Paryski kochanek

Rutyna potrafi dobić, dlatego dobrze, gdy w życiu przytrafiają się filmowe zwroty akcji. Nawet nie muszą być nie wiadomo jak spektakularne, czasem wystarczy zimowy flash mob, czy napis na tirze. A najśmieszniejsze jest to, że to "zawiązanie akcji" wydarza się zawsze wtedy, kiedy tego potrzebujemy. Chociaż nie zawsze zdajemy sobie z tego sprawę.

***

Ta opowieść zaczyna się zimą. Taką mroźną, śnieżną i przytłaczającą chłodem. W moim sercu było podobnie, mimo tego, że za wszelką cenę usiłowałam upchać w nim zapach igliwia i kolorowe światełka. Niestety, było to już jakiś czas po zakończeniu związku, który miał być za zawsze, ale nie był. Zlodowaciało we mnie to wszystko, co miało ogrzewać naszą dwójkę przynajmniej do osiemdziesiątki. Zamiast tego było poczucie krzywdy, braku i cholernie przytłaczającej pewności, że jest już po zawodach i miłość nie jest mi pisana. Co gorsza - zaczęłam się już z tym godzić. Ostatecznie, nie na każdą królewnę czeka książę. 

W pewne zimowe popołudnie weszłam do jednej ze staromiejskich kawiarni. Usiadłam na kanapie, zamówiłam kawę, wyciągnęłam z torby książkę i kontrolnie rozejrzałam się po wnętrzu. A tam, pod filarem, nieopodal palmy, siedział właściciel najbardziej zielonych oczu, jakie w życiu widziałam. Okulary, grzywa brązowych włosów, miękki sweter. Taki 10/10, w porywach do 15. On się uśmiechnął, ja się uśmiechnęłam i każde z nas wróciło do swojej książki. I trwałam sobie w sielankowym nastroju, czytając o wiedźmach, wampirach i wilkołakach, aż przyszedł czas płacenia rachunku. 

Zamiast rachunku dostałam bowiem karteczkę, wręczoną przez uśmiechniętą od ucha do ucha kelnerkę. Chłopak, który tak mi się spodobał, już się ulotnił, ale wcześniej zapłacił za moją kawę i zaproponował spotkanie jutro w tym samym miejscu, o tej samej porze. A mnie z miejsca zaczął boleć brzuch!

No dobra, nie z miejsca - najpierw się rozpłynęłam, niczym masło na grzance, bo trzeba by mieć serce z kamienia, żeby się nie wzruszyć. Look at me Meg Ryan! I ty, Julio Roberts! To jest dopiero historia! Tylko po 30 sekundach wróciły nerwy - przecież miało już nie być miłości, żadnych randek, żadnego "Podobasz mi się". Miałam stać samotnie na Judahu skale, opancerzyć serduszko i nara. A tu mi wyjeżdża seksowny Francuz z propozycją spotkania i co ja mam teraz zrobić? 

Bo to był Francuz, tak żeby jeszcze pogłębić romantyczne konotacje. A że ja po francusku to tylko merci i pardon, to nawet miałam pretekst, żeby z godnością odmówić. Tylko dobrze mnie wychowano, więc stwierdziłam, że przyjdę, wydukam to: Merci pour le cafe i dam w długą. Co nie zmienia faktu, że brzuch zaczął boleć mnie dwa razy bardziej. Motylki to nie były...

Następnego dnia faktycznie czekał na mnie w tej samej kawiarni. I już nawet zaczęłam to moje łamane Merci beaucoup..., kiedy przerwał mi piękną polszczyzną, że on wprawdzie nie pisze po polsku, ale umie mówić, bo ma tu korzenie. Szach, kurna, mat - tak mi wytrącić argument z ręki! No serio??? Więc oczywiście usiadłam przy stoliku, kelnerki szczerzyły się jeszcze bardziej niż wczoraj, mnie nadal bolał brzuch... Taki tam, zupełnie normalny czwartek. Tylko z każdą chwilą było fajniej. 

Mieliśmy o czym gadać, umieliśmy się razem śmiać. A kiedy powiedział, że dziś jest jego ostatni dzień w Polsce i jutro wraca na ojczyzny łono to już w ogóle się wyluzowałam :)

To nie jest opowieść o pierścionku z brylantem i kilometrach koronki na welon. To opowieść o tym, że w najpiękniejszy, najbardziej romantyczny i urzekający sposób zdarzyło się coś, co sprowadziło mnie do świata żywych. Byłam wtedy, jak ziemia pod śniegiem - uśpiona, zmrożona i na wpół martwa. Każdy z nas chyba przeżył coś podobnego. Zwątpiłam w siebie, w swoje piękno i kobiecość. Nie wierzyłam, że jeszcze kiedykolwiek poczuję się warta męskiej uwagi i że miłość jest jeszcze w moim przypadku możliwa.

***

Myślę, że każdy z nas jest skonstruowany w niepowtarzalny sposób i na każdego działają inne bodźce. Ja dostałam taki malutki kop w stronę życia w postaci czarującego, kawiarnianego epizodu. Niby się nic nie zmieniło: nie powtórzyliśmy już tej randki, nawet nie utrzymujemy kontaktu, ale na nowo uwierzyłam w to, że mogę się innym podobać. Że może jeszcze nie muszę wywieszać na sercu tabliczki z napisem: "Zamknięte". 

Dziś widzę, jak bardzo mi było potrzebne to spotkanie. Wierzę, że to była boska ingerencja: delikatny prztyczek w konstrukcję, którą już zaczęłam wznosić. I cieszę się, że jednak się posypała. Cała ta sytuacja była skrojona idealnie na moje potrzeby. Była w tym magia, ale też dystans. Nie musiałam podejmować decyzji o kontynuowaniu znajomości, bo zwyczajnie nie byłam wówczas na to gotowa. Ale sama świadomość, że po całym dniu pracy, w grubym swetrze i z ogólnym chłodem w obyciu, zainteresowałam sobą faceta, który też mi się spodobał, podbiła mi samoocenę o kilka oczek. 

To nie tak, że od tego spotkania Amor zaczął non stop walić mi w drzwi. Ale to właśnie wtedy przechyliła się szala i zimowa wegetacja powoli zaczęła się kończyć.

Każdy z nas ma wokół siebie tysiące znaków i szans. Czasem przeczyta jakieś zdanie, czasem piosenka jest odpowiedzią na nurtujące go myśli, innym razem w filmie zobaczy kalkę ze swojego życia. A jeśli przegapimy subtelne znaki, dostaniemy grom z jasnego nieba. Bo wiecie, nic nie dzieje się bez powodu. 

Fot. Travis Grossen / Unsplash