Transformersy

Piątek rano.

Widzę ciemność. Czy raczej szarość, bo mgła spowiła ziemię i trzyma.

A ja, biedna, jadę autobusem, o haniebnie wczesnej porze. Kto mógł to wziął wolne 12-go, a reszta musiała zasuwać do pracy. I w tej reszcie byłam ja.

Jadę więc sobie spokojnie, zapatrzona w szarość za oknem. Patrzę, a tam w oddali rysuje się kształt domku ze spadzistym dachem. Gdzieś na poddaszu pali się światło, a mnie po sercu rozlewa się listopadowa rzewność. Już tam ktoś wstał, za chwilę pewnie obudzą się inni. Zacznie się poranna krzątanina, zejdą w szlafrokach na parter, zrobią kawę i jajecznicę. Też bym sobie posiedziała chętnie w domu z kubkiem gorącej czekolady. Może nawet odpaliłabym telewizję śniadaniową, żeby podkreślić, że zaznaję luksusu wolnego poranka? 

Tak sobie rozmyślam, topię się w środku z tej czułości i zachwytu, a tu nagle... dom zaczyna mi się rozjeżdżać! 

Serio!

W pierwszej chwili przyjęłam to na chłodno, bo przecież widziałam Transformersy, ale po chwili zaliczyłam mikro zawał, no bo hej! To nie są Transformersy! Dach odjeżdża w lewo, ściany w prawo, a ja robię szybką analizę, gdzie się kryć przed kosmitami. Serce wali, spociłam się jak mysz w połogu, światełko z poddasza mruga psychodelicznie... 

Na szczęście autobus skręcił, fragmenty domu też i okazało się, że to najzwyklejszy w świecie spychacz z jeszcze zwyklejszą koparką. W mgle i z daleka wyglądały, jak klasyczna chatynka i dopiero ruch zdradził, że to tylko złudzenie.

***

Złudzenia dobrze się zakorzeniły w naszym świecie. A jeszcze lepiej radzi sobie zero-jednynkowość. Pewnie przez to, że nas z każdej strony oplatają cyfrowe macki. Łatwo nam definiować: to przyjaciel, to wróg. To szef-idiota. To kuzynka-kretynka. A tych akurat lubię, to się nie będę pastwić.

Ostatnio spotkałam się z ludźmi, do których miałam stosunek mocno ambiwalentny. Animozje z przeszłości uklepały mi się w czerepie tak ściśle, że nie miałam ochoty sprawdzać na ile są prawdziwe. Okazało się jednak, że wszystkie te zaszłości w dużej mierze zwietrzały. Przyjaciółmi nie będziemy, ale umiemy sobie dobrze życzyć. Wiem, że pomimo tysiąca różnic łączy nas to, że potrafimy wyciągnąć do siebie ręce i pomóc w potrzebie. Co więcej - chcemy je do siebie wyciągać, a to już bardzo wiele znaczy.

Mamy tendencję do tego, by poruszać się w świecie etykietek. A przecież furiat potrafi przejąć się i chodzić na paluszkach. Cicha myszka umie walczyć, gdy jest zmuszona. Altruista ma prawo powiedzieć "nie", a bufon też może być dobrym człowiekiem, choć skrytym za maską niedostępności. Musielibyśmy jednak wyjść ze swojego kokonu, by to dostrzec. Aktualizacja wiedzy o drugim człowieku opiera się na tym, by spojrzeć bez uprzedzeń na to, jakim jest w tej właśnie chwili. 

Są ludzie, którzy każdym słowem kąsają otoczenie, a jednak potrafią poruszyć niebo i ziemię, by komuś ulżyć w cierpieniu. Pozornie się to wyklucza, a jednak znam takie osoby. Znam też ludzi emanujących ogromną pewnością siebie, zahaczającą czasem o arogancję, którzy w rzeczywistości są delikatni i spragnieni miłości. Znam takich, którzy od lat żyją w przekonaniu, że trzeba zachowywać pozory i chociażby chcieli, nie potrafią zdjąć maski. Pragną złapać drugiego za rękę, ale boją się odtrącenia; chcieliby zapłakać, ale wstydzą się własnych łez.

Maski czasem przywierają do twarzy tak dalece, że człowiek zapomina o swoim ja. I tylko czasem ta zasłona spada, ujawniając miękki środek. Trzeba łapać takie momenty, zapisywać w matrycy swojego mózgu, by nie zapiekać się we własnej złości i niechęci.

W wyobrażeniach bardzo łatwo jest się zatracić, bo karmią się naszymi zranieniami i poczuciem braku.  Każdy z nas ma własną pulę minut do przeżycia. Nie mamy obowiązku dźwigania na ramionach całego świata, dlatego nie oczekujmy, że inni będą nas nosić. Ludzie, których spotykamy są naszymi towarzyszami, a nie tragarzami.

Wydaje nam się, że to "inni powinni", a w rzeczywistości powinniśmy wszyscy zakasać rękawy. 

***

Możemy być takimi Transformersami i nieustannie ubogacać się i ciągnąć nawzajem w górę. Jeśli ze spychacza i koparki da się stworzyć domek pachnący kawą i radością, to czy my - nawet poranieni i pokrętni - nie damy rady stworzyć czegoś wspanialszego?

Fot. Arseny Togulev / Unsplash