Ramen z przypałem

Jedni wywar z kurczaka jedzą z marchewką i natką pietruszki, inni wrzucają w to glony i jajka Nitamago i zmieniają swojski rosół w egzotyczny ramen. W obu przypadkach to danie z rodzaju comfort food. Takie cieplutkie, sycące, uspakajające brzuszek. A jak w środku jest tak miło, to można zrzucić to co leży na bebechach. Oczywiście w metaforycznym sensie.

Poszliśmy ekipą do knajpeczki, w której serwowali właśnie tę japońską zupę bogów. Panteon Kraju Kwitnącej Wiśni jest przebogaty, dlatego imiona z ich mitologii posłużą za pseudonimy w tej opowieści.

Byłam więc ja, Benten i Okame, Susamoo i Ninigi.

Mieliśmy do obgadania kawał życia, bo nie widzieliśmy się od kilku miesięcy, a wiadomo, że w tym czasie życie może się przewrócić o 180 stopni.

Faktycznie. Zaczęliśmy od rzeczy mniejszego kalibru: ot nowa miejscówka do tańca, albo wakacyjne plany. Potem przeszliśmy do rzeczy poważniejszych, jak zmiana mieszkania i kryzysy związkowe. A na koniec wjechała moja ulubiona część: ostry przypał.

To taka przyprawa, która na początku wbija człowieka na nieznane poziomy żenady, by później stać się cudowną anegdotą. Perfekcjonizm jest zimny i nieludzki, ale mała wtopa od czasu do czasu sprawia, że schodzimy na ziemię z piedestału własnej zajebistości. To naprawdę potrafi przytemperować ego.

Błogosławieni też, którzy umieją śmiać się z siebie. Moi przyjaciele na szczęście posiedli tę sztukę, dlatego nasze wyjścia to mini sesje terapeutyczne połączone ze standu-upem. A tematem przewodnim była rekrutacja.

Susamoo jest akurat w trakcie zmiany pracy. Jest grafikiem, a tak się złożyło, że jedna z firm potrzebowała czarodzieja Figmy i Canvy.

– Naprawdę wszystko było jak skrojone pode mnie – opowiadał nam S., nawijając na pałeczki makaron. – Praca zdalna, duża swoboda, niezłe zarobki. Poszedłem na test na pewniaka, wszystko naładowane, laptop, tablet. Tak się jeszcze w przedpokoju zawahałem czy brać zasilacz, ale mówię sobie „co będę dźwigał”.

– Tak to mogła Nika powiedzieć – parsknął Ninigi. A ja nawet nie mogłam się odciąć szybką ripostą, bo miałam dziób pełen klusek! Chociaż niby co tu prostować – ma chłop rację.

– W sumie tak – pokiwał głową Susamoo. – Widać kto z kim przestaje... W każdym razie ładowarka została na stole, a ja poszedłem z pełnym przekonaniem, że się wyrobię. Zadanie było proste: 4 grafiki w różnych formatach i rolka, naprawdę nic skomplikowanego. Tylko oczywiście padł mi sprzęt. Musiałem prosić ich informatyka o zastępczego lapka. Przypał jakich mało.

– Proszę cię – roześmiała się Benten. – Ja poszłam na rozmowę do niemieckiej firmy od zabezpieczeń, gdzie kazali mi w ramach zadania napisać maila, z prośbą o wyjaśnienie przyczyny awarii. I wszystko pięknie, ale zapomniałam, jak się ta firma nazywa.

– Jakim cudem? – spytał Ninigi, który ma mózg niezwykle analityczny i w jego świecie takie rzeczy po prostu nie mają miejsca.

– Jak to jakim? – Prychnęłam. – Przecież mówiła, że to niemiecka firma. Pewnie nazwa ciągnęła się na 4 linijki. Nikt by tego nie zapamiętał.

– Tak było – potwierdziła moja przyjaciółka. – Kilometry spółgłosek. Seltsam und Schwierig.

– A po ludzku?

– Dziwne i głupie. Ale za to ja byłam sprytna niezwykle, bo po obejrzeniu długopisu (niefirmowego), kalendarza (też niefirmowego) i zegara (no kto by pomyślał, również bez logo), po prostu przeformatowałam treść maila. Oczywiście mnie nie przyjęli.

– E tam – mruknęłam. – Ja kiedyś wyprodukowałam wspaniały list motywacyjny, w którym chwaliłam się jaka to jestem skrupulatna, po czym w CV wpisałam zły numer telefonu. Dobrze, że się zorientowałam i wysłałam maila ze sprostowaniem.

– Oddzwonili? – zainteresował się Susamoo, siorbiąc swój paitan z wołowiną.

– Owszem. Ale płacili za mało, więc nic z tego nie wyszło.

–  Urocze – stwierdziła Okame, która do tej pory nie brała czynnego udziału w dyskusji. – Ale i tak żadne z was nie zbliżyło się nawet do mojego poziomu żenady. Na studiach starałam się o staż w jednej z kancelarii. Ich wymagania to milion ustaw i podstawy Excela. Oczywiście zakułam ustawy i poszłam na testy, jak królowa. Po czym zaprowadzili nas wszystkich do sali z komputerami, otworzyli jakieś arkusze i kazali policzyć coś tam. Straty, czy zyski. Cholera wie. Kłopot w tym, że w tamtym momencie z głowy wyparowała mi nawet formułka na sumę. Zamiast liczyć w Excelu zliczałam wszystko w słupku na kartce. Przy tym nawet zasilacz się chowa!

Ciężko było zaprzeczyć, ale obecnie to jedyna osoba w naszym gronie, która ogarnia tabele przestawne. I tak sobie kiwaliśmy głową w ciszy, gdy nagle czyjaś komórka zaczęła wyć, jak szalona. Susamoo pospiesznie przełknął resztkę zupy, złapał telefon i wybiegł z knajpy. Po paru minutach wrócił szczerząc się od ucha do ucha.

– Zaprosili mnie do kolejnego etapu – oznajmił i poleciał do baru zamówić coś do oblania radosnej nowiny.

– Widać liczyło się wykonanie, a nie sprzęt – zaśmiała się Okame, stukając kieliszkiem o kieliszek naszego ulubionego grafika.

Kto by pomyślał, że ramen z przypałem będzie aż tak smakowity.

***

Kilka godzin później wracałam do domu. Byłam najedzona, roześmiana, a w głowie leciutko musowały bąbelki. Myślałam o ludziach, z którymi spędziłam wieczór i o tym, że każdy z nas nosi w sobie historie, które można opowiedzieć tylko w gronie bliskich.

I właśnie na koniec tego dnia zdarzyła się jedna z tych chwil, gdy zastanawiasz się co tu się odwala. Otworzyłam drzwi do klatki, a z głębi słyszę „Panie Janie, panie Janie, rano wstań, rano wstań” śpiewane przyjemnym barytonem. Po chwili dołącza się drugi głos i dzwony biją na różnych tonacjach. Okej… Ale serio, aż tyle nie wypiłam!

Wchodzę dalej, a na końcu korytarza, tuż przy windzie dwóch chłopaków w wieku licealnym piłuje te nieśmiertelne „Bim – Bam – Bom”. Dobra, czyli to nie ja jestem pod wpływem, ale co oni jarali? I dlaczego nie poszli w jakieś nowocześniejsze bity?

Na mój widok chłopięta wykonały gibnięcie tułowia i przeszły śpiewać trochę dalej. A jak tak stałam w stuporze. Kiedy winda zjechała na parter wysypała się z niej jeszcze 12 nastolatków i wielki facet z gitarą.

Ani chybi schola na próbie, a ja ich tu odsądzam od czci i wiary. Przypał jak nic! Trzeba będzie znowu umówić się na zupę.

Fot. Nika