Miłość ze smartfona: Tryb rozkazujący

Siedzę właśnie w kawiarence nad filiżanką kawy. Mam na sobie sukienkę, w tle lecą stare piosenki. Pachnie ciastem. Gdzieś na horyzoncie unosi się dym elektronicznych papierosów. Wygląda to jak kadr z filmu, a ja mam wrażenie jakbym była bohaterką opowieści, którą napisał scenarzysta z bardzo romantycznym zacięciem.

Zaraz powinno lunąć z nieba, a wtedy do środka wbiegłby obłędnie przystojny bohater nr 2. Tylko chwilowo nie zanosi się na deszcz. I scenarzyści też niespecjalnie romantyczni trafiają się ostatnio. Chyba, że kogoś kręcą komendy w esesmańskim stylu.

***
Portale randkowe coraz mniej przypominają miejsca, w których ludzie chcą się poznać. Za to fantastycznie odnajdują się w roli pośredniaka. Wystarczy tylko, że wstrzelisz się w wymagania pracodawcy. Bądź: normalna, konkretna, fit. Miej coś w głowie, mów pełnymi zdaniami. No nie zesraj się jeden z drugim. 

Dla mnie taki tekst jest wyrazem braku szacunku. Wybija z niego pogarda. Odbieram to jako: "Traf mi się ty jedna jedyna, co używasz mózgu. Bo żadna inna nie używa. A przy okazji wyglądaj jak modelka. Z byle kim nie będę".

Chociaż żeby być sprawiedliwym: kobiety listę wymagań też mają i często długą, jak stąd do wieczności. W takich sytuacjach z miejsca budzi się we mnie mała rebeliantka. Bo rozkazy sprawdzają się w wojsku, ale nie w cywilu.

Bez ogólnych założeń nie da się niczego zbudować. Nie jest wszystko jedno z kim się zwiążemy. Jedno może kochać balet, a drugie boks tajski, ale potrzeba jeszcze wspólnej płaszczyzny porozumienia. Tylko żeby ją zbudować trzeba się poznać i to bez listy cech Pani Idealnej w garści.

Bo co to znaczy "bądź nornalna", kiedy każdy z nas ma jakieś swoje dziwactwo? I albo ktoś je uważa za urocze, albo za wpieniająy tik.
Albo "fit": wystarczy się zdrowo odżywiać, czy trzeba mieć sylwetkę lekkoatletki?
Konkretna dziewczyna to ta, która po drugiej randce wybiera imiona wspólnym dzieciom, czy ta, która nie deliberuje pół godziny nad każdą pozycją w menu?
Definicja - to o nią wszystko się rozbija. O nią i o ten wredny tryb rozkazujący, obwieszczający wszystkim jacy powinni być, żeby wstrzelić się w oczekiwania. Nie mówiąc o tym, że takie traktowanie drugiego człowieka jest po prostu obraźliwe.

Roszczeniowa postawa zamyka na jakikolwiek dialog. Człowiek nie chce poznać drugiego, nie chce się zaangażować. Ma już swoją wizję świata i albo pasujesz, albo "Dziękuję, następny!". A co, jeśli teraz pasujesz, ale w pewnym momencie przestaniesz?

Chcąc zbudować jakąkolwiek relację musimy wyrobić w sobie spore pokłady elastyczności. Będą rzucały nam kłody pod nogi hormony, złe humory, kiepskie dni i różne niedopowiedzenia. Pokłócimy się, albo poczujemy dotknięci. Będziemy usiłowali przekonać drugą stronę o wyższości rocka nad jazzem i z niedowierzaniem słuchać o tym, że można nie lubić pomidorowej. I w ten sposób będziemy się poznawać. 

Miłość w swojej istocie jest postawą otwartą. Nie ma ludzi bez wad, a nawet gdyby ktoś taki się trafił, to doprowadzałby nas do szału tą swoją akuratnością. Kochamy akceptując siebie i innych z całym dobrodziejstwem inwentarza: chrapaniem, arachnofobią, przesądami i upodobaniem do parówek z dżemem. Co z tego, że tobie słabo na samą myśl? Ktoś pewnie patrzy z taką samą zgrozą na twój maraton "Czarodziejki z Księżyca". 

Więc zamiast spełniać czyjeś "bądź", po prostu bądź sobą ;)

Fot. HIZIR KAYA / Unsplah

PS. Zobaczcie też inne wpisy z tej serii :)

Ognista tancerka

Tabula rasa

Arwena w XXI wieku

Ognista Tancerka