Miłość ze smartfona: Przechodzona szansa

Szewc bez butów chodzi, lekarze kopcą na potęgę elektroniczne papierosy, a ludzie pracujący w komunikacji nie potrafią się dogadać – myślicie, że to znak czasów? Mroczne zawirowanie sił wyższych i powiew hipokryzji? A może zwykły ludzki strach i pompowanie sił w inne sfery życia by te osobiste, najważniejsze, leżały odłogiem?

Przyzwyczaiłam się do tego, że skoro jest problem to trzeba go szybko rozwiązać. Jest korek – znajdź objazd. Uwiera cię stanik – zdejmij. Na tym poziomie to takie łatwe. Trochę trudniej jest z pracą, której nie da się zmienić z poniedziałku na wtorek. Jeszcze trudniej jest z własną głową, w której czasem trzeba poukładać, ale najtrudniejsze są jednak relacje międzyludzkie.

To zderzenie dwóch galaktyk – świata „Ja” i świata „Ty”. Każdy jest pełen zupełnie innych oczekiwań i wyobrażeń, każdy ma swoje ograniczenia, zranienia, wdrukowane schematy. Nie zawsze nawet uświadomione. I chyba to jest największy problem, gdy krążymy po orbitach własnych myśli, ale nie próbujemy ich skonfrontować z drugą stroną.

To dotyczy wszystkich znaczących związków: przyjacielskich, rodzinnych, romantycznych. W końcu miłość ma wiele twarzy.

Znam wiele osób, pomiędzy którymi iskrzyło na potęgę, a jednak nikt nigdy nie zrobił kroku w przód i nagle wszystko się kończyło. Powody były różne: pracowali razem i bali się, że jeśli nie wyjdzie, to zostanie kwas i ktoś będzie musiał na gwałt szukać nowego etatu, albo mieli tragicznie niską samoocenę. Dla niektórych randki były klinem po ex i plasterkiem na zawiedzione nadzieje. Jeszcze inni nie robili nic ze zmęczenia. Przytłoczeni obowiązkami nie mieli siły zastanawiać się nad życiem.

Tysiące powodów i wymówek, jedne racjonalne, inne mniej. Ale nie to jest najgorsze.

Najgorszy jest stan zawieszenia. Sytuacja, w której nie jesteście razem, ale jednak budujecie więź. Mija miesiąc, drugi, pół roku, rok, ale ciągle nie ruszyliście się z miejsca. Są SMS-y na „dzień dobry”, memy za dnia i wieczorne spacery, ale nie znacie się bliżej. Wszystko ślizga się po powierzchni i nie wnika w głębsze warstwy serca. Myślę, że z tym najtrudniej się pogodzić, a jednocześnie tak łatwo jest się do tego przyzwyczaić. W końcu lepszy wróbel w garści, niż gołąb na dachu, prawda?

Człowiek trwa w pokręconej relacji, bo znajduje w niej chociaż namiastkę zainteresowania. W pewien sposób to wygodna sytuacja: jest z kim iść do kina, ale nie trzeba mierzyć się z codziennością. Wszystko gra, jeśli to pasuje obojgu, ale schody zaczynają się, gdy w jednej ze stron zaczyna narastać frustracja. Wtedy jedni zamykają się w sobie, inni uciekają, obrażają się, albo zagryzają zęby i udają, że jest w porządku. I tu dochodzimy do komunikacji – leku na całe zło. Przecież wystarczy porozmawiać i wyjaśnić oczekiwania.

Taaaa…

A co ze strachem, że źle odczytaliśmy sygnały i nadpisaliśmy więcej niż było? Co z lękiem, że jak to się posypie, to już nikt więcej mnie nie zechce? Jest jeszcze duma, która syczy, że „ja się o nic prosić nie będę”, żal za tym, że świat nie jest idealny i podskórny smutek, który pojawia się na myśl o stracie kogoś, kto ma szansę stać się bliski.

Bałam się wiele razy. Rysowałam w głowie różne scenariusze i fiksowałam się na nich z uporem maniaka. Aż dochodziłam do granicy – granicy szacunku do siebie. Można w zawieszeniu spędzić wiele lat, ale zamykamy sobie drogę do pełni życia. Sobie i drugiemu człowiekowi, który z nami trwa w tym dziwnym układzie. Takie konfrontacje nie są miłe, ani łatwe, ale dają poczucie prawdziwej wolności.

Lepiej jest poskładać potłuczone serce, niż pozwalać, by usychało w niepewności. Czasem okazuje się, że romantyczna przygoda rozgrywała się w naszej głowie, a innym razem, że ktoś nie zauważył subtelnych znaków i musiał dostać specjalne zaproszenie.

Ważne, by nie przejść obojętnie wobec szansy na własne szczęście.

Fot. Dingzeyu Li / Unsplash