Ile dostaniesz punktów?

Ludzie to jednak serca nie mają... Mój przyjaciel jest w Nowym Jorku. Beze mnie! Wprawdzie pojechał tam służbowo, a ja mam dyżur i od paru godzin grzecznie klikam w CMS, ale mimo wszystko... Smutek, żal, niedowierzanie, lekka zazdrość. Wiecie jak jest. Oczywiście ja to sobie odbiję, jak nie w tym roku, to za osiem. Może do tego czasu Godzilla nie zaatakuje i nie zeżre Wielkiego Jabłka.

Boję się tylko, że im bardziej na coś czekam, tym bardziej okazuje się to nieprzystające do moich wyobrażeń. Niekoniecznie złe, ale po prostu inne. Nowy sezon Stranger Things szału nie robi. Downton Abbey 2, na które się najarałam przeokrutnie też dupy nie urwało. Ładne i nic ponad to. A ja bym tak chciała dotknąć głębi, poczuć emocje, poprzeżywać jeszcze trochę. I w tym miejscu dzięki Bogu za twórców Top Gun. Obu części. Aż mi żal było, gdy się skończyło, że tak zarymuję. 

Dziś też mam w planach jakieś małe mordobicie z Tomem Cruisem w roli głównej. Może którąś odsłonę przygód Jacka Reachera? Czasem dopada mnie potrzeba obejrzenia dobrej sensacyjnej historii i nikogo to nie dziwi. Ale kiedy facet przyznaje się do tego, że lubi od czasu do czasu obejrzeć komedię romantyczną, to od razu połowa robi Wooooow!, a druga połowa: Uuuuuugh! Ja jestem w tej pierwszej. Trzeba mieć jaja. Nie dlatego, żebym odmawiała mężczyznom uczuć wyższych i potrzeby czułości. To takie ładne i ogólnoludzkie. Po prostu imponują mi ludzie, którzy żyją w zgodzie ze sobą. Lubi romanse i przyznaje się do tego? 100 punktów dla Gryffindoru! Ogląda po kryjomu, a w towarzystwie gardzi takim kinem? -120, a za pyskowanie kolejne karniaki. 

To się w ogóle przekłada na życie. Powiedzieć można wszystko, ale słowa powinny być odbiciem tego, co się dzieje w człowieku. 

Ja na przykład nie trawię horrorów. Nie wiem co ludzi w tym kręci i głośno się do tego przyznaję. Nie ogarniam też fascynacji techno i sushi. Wolno mi. Jakoś nie chciałabym udawać, że co piątek robię sobie maraton Krzyku i pogryzam futomaki. Tak samo nie chciałabym udawać, że nie wzruszam się, kiedy Bill Pullman rzuca pierścionek w kierunku Sandry Bullock, a cała rodzina Callaghanów trzyma kciuki za szczęśliwe zakończenie. Przecież to wszystko tworzy mnie. Może nie rdzeń tej machiny, ale wykończenie, nadające niepowtarzalny charakter. Tego właśnie sobie i Wam życzę: spójności w działaniu, myśleniu i czuciu.

***

Czasem na pierwszy rzut oka jesteśmy zwyczajni, ale każdy ma w sobie nieprzebrane bogactwo. Ci z Was, którzy polajkowali fanpage Nika z Miasta Sawy na Facebooku pewnie widzieli już filmik z wyprawy do Wierzbowej świątyni na Żoliborzu. Polecam nadrobić :) Dla tych, którzy nie mają konta w Meta-świecie wrzucam kilka fotek. I pamiętajcie: każdy z nas jest super!