Ka-boom!

Początek tygodnia był bombowy. Dosłownie. Jakiś śmieszek przysłał wiadomość, że w samo południe zaplanował dla nas wystrzałową niespodziankę. Taką, że dosłownie rozerwie nas z radości. Aż pantofelki spadną.

Przytomnie więc włożyliśmy buty przeznaczone do stania na zimnie, omotaliśmy szyje szalikami i grzecznie udaliśmy się na miejsce ewakuacji. Tak prawdę mówiąc, jakby nasz budynek miał zamienić się w efektowny grzyb, to by nas te odłamki poszatkowały na plasterki. No, ale nie jestem specem od ochrony przeciwpożarowej, BHP i innych wynalazków.

Przypomniało mi to jednak moje pierwsze spotkanie z fanem efektów specjalnych. A było to tak:

W zamierzchłych czasach, gdy Internet trzeba było nosić w wiadrach, mała dziewczynka wybrała się z mamą do miejsca, które lubiła najbardziej na całym świecie. Do miejsca pełnego skarbów i błogiej ciszy; miejsca, z którego wracała zawsze obładowana, jak wielbłąd w baśniach Szeherezady. Jednym słowem: wybrała się do biblioteki. Tą dziewczynką byłam ja i od dobrych trzydziestu minut hasałam pomiędzy regałami w poszukiwaniu kolejnych tomów Jeżycjady i nieznanych jeszcze powieści Astrid Lindgren, gdy nagle drzwi się otworzyły, a w progu stanął policjant z poważną miną i stanowczym głosem zarządził opuszczenie budynku. 

Schodząc z wyżyn 3 piętra dorośli przyciszonymi głosami rozmawiali o tym, że w domu towarowym znaleziono dziwnie wyglądający pakunek, że ktoś przysłał wiadomość o podłożeniu bomby, że ewakuowano już okolicę. Wiecie, podniosłość chwili pomieszana z leciutką fascynacją, że oto dzieje się coś, co całkowicie wybija z rutyny. A tuż obok drepce Mała Wkurwiona Mi, której kazano zostawić stosik pieczołowicie wybranych książek i grzecznie udać się w bezpieczne miejsce. Na pusto! Bez ani jednej książeczki! Foch, że nie pytajcie! 

Oczywiście jak już wyszłam z biblioteki i zobaczyłam te wozy strażackie, karetki pogotowia, policjantów, taśmy odcinające pół kwartału - udzielił mi się nastrój niepokoju. Wszystko skończyło się dobrze. Ktoś powtykał kable w plastelinę i udawał złoczyńcę wszechczasów. Nie wiem co było dalej, ale mam nadzieję, że złapali i odseparowali od społeczeństwa jednostkę z tak chorym poczuciem humoru.

Wystarczyłaby chwila, a zniknąłby świat, który był mój, bezpieczny i znajomy. Wdarłby się do niego strach, każący wyostrzyć wszystkie zmysły. Zginęliby ludzie, których znałam, albo których znali moi rodzice. Krajobraz byłby już inny...

Ciągle tańczymy na krawędzi noża, nawet nie zdając sobie sprawy z tego, jak ulotne jest to wszystko co mamy. Traktujemy jak oczywistość to, że się dziś obudziliśmy i że położymy się spać we własnym łóżku. Daj Boże, by tak było. 

Fot. TK / Unsplash