Emancypantka

Mówią, że dorosłość to odpowiedzialność. Że obowiązki powinny być na pierwszym miejscu. Że podejmując się czegoś powinniśmy w tym trwać już na zawsze.

Czy to dobrze? I tak, i nie. Lubię poczucie stabilności – tego, że nie jestem konikiem polnym i najpierw zadbam o opłacenie rachunków, a dopiero potem zastanowię się czy mi starczy na bilet do kina. Najpierw obowiązek, a potem przyjemność.

Ogromnie podoba mi się wizja miłości do śmierci – tego, że będziemy do siebie wracać po męczącym dniu i wspólnie cieszyć się z drobiazgów. Wierzę, że da się być z drugim człowiekiem nie tracąc swojej odrębności.

Jednocześnie nie wyobrażam sobie życia, w którym nie ma miejsca na zmiany. Zawsze znajdzie się pole do popisu: można kupić wygodniejszą kanapę, znaleźć lepiej płatną pracę, spróbować nowego dania. To rzeczy małego kalibru. Może czytając te słowa uśmiechacie się pod wąsem, że nie ma o czym mówić. A przecież są ludzie, którzy drętwieją na samą myśl o tym, że mieliby zmienić fryzurę, albo zjeść pomidorową z makaronem, a nie – jak zwykle – z ryżem. Taki drobiazg, który może rozwalić misterną konstrukcję.

Można też być ryzykantem, gdy chodzi o wyzwania, a kompletnie nie radzić sobie w świecie emocji i interakcji międzyludzkich. Nie chodzi zaraz o związek, chociaż tam chyba najdobitniej widać rozjeżdżające się wizje. Niewiele osób żyje w totalnej bańce: mamy przecież relacje z rodzicami, rodzeństwem, przyjaciółmi, sąsiadami, współpracownikami. W skrajnych wypadkach wystarczy kurier, z którym też trzeba ustalić godzinę dostarczenia paczki.

Każdy człowiek to kłębowisko uczuć i myśli, wstrząśnięta mieszanka hormonów i charakterologiczne puzzle. Ciężko jest lawirować między rafami niedopowiedzeń i oczekiwań tak, by nie zranić drugiej osoby i samemu nie zmienić się we wrak człowieka.

Czasem trzeba zawalczyć o związek, czasem o samego siebie. Raz chodzi o usprawnienie pracy, a innym razem o to, by nie pożarła ona każdego aspektu życia. Odwaga życia pociąga za sobą gotowość do przyjmowania rzeczywistości takiej jaka jest, a jednocześnie naginania jej do swojej woli.

Dlatego mam w sobie ogromną niezgodę na stwierdzenie, że „tak już jest i się nie zmieni”. Jeśli pragniesz zmian, zacznij je wprowadzać. Czy to łatwe? Skąd!

Znacznie łatwiej jest żądać, by świat się zmienił, ludzie, okoliczności. Trudniej jest przyjąć na klatę to, że mamy siłę sprawczą. Może niewielką, ale czasem taka wystarczy. Zmiany nie muszą być spektakularne, by zmieniało się nasze wnętrze i nastawienie. Wielkie rewolucje pożerały własne dzieci, bo chciały rządzić duszami innych. Tymczasem chodzi o ewolucję sposobu myślenia z „Wy” na „My”, z „Oni” na „Ja”.

***

Dziś nie poszłam do pracy. Cieszę się, że istnieją urlopy na żądanie, bo po prostu nie mogłam wstać z łóżka. Bolała mnie głowa, nie miałam siły. Myślę, że to zwykły jesienny spadek formy, ale jestem niesamowicie dumna z tego, że pierwszy raz od dawna posłuchałam tego, co mówi moje ciało.

Zazwyczaj zagryzam zęby w imię dorosłości. Łykam tabletkę, zakładam cieplejszy sweter i wlekę się na autobus, żeby być tą odpowiedzialną. I lubię to w sobie. Serio. Ale dziś rano poczułam, że odpowiedzialność to też umiejętność wsłuchania się we własne potrzeby.

Coś dla ciała, coś dla ducha, coś dla intelektu. Ta głupia jajecznica z pomidorem, której przygotowanie zajmuje więcej minut, niż wyciągnięcie owsianki z lodówki, urosła do rangi symbolu mojej emancypacji. Obejrzę film, do którego zbieram się już od miesiąca.

Wybiłam się na niepodległość myślenia o sobie, a nie tylko o innych.

Fot. Fuu J / Unsplash