Urodziny

Wszystkiego najlepszego! Blog kończy dziś rok! Nie wiem nawet, kiedy to wszystko zleciało. 

Pamiętam, jak bardzo się bałam publikując pierwszego posta. Zastanawiałam się, czy znajdzie się ktoś, kto będzie chciał czytać te wypociny. Czy moje pokrętne poczucie humoru nie zderzy się ze ścianą niezrozumienia, a blogerska społeczność nie wskaże mi drzwi. Dziś, po 365 dniach, mogę z dumą powiedzieć, że cieszę się z pokonania tych obaw i spróbowania swoich sił. Nawet w najśmielszych marzeniach nie potrafiłam wyobrazić sobie tego ogromu wsparcia, jakie od Was otrzymuję. Uwielbiam to, że wracacie, że wymieniamy się myślami i że komentarze pod wpisami stają się prawdziwą rozmową, a nie internetowym odpowiednikiem „Tu byłem. Ustka 2005”.

***

Pierwsza rocznica i naszło mnie na wspominki. Sentymentalna się robię. Opowiem Wam więc, jak to było na początku.

Otóż, zawsze lubiłam pisać. Czytać też, gwoli ścisłości. Bycie pisarzem wydawało mi się najwspanialszą rzeczą na świecie. W końcu tworzenie światów, postaci i przekonującej fabuły to prawie, jak magia. Mając więc w głowie zakodowaną przepaść między tym, jak być powinno (nie mniej niż 300 stron), a tym jakie są moje możliwości przerobowe (formy krótkie, acz wzgardzone) nie śmiałam nawet aspirować do tego, by pisać dla ludzi. 

Myśl o blogu wracała do mnie niczym bumerang. W końcu nie trzeba tworzyć tu sążnistych opracowań. A jednak gdzieś w głowie tkwił mocno zaciągnięty hamulec. Czasami jednak wystarczy niepozorny kamyczek, żeby wywołać lawinę.

Mam w pracy fantastycznych ludzi, z którymi można nie tylko dogadać się w kwestiach zawodowych, ale też zjeść lunch i obśmiać różne życiowe absurdy. Pewnego razu przyszedł jednak dzień, kiedy cała paczka rozpierzchła się na urlopy, zwolnienia i wyjścia służbowe, a ja zostałam sama. Prawie. A prawie, robi wielką różnicę.

Musicie też wiedzieć, że był to ten dzień, w którym doszłam do wniosku, że strasznie czepialskie ze mnie babsko. Nie było czasu taczek załadować. Wtedy też okazało się, że nasz osobisty Biurowy Surfer będzie tworzył pisma dla szefa. Co gorsza, przyszedł do mnie na przeszkolenie. A raczej próbował kilka razy, ale najpierw biegłam do działu prawnego z umową, potem z gadżetami dla gości, jeszcze później do informatyków. Wiecie – priorytety. Wreszcie idę. Pełna dobrej woli i z naręczem papieru, niczym gołąb z gałązką oliwną w dziobie. Mówię co i jak, że w kolorze, że oryginał na ładnym papierze, że nie zostawiamy spójników na końcu wersu. Na co rozkoszne chłopię spojrzało na mnie bezradnie i rzekło:

– Ale ja mam, no i co?

„No i gówno”, chciałam powiedzieć, ale tylko pomyślałam, bo jestem dobrze wychowana. No i może, ale tylko może, jednak za bardzo się tych pism czepiam? 

Pewnie tak jest, ale dziewczyny kwiczały ze śmiechu, kiedy zdawałam im relację. A kiedy się uspokoiły po raz kolejny wrócił temat bloga i... oto jestem. Oczywiście z obsuwą, bo jeszcze musiałam sobie trochę to wszystko w głowie pomielić, ale tamten dzień był katalizatorem. 

*** 

W ciągu tego roku napisałam 119 postów, które przeczytało prawie 19 tysięcy osób w 23 krajach świata. To dla mnie niesamowity sukces. Dziękuję, że wracacie, czytacie, komentujecie i posyłacie dalej w świat. Niedługo wrócę z postem "na temat", a nie tylko wybuchem czystej radości. Póki co, świętujemy!

A jeśli macie jakiś wpis, który szczególnie Wam się spodobał, to koniecznie dajcie mi znać :)

Fot. Morgan Lane / Unsplash