Kompania! Maskę włóż!

Miałam nadzieję, że w tym roku pożegnamy maseczki i wrócimy do życia sprzed pandemii. Wszyscy tak na nie narzekamy, a przecież powinniśmy być przyzwyczajeni - każdy z nas założył maskę choć raz.

***
Opowiem wam dziś o pewnej bliskiej mi Dziewczynie. Znam ją dobrze, chociaż ciągle potrafi mnie zaskoczyć. Nie znam nikogo, kto byłby równie szczęśliwy, jak ona, gdy Cud Chłopiec poprosił ją o rękę. Może tylko on, kiedy usłyszał: "Tak".

Ich szczęście nie trwało jednak długo. Na Cud Chłopca parol zaginęła zazdrosna kochanka, taka której się nie odmawia. Dziewczyna prosiła ją, błagała, próbowała przekupić, ale nic nie mogła zrobić. Pewnego ranka postać w czarnej sukience skinęła kościstym palcem, machnęła kosą i Cud Chłopiec poszedł za nią na rejs po zimnych wodach Styksu.

A co się stało z Dziewczyną? Zamarzła. Skostniała tak bardzo, że przypominała bezwolną laleczkę. Czy miała zmarnowany rok? Nie. Miała rok całkowicie zabrany z życia. Jeszcze długo nie umiała powiedzieć ile ma lat, bo pierwszego roku po śmierci Cud Chłopca po prostu nie pamiętała.

 
Przyszedł jednak dzień, kiedy kupiła nową bluzkę, pomalowała paznokcie i zaczęła się śmiać. Śmiała się dużo i często, biegała do pracy, do szkoły, na koncerty i premiery filmowe. Rzuciła się w wir życia, by nikt nie zauważył jak bardzo pusta jest w środku. Jednak wszystko co robiła cieszyło ją jedynie powierzchownie - tak, jakby radość ślizgała się po naskórku, nie dotykając głębszych warstw. Żyła tak kolejny rok czy dwa, przekonując wszystkich i samą siebie, że już "wróciła do normy".

 
Aż wreszcie balonik pękł. Dziewczyna musiała zrzucić maskę i poprosić o pomoc. Była zła, gdy mówiono jej, że ma depresję, a gdy wreszcie przyznała, że sobie nie radzi usłyszała, że to nieprawda, że to tylko wymysły. Nie może mieć depresji skoro minął już jakiś czas, a ona ma zrobiony makijaż, ma skończony kolejny kurs, ma plany na wakacje. A ona cały czas miała przyklejony uśmiech.

Jesteście ciekawi co było dalej? Udało jej się pokonać swoje demony. Jednak czasem wieczorami boli ją twarz, bo wciąż nie potrafi przestać się uśmiechać.

***
Każdy z nas zakłada maskę. Czasem po to, by nie rozpaść się na kawałki, jak Dziewczyna z opowieści. Czasem po to, by nie dać satysfakcji komuś kto nas krzywdzi. 

Chyba każdy z nas nosił ją jako nastolatek, żeby dopasować się do oczekiwań grupy. Były przecież Królowe Balu, były ich Dwórki, był klasowy Trefniś. Popularsi odgrywali swoje role, odgrywali je mniej popularni. Pamiętacie szkolne miłości, od których się usychało i o których absolutnie nikt nie mógł się dowiedzieć? Chociaż w środku wszystko się skręcało, można było tylko wydąć usta i stwierdzić: "No ewentualnie może być". To były nasze zbroje. 

W dorosłym życiu też je zakładamy. W pracy - żeby nie stracić opinii profesjonalisty. Na sprawie rozwodowej - by zachować klasę i nie ciskać gromów. A czasem w dobrej wierze po to, by nie martwić najbliższych.

Zdrowiej jest chodzić z otwartą przyłbicą, ale nie każdy w każdym momencie życia ma tyle siły, żeby się na to zdobyć. Maska nie jest wtedy czymś złym. Nie można tylko zapomnieć o tym, żeby w pewnym momencie ją zdjąć.

 
Myślę, że świat potrzebuje naszych prawdziwych twarzy, prawdziwych opinii, prawdziwych uczuć i gestów. Armia klonów jest może estetyczna, ale przerażająca w swojej sztuczności.

Życzę sobie i wam odwagi, żeby żyć najpiękniej jak tylko się da. A maski? Może kiedyś będziemy mogli o nich zapomnieć.

Fot. John Noonan / Unsplash