Goniąc jednorożca

Jestem dziś niczym Hinduska z bindi na czole. Ewentualnie, jak jednorożec. Niby w jednej i drugiej sytuacji zajebiście i egzotycznie, ale jednak trochę mnie ten pryszcz irytuje. No dobra, wcale nie trochę - wkurza mnie, jak cholera. W skali 1-10 na 38. I tak sobie myślę, że w całym tym wulkanie zgromadziło się moje wkurzenie na bardzo prozaiczną sprawę: otóż, wracam do pracy.

Urlop się skończył, skóra zapomniała, że była w spa. Po raz kolejny nie wyspałam się na zapas. Ale baterie jednak trochę się naładowały. Październik rozgościł się już na dobre, a wraz z nim powrócili studenci. Będzie ciaśniej w autobusach, ale lubię ten rozgardiasz. Tym bardziej, że po kilku latach wracam do uczelnianego życia.

Miałam taki epizod, że o mało nie zrobiłam doktoratu. Fajne to było: badania, konferencje, ćwiczenia ze studentami niewiele młodszymi ode mnie. Jednak w pewnym momencie doszłam do wniosku, że kariera profesorska mi nie grozi i nie czuję potrzeby zabijania się o granty. Buciki, które przez kilka lat pasowały jak ulał, zaczęły nagle uwierać. Żeby tańczyć trzeba było je zdjąć i powiem wam, że była to jedna z ważniejszych decyzji w moim życiu.

Jestem ambitna i lubię kończyć to, co zaczęłam. A jednak było mi niesamowicie lekko w chwili, gdy zabierałam papiery z uniwersytetu. Teraz, po pięciu latach robię wielki come back, chociaż na innej uczelni i na zupełnie nowym kierunku. To wielka niewiadoma, której nie mogę się doczekać. Atmosfera nauki działa na mnie, jak kocimiętka na dachowce pospolite. Będą nowi ludzie, nowe wyzwania i nowy materiał do przyswojenia. Tak, tak, każdy ma jakieś odchyły, właśnie poznaliście mój. 

Tak sobie myślę, że z pasją jest trochę jak z polowaniem na jednorożca. Trochę wierzysz, że jest, bo przecież ludzie mówili. Jednocześnie trochę nie wierzysz, bo jeszcze nie spotkałeś. Albo spotkałeś tak dawno temu, że nie jesteś pewien, czy to była jawa, czy sen. Wiele hobby umarło zanim rozwinęło się na dobre. A to nie było czasu, a to pieniędzy, a to możliwości. Ile małych baletnic z wiosek i miasteczek nigdy nie miało szans na spróbowanie prawdziwego tańca. Ilu wybitnych fizyków pogrzebała przeciętność nauczycieli i brak kółek zainteresowań. Ile szczęścia zabiera głupie "co ludzie powiedzą" i jeszcze głupsze "wypada".

Jedynym problemem jaki jest z wypadaniem to ten, kiedy wyskakują dyski w kręgosłupie, albo włosy wyłażą garściami. Całą resztę można radośnie olać. Bo nikt, absolutnie nikt nie ma prawa mówić drugiemu, jak ma żyć. Można doradzić wybór lokaty, przedszkola dla dzieci czy polecić sklep z meblami, ale planowanie życia innym ludziom to zdecydowanie zła droga.

Wiecie ilu ludzi ma problem z określeniem tego, co sprawia im przyjemność? Co ich interesuje? Co lubią? Mnóstwo. Zdecydowanie zbyt wielu. Niedawno znajomy zapytał mnie jak zabijam nudę, a ja nie zrozumiałam pytania. Nie pamiętam kiedy się ostatnio nudziłam. Może to też niedobre? Może powinnam dać sobie czas na to, żeby poczuć pustkę? Ale życie jest dla mnie zbyt fascynującą przygodą, bym miała czas i chęć na przepuszczenie go między palcami. 

Nawet jeśli nie wiesz co cię cieszy, to możesz się tego dowiedzieć. Wystarczy wyjść poza schemat. Nie wiesz czy lubisz piec ciasta, jeśli jeszcze żadnego nie ukręciłaś. Nie wiesz czy lubisz francuskie kino, jeśli nigdy nie włączyłaś filmu znad Sekwany. Podoba ci się dzierganie? To kup sobie szydełko, motek przędzy i odpal tutorial na YouTube. Da się! Ten jednorożec jest bliżej niż nam się wydaje. 

***

By the way, widziałam róg jednorożca. Powaga. W bibliotece klasztoru na Strahovie. Miał jakieś 1,5 metra i był cudownie poskręcany. Mówią, że tak naprawdę to kieł narwala, ale kto by w to wierzył ;)

Fot. Wilmer Martinez / Unsplash