Pierwszy dzień po końcu świata

Piękny dzień dziś miałam. Po pierwsze: mamy w pracy nowy ekspres do kawy. Taki, który robi mleczną piankę w 3 stopniach spieniania. Moc można ustawić. Sam się płucze. A co najważniejsze - napój nie śmierdzi mokrym psem. Doceniajmy małe rzeczy.

Po drugie: byłam dziś piękna, jak bogini. No dobra, może odrobinę przesadzam, ale po pierwsze chciało mi się zamaskować cienie pod oczami, a po drugie wytrzymałam cały dzień na obcasach. Mam takie cudne, różowe szpilki. Właściwie to nie jest róż, tylko wściekła fuksja. Stópka mi się w nich robi zgrabna, jak Kopciuszkowi na balu. Tylko ja przytomnie nie siedzę w robocie do północy. A nie, wróć! Wczoraj siedziałam. Miałam dyżur, ważny projekt itd., itd. – i mam dzień wolny do odebrania. Czy to nie jest wspaniałe? Dla mnie jest. Wracając jednak do mojego samozachwytu: ile radości daje świadomość, że jest całkiem dobrze. Może i znalazłam pierwsze siwe włosy, ale – kurczę – lubię siebie.

Miałam jednak dość długą przeprawę sama ze sobą, nim doszłam do takich wniosków. Dawno, dawno temu, byłam niezłym wypłoszem. Zresztą teraz też zdarza mi się zapomnieć języka w ustach. Albo wręcz przeciwnie – chlapnąć za dużo, w nieodpowiednim momencie. Tak się ostatnio posprzeczałyśmy z kumpelą: od słowa do słowa i awantura na cztery fajerki. Ja nie załapałam o co jej chodzi, ona nie załapała moich wywodów i rozpętałyśmy burzę w szklance wody. Teraz jest już ok, ale wiecie co sobie pomyślałam? Że najtrudniejszy jest pierwszy dzień po końcu świata.

Odwieczna mądrość, rozporoszona po wszystkich ludach i językach mówi, że trzeba czasem coś stracić, by otworzyć drzwi nowemu. Że jesteśmy niczym feniksy, zdolni odrodzić się z popiołów. Że nawet jeśli nasz świat ulegnie zrównaniu z ziemią, jak po wybuchu bomby atomowej, to jednak mamy w sobie siłę miłorzębu i damy radę rozkwitnąć na nowo.

Kłopot w tym, że nie ogarnia się tej mądrości siedząc na kupie gruzu. Do decyzji o odbiciu się od dna trzeba dorosnąć. Tak jak do każdej innej decyzji w życiu. Są jednak takie sytuacje, kiedy trzeba po prostu opłakać zgliszcza. Trudny jest ten pierwszy dzień po kłótni, kiedy chcesz przeprosić lub przyjąć przeprosiny, ale nie wiesz jak się za to zabrać. Niby już wszystko wyjaśnione, ale jeszcze się nie możemy przyjacielsko szturchnąć i obchodzimy się z sobą, jak z jajkiem. Męczące i smutne.

Trudny jest pierwszy dzień po tym, kiedy rzuca się wszystko i wyjeżdża, niekoniecznie w Bieszczady. Kiedy zrywa się z dotychczasowym modelem życia, który nie służył, ale był w pewien sposób oswojony i „bezpieczny”. Nawet jeśli niebezpieczeństwo było wpisane w codzienność, to i tak człowiek miał złudne poczucie kontroli. A tu nagle: wielka niewiadoma.

Ekstremalnie trudne są dni po tym, gdy bezpowrotnie traci się kogoś, kto był naszą latarnią morską. Gdy odchodzą przyjaciele, rodzice, rodzeństwo, żona czy mąż. Gdy cel życia ucieka nam sprzed oczu. Gdy choroba pożera siły lub zdajemy sobie sprawę z tego, że jakieś marzenie nigdy się nie ziści.

Świat się rozsypuje i trzeba to przetrwać.

Możemy potraktować wszystko, jako trampolinę do sukcesu i radości, ale między sloganowym hasłem, a rzeczywistością jest sporo wolnego miejsca. Gdy zdejmie się filtry wyobrażeń o tym, jak sobie inny ludzie radzą, jak ja sama powinnam ogarniać życie, wtedy okaże się, że wszyscy jesteśmy ulepieni z jednakowej gliny. Każdego z nas ogarnia niemoc, strach, stres i emocje, kłócące się z wizerunkiem człowieka, jakim chcemy być.

Tych końców świata jest dużo. Jedne przychodzą niepostrzeżenie, niczym w wierszu Miłosza, inne odbywają się przy dźwiękach apokaliptycznych trąb. Ja tych Armagedonów miałam już na pęczki. Siadałam, jak taka kupka nieszczęścia i nie wiedziałam co zrobić. I wiecie co? To dobrze. W pewnym momencie szok mijał i można było brać się za sprzątanie. W życiu, w głowie, w podejściu do różnych spraw.

Wiele razy byłam sama dla siebie niszczycielem światów, ale z perspektywy czasu mogę powiedzieć, że nie jest mi ich żal. Nie jestem idealna – ale polubiłam niektóre ze swoich wad. Czy bym coś zmieniła? No pewnie! Ale snu z powiek mi to nie spędza. Mogę się jarać tym, że akurat dziś umalowałam się ciut dokładniej i biegałam po biurze w szpilkach, ale nie muszę stawać na baczność przez swoim wewnętrznym kapralem, jeśli tego nie zrobię. Mogę wyciągnąć wnioski z chlapania jęzorem bez opamiętania i nie biczować się przez rok za to, że jednak coś spieprzyłam. Jesteśmy ludźmi, a nie maszynami. W naszych wnętrzach jest mnóstwo puzzli, które trzeba ułożyć na miejsce. Żeby to zrobić – tak porządnie, a nie tylko po łebkach – potrzebny jest czas.

Koniec świata wybija nas z rytmu. Ale po tym pierwszym dniu przychodzi kolejny, a po nim jeszcze jeden. I pewnego dnia można zachwycić się tym, że kawa smakuje wybornie.

***

Aha, z nowości: mam funpage na Facebooku. Świeża sprawa i jeszcze nie do końca ogarniam co i jak, ale jeśli chcecie wpaść i być na bieżąco z tym co się dzieje to serdecznie zapraszam 😁 https://m.facebook.com/Nika-z-Miasta-Sawy-100333019185485/?ref=bookmarks 

Fot. J Lee / Unsplash