Słowiczy papierek lakmusowy

Słowik to wredny sadysta. Kląska rano i wieczorem, nie dając spać ani rannym ptaszkom, ani sowom. Drze się jak opętany, wyśpiewując tilulilu, którego nikt nie rozumie.

***

Słowik to artysta, który daje z siebie to co najlepsze. Obdziela świat pięknem swojej muzyki, nawet jeśli nie do końca ten świat go rozumie. Kląska rankiem i wieczorem, by każdy mógł posłuchać jego śpiewu – nieważne czy chodzi spać z kurami, czy mruży oczy dopiero o świcie.

***

Ta sama sytuacja może być różnie widziana. Patrzymy przez pryzmat swojego serca. Jeśli jest zatrute zgorzknieniem to i obraz świata będzie wypaczony. Będzie coraz więcej burych plam, coraz mniej barw. Nasze poglądy na ludzi i sprawy będą się radykalizowały. Pojawi się to potwornie mocne „nigdy” i nieuznające kompromisu „zawsze”.

Sama się mentalnie krzywię na tę radosną do szpiku kości Pollyannę, którą usiłuję tu przedstawić. Nie brykam jak kucyk z Doliny Tęczy przez cały czas i nie rżę radośnie. Odstawiam czasem takiego ponuraka, że Wednesday Addams jest przy mnie uosobieniem optymizmu. Ale mimo tego wierzę, że łatwiej jest żyć, gdy ogniskujemy uwagę na tych dobrych stronach życia. To nie ruguje złych rzeczy, ale nie pozwala im przejąć kontroli nad naszym postrzeganiem świata.

Gdy człowieka dotyka niesprawiedliwość i niezrozumienie ma ochotę kopać i gryźć, albo zwinąć się w kąciku i lizać rany. Bardzo atawistycznie, prawda? Zwierzęce instynkty dochodzą do głosu i mało w nas wtedy ogłady. Jednak trzeba się wznieść trochę wyżej i dokopać do człowieczeństwa. Czasami dobro widać dopiero z perspektywy.

Miałam taki epizod w życiu, kiedy spotkałam się z czystym złem i dręczeniem dla przyjemności dręczenia. Człowiek, od którego widzimisię zależało być albo nie być kilkunastu osób, napawał się swoją władzą i strachem, który wzbudzał. To było okropne i wydawałoby się, że kontakt z nim nie może przynieść żadnych owoców. A jednak przyniósł.

Moje rozdygotanie i bóle somatyczne były tak duże, że musiałam iść do psychiatry. Dostałam leki, dzięki którym mogłam na nowo jeść i spać. Zadbałam o siebie i ruszyłam dalej. Czy zrobiłabym to bez tego katalizatora? Pewnie nie, bo nauczyłam się żyć z bólem i dopóki nie przygniatał mnie do ziemi spinałam się w sobie i szłam. Właściwie to powłóczyłam nogami, podpierałam się nosem, pełzałam w imię obowiązku. Teraz idę wyprostowana, czasem nawet tańczę.

Trzeba od czasu do czasu przetrzeć sobie serce szmatką. Wytrzeć kurz i przyjrzeć się sobie na nowo. Bo wszystko zaczyna się od nas. Nawet jeśli świat robi nam krzywdę, ludzie ranią, a piękny nadmorski apartament to klitka za mała nawet na kojec dla jamnika, to każdy z nas ma w sobie wystarczająco dużo siły, by przetransferować zło na dobro.

Czy to znaczy, że trzeba odpuszczać winowajcom? Tak, to znaczy, że trzeba odpuszczać. Nie znaczy to, że trzeba zapomnieć i bratać się jakby nie było złych słów. One były, pewnie wciąż jeszcze dźwięczą w uszach, ale można sprawić, że przestaną nas ranić.

Nie jest to łatwe, ale jest możliwe. Serio, przetestowałam to. Odpuściłam. Wybaczyłam okrucieństwo, głupotę, obojętność. Wybaczyłam słowa, które padły i słowa, których zabrakło. Nie chcę się spotykać, ale z daleka życzę wszystkiego co dobre. Wiem, że w tym przypadku lepiej jest pozostać w życzliwym dystansie.

Może kiedyś to się zmieni. Życie jest pełne niespodzianek. Cieszę się jednak z tego, że słowa i czyny innych ludzi nie mają nade mną władzy. Wolę dopatrywać się niezamierzonej głupoty niż chęci dokopania z premedytacją. Pielęgnować wspomnienia o dobrych chwilach, niż skupiać się na złych.

To w jaki sposób patrzymy na świat i jak reagujemy na to, co przynosi życie jest papierkiem lakmusowym na to, co dzieje się wewnątrz nas. Gdy gnijemy od środka widzimy zgniliznę, gdy kwitniemy dostrzegamy jak kwitną inni.

***

Może jest w tym naiwność, ale wolę świat pełen słowików śpiewających z radością dla uczczenia świata, niż pierzastych sadystów, szukających sposobów najefektywniejszego dokopania ludzkości.

Słowik