Love in the city

O. Mój. Ra. Poczułam się dziś, jak najstarsza mumia w muzeum. Jak ostatnia Starowinka z „Seksmisji”.

Zaczęło się od komplementu: „Nika, fajnie piszesz, mogłabyś mieć swoją rubrykę z felietonami w gazecie…” – do tego momentu byłam mile połechtana. Wiecie: oto ja, pani redaktor, autorka o której dziełach rozprawia się przy biurowym ekspresie i przy pogaduszkach z siostrą. Już to widziałam! A potem, niestety, padło to nieszczęsne „…jak Carrie Bradshaw”. No, dzięki.

***

Pewnie powinnam być cała w ochach i achach. OMG, porównana do laski w szpilkach od Manolo! Kobiety sukcesu, która wyrwała największe ciacho w mieście. Wiecie: Carrie, Big and big love.

Szkoda, że to nie moja stylistyka. Już widzę, jak się trzęsę na tych szpilko-szczudłach, uczepiona uchwytu w tramwaju. Zamiast nowego „Vogue’a”, wolę kupić sobie bajgla, a jeszcze lepiej: zrobić sobie tosty i broń Boże, nie wychodzić na miasto.

Przygodny seks mnie mrozi. Kluby mnie mrożą. Chyba, że mowa o Klubie Komediowym – wtedy bardzo proszę, może być i maraton. Może być piwo w pubie, cappuccino w jakiejś uroczej kawiarence i rozmowy z przyjaciółmi, które jednak coś wnoszą do życia. Nie żebym była jakoś straszliwie pruderyjna, ale przeraża mnie ocenianie faceta pod kątem centymetrów. Żadnych uwag w kwestii charakteru? Czy jest dobrym człowiekiem? Nie kopie psów? Płaci podatki? Jak często dzwoni do matki? Mówiłam wam – mumia.

Bohaterki „Seksu w wielkim mieście” miały po trzydzieści lat, a zachowywały się tak, jakby poszły na wagary i bawiły się w dorosłych. Sukces zawodowy – ależ tak, drogie ciuchy – proszę bardzo, życie wewnętrzne – a nie, dzięki, weźmie się antybiotyki i wszystko padnie. Już pomijam kwestię erotycznych przygód – taki zamysł serialu, niech będzie. Bawi mnie jednak to usychanie z tęsknoty za człowiekiem, którego się wyidealizowało. Jakby dziewczyna miała piętnaście lat to jeszcze można byłoby te wszystkie westchnięcia zrzucić na burzę hormonalną: „On ma dziś czarny golf i ja też – to musi być braterstwo dusz!”. Albo środek zimy, mróz i modny fason unisex, ale nastoletni mózg interpretuje wszystko na własną korzyść. Gorzej, gdy dorosła kobieta nadal siedzi w tamtym świecie. Tupie nogą, wykrzywia usteczka ze złości i próbuje nagiąć świat do swojej woli.

Carrie chciała Biga, Big nie chciał Carrie. Potem on chciał, ale ona nie. Później chcieli oboje, ale nie wyszło. Męczy mnie nawet słuchanie o tym. Zastanawiam się też czy facet byłby nadal tak fascynujący dla tej modowej entuzjastki, gdyby ubierał się w garnitur z sieciówki i nie kupował przed śniadaniem całych galaktyk. Niby był ślub i wielkie wyznania, ale nie trafia do mnie taka miłość.

Są ludzie, dla których dramat to chleb powszedni. Muszą być emocje, bo bez nich świat się wali. Potrzebują niepewności, analizowania każdego gestu, odrobiny zazdrości, łez, a potem odpowiednio oprawionej ceremonii pogodzenia się po kłótni. Ja bym się bała, że mi się kolce tych róż w tyłek wbiją, ale co kogo kręci…

***

Doszłam więc do wniosku, że albo czasy się zmieniły i model z „Seksu w wielkim mieście” jest już trochę zużyty, albo to ja jestem już dojrzałą matroną. Nie chce mi się żyć na pokaz, w imię etosu, który nawet nie jest mój. Bliżej mi do szukającej miłości Bridget Jones, która potrafi śmiać się ze swoich gaf, niż do lasek z Piątej Alei. 

Wszystko czego nam trzeba to… miłość. Oklepane, ale w tej miłości mieści się też szacunek do samego siebie. I właśnie tego szacunku i miłości każdemu z was życzę.

Fot. Nick Fewings / Unsplash