Kieszenie pełne kasztanów

Hej, ho! Do domu by się szło!

Osiem godzin na dupce i od razu jakoś tak człowiekowi miło się robi, kiedy zmusza mięśnie do użytku. Oczywiście w ramach rozsądku i godności osobistej. Bez przesady z tym pilatesem, albo – nie daj Boże – zumbą. Nie dość, że się skacze i poci, to jeszcze trzeba to robić z uśmiechem. Zwyrodnialstwo…

Wybiegłam z mojego biura, całego w gustownej szarości, na świat pełen kolorów. A to się liście czerwienią, a to trwa żółci, a to brązowe… nie, jednak to zostawmy. Jednak traf chciał, że prosto pod moje nogi zaczęły spadać kasztany: lśniące, pachnące świeżością. Lubię ten moment, kiedy kolczasta łupinka pęka pod naporem podeszwy. To było niczym podróż w czasie – biegałam od jednego kasztana do drugiego, ładowałam je w kieszenie i czułam się jakbym znalazła skarb. Tak przyjemnie ciążyły w płaszczu, kiedy szłam przez miasto.

Jesień wyciąga na wierzch dzieciaka. Są kasztany, są nowe filmy, jest kakao i kocyk. Nadal siedzi we mnie ta dziewczynka, która uważa, że świat jest pełen magii. W takie dni jak dziś wierzę w to jeszcze mocniej. Karuzela pór roku przynosi zmiany, które – chociaż normalne – zdają się być zaczarowane. Po wrzosach i grzybach przyjdą poranki pełne mgły. Potem pojawi się szron i radość z pierwszego śniegu. Wkrótce zaczniemy wypatrywać wracających bocianów i pierwszych przylaszczek, a później będziemy cieszyć się długimi dniami. I znów zakwitną wrzosy.

Tak samo jest w życiu – przemijają różne etapy: te lepsze i te gorsze. Robią miejsce na coś nowego. Mam głębokie przekonanie, że kiedy czegoś naprawdę mocno chcemy, to w końcu to otrzymamy. Czasem jako błogosławieństwo, a czasem jako nauczkę od losu, że nie jesteśmy wszechwiedzący i nie każda rzecz, która wydaje się dobra, rzeczywiście taka jest.

Masz takie doświadczenia? Kiedy patrzysz na innych ludzi i słyszysz w głowie własny głos, który szepcze: „Ja bym nigdy…”, „A na jej miejscu to…” – a potem nagle jesteś w takiej samej sytuacji i przekonujesz się, że to co wydawało się dziwne albo głupie, nagle jest jedyną racjonalną opcją.

A czasem jest odwrotnie – masz swoją jasno wytyczoną ścieżkę, z której zbaczasz przez przypadek i zamiast dojść do bezpiecznego schroniska znajdujesz wodospad tak piękny, że zapiera dech. Uwielbiam takie momenty. Nie zawsze mam odwagę je łapać, ale doceniam chwile, które wyrywają mnie z rutyny i przypominają, że warto się zachwycić: światem, innym człowiekiem, samym sobą.

Byłam na spacerze – kasztany obijały się o siebie w kieszeni, słodka pumpkin latte parzyła podniebienie. Stylowy płaszcz w kratę podkreślał subtelną czerwień włosów, które postanowiły dopasować się do drzew i też zmieniły barwę. Na szczęście nie opadną wraz z pierwszymi przymrozkami i nie są tak oczojebne, jak u niektórych wokalistów. Cudnie i bosko, a i tak przebiła mnie dziewczyna z wielkim napisem na tyłku: „Soczysty”.

Powiedzieć o swoim zadku, że jest apetyczny to jedno, ale wyhaftować to na siedzeniu błyszczącą nitką to już wyższy poziom. Tak, jest to straszliwie kiczowate, a z drugiej strony ile trzeba mieć w sobie samoświadomości i tupetu, żeby się na to odważyć.

Nie mam w sobie takiej brawury, by rzucić światu wyzwanie. Wolę rozkoszować się magią zawieszoną w powietrzu. Oglądać dni przez pryzmat małych cudów i wierzyć, że będę umiała złapać okazję, gdy będzie wpadała w moje ręce.

W końcu każda podróż zaczyna się od pierwszego kroku.

Fot. Clemence Taillez / Unsplash