Gra o miłość

Był taki dzień – niedawno temu, gdy w czasie spotkania rozejrzałam się po sali i zdębiałam. Był to moment pełen transcendencji: pierwszy raz filmy, książki i opowieści koleżanek splotły się w warkocz rzeczywistości i przyłożyły mi w twarz. Wolni faceci są gatunkiem na wymarciu!

Tak było, nie ściemniam. Siedzimy, robimy burzę mózgów, trybiki pracują, ale fakty są nieubłagane: rozwódka, samotna matka, wdowa, panna, panna i zodiakalny Byk. A po drugiej stronie żonaty, żonaty, żonaty dzieciaty i żonaty dzieciaty tak bardzo, że za chwilę Ministerstwo Rodziny i Polityki Społecznej pozwie go o zniszczenie programu 500+. OK, był w tym gronie jeden singiel, ale prawdę mówiąc nie wiem jakim cudem się uchował.

***

Tak się jakoś porobiło, że wiele moich koleżanek jest samych. Niekoniecznie samotnych, bo zdecydowana większość jest zadowolona z życia i czerpie z niego pełnymi garściami. Mają bliskich i przyjaciół. Mają hobby. Niektóre mają zwierzęta. Za to koledzy błyskają obrączkami i chwalą się dziećmi. Czy to znak czasów?

Jeszcze 200 lat temu dwudziestopięcioletnie panienki były kwiatkami nie pierwszej świeżości, a o trzydziestoletnich (baaardzo) starych pannach nikt nawet nie wspominał. Inaczej podchodziło się wtedy do związków, inaczej jest teraz, ale jeśli spodziewacie się smętnego zawodzenia to… nope.

Nie będzie analizy możliwości, świadomości i otwartego rynku pracy. Chyba każdy z nas ma doświadczenia w tym względzie, a ja nie mam zacięcia Głównego Urzędu Statystycznego. Będzie za to masa podziwu. Serio.

***

Wiecie co uwielbiam w ludziach? Zdecydowanie. Umiejętność wytyczenia drogi do portu i podążania we właściwym kierunku. Pewnie – zdarzają się cyklony, połamane maszty i piraci – nikt nie mówił, że wody życia to spokojna sadzawka. Dobrze jednak wiedzieć czego się chce od życia i próbować to zdobyć.

Czy to łatwe? Przeważnie nie. Czy możliwe? Jak najbardziej. Myślę o tych wszystkich znajomych, którzy są już po ślubie – każdy z nich miał w sobie marzenie. Chcieli spotkać kogoś wyjątkowego, założyć rodzinę, starzeć się razem. Zaufali miłości i odważnie podjęli decyzję o wspólnym życiu. Wow. Ale zanim zabrzmiał marsz Mendelsona musieli wykonać tytaniczną pracę: pozbyć się łusek, które mieli na oczach.

***

Wymyślamy sobie nie tylko wygląd i charakter ideału. I nie chodzi o to, że niektórzy skrupulatnie rozpisują ścieżkę zawodową i nie tolerują odstępstw nawet w kwestii perfum. Naturalnym jest, że wyobrażamy sobie jak dochodzi o pierwszego spotkania, potem do zaręczyn i jak wygląda wspólne życie. Tylko żeby nas rzycie nie bolały, powinniśmy pozwolić na konfrontację wyobrażeń z rzeczywistością.

Jedna z moich kumpelek zapowiedziała, że prędzej padnie niż pozwoli chłopakowi zobaczyć się bez makijażu. Inna twierdzi, że wystarczy, że spojrzy kolesiowi w oczy i już wie, że nic z tego nie będzie. Głównie dlatego, że chodzi na randki z facetami, którzy jej się nie podobają. Regularnie za to spławia tych, przy których miękną jej kolana. Moim zdaniem bez sensu, ale może w tym szaleństwie jest metoda?

Znam dziewczyny, które zakochiwały się głęboko, zatracały się wręcz w tym uczuciu, a jednak nigdy nie odważyły się wyjść poza własną głowę. Idealizowały związki, które rozgrywały się jedynie w myślach. Analizowały każdy gest, miały nadzieję na „długo i szczęśliwie”, a potem płakały w poduszki, bo okazywało się, że obiekt ich uczuć się żeni.

Wiecie na czym polegał ich błąd? Żadna z nich nie zaprosiła chłopaka na randkę. Mało tego! Wiele z nich nie dało nawet sygnału, że są zainteresowane rozwinięciem znajomości. Pal licho, gdyby to były nastolatki – wtedy świat wygląda inaczej. Problemem jest jednak to, że wiele dorosłych kobiet i mężczyzn nadal tkwi na etapie dziewczynki i chłopca i wcale nie chce brać odpowiedzialności za swoje życie.

Może właśnie dlatego tak bardzo imponują mi ludzie, którzy nie boją się próbować. Czasem wyjdzie, czasem nie, czasem się przelicytuje, ale żeby wygrać trzeba usiąść do gry.

***

Wiele osób zapomina też o prostej prawdzie: poznawanie się jest procesem dwustronnym. Chcą poznać kogoś, ale nie chcą być poznane. Zakładają – często błędnie – że kiedy ktoś dokopie się do ich głębszych warstw to ucieknie z krzykiem. Łatwiej udawać, że jest super, niż narazić się na odtrącenie. Dumna poza pozostaje jednak tylko iluzją, bo tęsknota nie znika.

Za miłością tęsknimy wszyscy, niezależnie od płci. Myślę, że jedną z oznak dojrzałości jest przyznane się do tego pragnienia i zaakceptowanie go z całym dobrodziejstwem inwentarza. Nie da się wiecznie udawać, że jest dobrze, kiedy coś człowieka zżera od środka.

Nikt nie da nam gwarancji, że przysłowiowa druga połówka istnieje i kiedyś ją spotkamy. To mrzonka. Ale dajmy sobie szansę na szczęście. Idźmy na spacer, na film, na kolację, przegadajmy parę godzin. Jeśli to nie to – ok, trudno. Spróbujmy jeszcze raz z kimś innym. A kiedy poczujemy, że warto inwestować w znajomość czas i uczucia to zaryzykujmy.

Życie nie ma ścieżki dźwiękowej, która pozwoliłaby nam przewidzieć czy nadciąga amant czy nasz najgorszy wróg. Motylki w brzuchu mogą być jakimś wyznacznikiem, tak jak mimowolny uśmiech i niepohamowana chęć sprawdzania czy przyszło powiadomienie na WhatsAppie. Załóżmy roboczo, że tam po drugiej stronie też jest człowiek z całym wachlarzem emocji. Też chce bliskości, bezpieczeństwa, codziennej radości. A żeby to zdobyć musi zdrapać odrobinę pozłotki.

***

Jest różnica pomiędzy marzeniem, a niedosięgłym ideałem. Marzenie ogrzewa nas od środka i pozwala przygotować się na przyjęcie rzeczywistości w pełnej krasie. Rzeczywistość ma inne włosy, inne oczy i jest o wiele ciekawsza niż nasze wyobrażenia. Bywa jednak, że ludzie stawiają na piedestale ideę, nawet jeśli ma ona imię i rysy realnego człowieka. Z hołubionego obrazu staje się wymówką – przecież nikt nie dorasta jej do pięt. Opancerzamy się i nawet nie wiemy kiedy. Takie siedzenie w fortecy sprawia, że coraz trudniej jest wychodzić poza własne ramki. Rodzi to strach, niechęć, a docelowo samotność – matkę smutku.

Życie jest ciekawsze wtedy, gdy rozwijamy żagle. Cieszmy się tym rejsem. Będą okresy pogody i niepogody, piękne widoki i okresy stagnacji, ale najgorzej byłoby zamknąć się pod pokładem i udawać, że nas nie ma. Strach ma tylko wielkie oczy.

***

I chociaż twarde dane mówią, że większą mamy szansę na spotkanie prawdziwego sprzedawcy fotowoltaiki niż wolnego trzydziestolatka, to kto powiedział, że nie można wierzyć w jednorożce? Jakby co mam paru całkiem ogarniętych kolegów ;)

Fot. Erik Mclean / Unsplash