maleńką szansą na chwilę radości. Jest niezależną ode mnie siłą szczęśliwych splotów okoliczności; rozmów, które zmieniają sposób myślenia; dróg, które wybrało się spontanicznie, tylko po to, by stać się świadkiem cudu. Czy świątecznego? Nie wiem. Jest już Halloween, więc mogę powiedzieć tylko jedno: Hello wind! Dobrze, że wiejesz.

Fot. Adam Gonzales / Unsplash