Wszystko zostaje w stodole

Pamiętam moje pierwsze wesele. Nie to, że moje-moje, ale pierwsze na którym byłam. Miałam jakieś 4 lata, a ciocia wychodziła za mąż. W pamięci utkwiły mi dwie rzeczy: torty w kształcie jeży i polonez w figurami. To był pierwszy i jedyny raz, kiedy widziałam ciasta z kolcami ze startej czekolady i noskami z winogron. Jednak to polonez tańczony przez setkę ludzi zrobił na mnie największe wrażenie. Może dlatego, że miałam mniej niż metr i wszystko wydawało mi się o wiele większe i bardziej kolorowe niż w rzeczywistości. Pamiętam, że tancerze rozchodzili się na boki i tworzyli mosty, a ja biegłam pod szpalerem z ich uniesionych rąk. 

Drugie przyjęcie weselne zaliczyłam przy okazji ślubu kolejnej cioci. Było urocze, kameralne i leciała na nim świetna muzyka. Panna Młoda miała luźną suknię z bolerkiem w drobne stokrotki i promieniała szczęściem. Pamiętam śmiech nowożeńców, ich pierwszy taniec i atmosferę intymności, stworzoną przez rodzinę i przyjaciół.

Bywałam później na innych weselach, ale jakoś nigdy nie zapałałam miłością do imprez tego typu. Wiecie: za dużo alkoholu, za dużo głośniej muzyki - zazwyczaj niezbyt zbieżnej z moim gustem, dziwne oczepinowe zabawy i przymus dobrej miny do złej gry, kiedy wcale nie było mi do śmiechu. Dlatego dziwiłam się sama sobie, że zaproszenie na "typowe wiejskie wesele" aż tak mnie ucieszyło. W końcu "typowe wiejskie wesele" to coś, co zawsze mnie przerażało i czego starałam się unikać.

***

Kilka miesięcy temu mój przyjaciel brał ślub z fantastyczną dziewczyną, a ja wymiksowałam się z ich Wielkiego Dnia zawożąc flaszkę z dwutygodniowym wyprzedzeniem. Trochę mi wstyd, ale zabawa w pojedynkę sprawdza się tylko w komediach romantycznych. Bywałam już na weselach solo i nie były to najlepsze imprezy w moim życiu. Teraz jednak jechaliśmy w czwórkę - silna ekipa ludzi zdeterminowanych bawić się do upadłego. Tak nam się przynajmniej wydawało, chociaż każdy z nas zaliczył od rana dokładnie tę samą myśl: "Boże, jak mi się nie chce!" Ponieważ jednak doświadczenie uczy, że im bardziej się nie chce, tym lepsza impreza, wrzuciliśmy do bagażnika walizki i ruszyliśmy w drogę.

Pierwszy zgrzyt pojawił się na ślimaku, który miał nas wyprowadzić na Piaseczno, a wyprowadził na trasę do Centrum. Dwadzieścia minut i dwieście bluzgów później, wróciliśmy jednak na właściwą drogę. Drogę, która z każdym kilometrem oczarowywała nas coraz bardziej. Złote liście, opustoszałe pola, zapach grzybni - wszystko o czym zapominamy kisząc się między bloczyskami. Jechaliśmy więc chłonąc wrażenia estetyczne, pomni tego, że mamy czasu jak lodu. 

A wiecie co się dzieje z lodem w październiku? Topi się, skubany...

Wpadliśmy do zajazdu jakby nas gonili, taszcząc torby i pokrowce z ubraniami. I w tym miejscu chcę powiedzieć, że życie jest strasznie niesprawiedliwe. Co musi zrobić facet, żeby dobrze wyglądać na imprezie? Założyć garnitur, wbić się w wyjściowe pantofle i skropić dobrą wodą kolońską. Wsio. A co musi zrobić dziewczyna? Po pierwsze: wyjąć parownicę z torby i odprasować kieckę. Po drugie przekopać kosmetyczkę w poszukiwaniu korektora i zamaskować cienie pod oczami. Po trzecie założyć rajstopy, odprawiając jednocześnie modły, by się nie podarły przy wciąganiu na tyłek. Umalować się. Uczesać. Spróbować nie wyglądać jak garnek. Założyć niewygodne buty, robiące efekt wow. Zapakować baleriny, które uratują stopy za najdalej dwie godziny. Sprawdzić trzy razy czy majtki nie odznaczają się pod sukienką. Ułożyć cycki w staniku, bo na pewno się przesunęły przy podciąganiu tych cholernych rajstop. I co najważniejsze - ogarnąć się z tym wszystkim w 20 minut.

Serio, rozwinęłyśmy taką prędkość, że moglibyśmy napędzać Enterprise przy wchodzeniu w hiperprzestrzeń. Wpadliśmy do kościoła na styk, a mnie z miejsca ogarnęło wzruszenie. Już nieważne było to, czy mi się włosy dobrze ułożyły. Ważna była tylko Młoda Para przed ołtarzem, ich miłość i przejęcie w głosie, gdy składali przysięgę. Zwilgotniały mi oczy kiedy słyszałam "...biorę sobie Ciebie za żonę..." i "Mężu, przyjmij tę obrączkę...". I chociaż nie raz słyszałam tę frazę, to i tak zawsze się przy niej rozpływam.

A potem... potem było wesele.

***

Polskie wesela różną się od siebie w zależności od regionu, ale kilka elementów jest stałych: wniesienie świeżo poślubionej żony przez próg, przywitanie chlebem i solą, pierwszy taniec, "Gorzko, gorzko" i elementy disco polo. Auć. To ostatnie zawsze przyprawiało mnie o gęsią skórkę. Na szczęście od pół roku byłam delikatnie przygotowywana na to, że taka muzyka się pojawi. I pojawiła się. Właściwie inna muzyka leciała tylko w tle, kiedy kapela odpoczywała. 

A propos kapeli: pierwszy raz spotkałam się z koncepcją imprezy między stołami. Do tej pory bywałam raczej na weselach w stylu Ą-Ę: sala glamour, prezenciki dla gości, proste plecy przy stole. Tu także był wydzielony parkiet do tańca, ale wyobraźcie sobie sytuację, kiedy między rosołem a devolayem pomiędzy biesiadników wbija kapela i zaczynają się przyśpiewki. Jak to z folklorem bywa, niektóre teksty są straszliwie żenujące, ale sala falowała równo. Mnie ożywiły dopiero "Sokoły", bo to jedyna pieśń biesiadna w moim repertuarze. A ludzie skakali. Serio: skakali, klaskali, śpiewali pełnym głosem i dali się porwać radości. To było tak uzależniające, że cała moja sztywność poszła być sztywna gdzie indziej, a mnie też poniósł nastrój chwili. Były więc pogardzane przeze mnie wężyki, które w ogóle mi nie przeszkadzały; było to straszliwe disco polo z tekstami, które jeszcze przez dobre trzy dni obijały mi się po mózgu. Był cały ten weselny klimat, a jednocześnie było tak normalnie i swojsko, w najlepszym tego słowa znaczeniu. 

Bo chociaż był elegancki walc z "Nocy i dni", świece na stołach i żywe kwiaty, chociaż były odświętne fryzury i wyjściowe suknie, to jednak przez całą noc czuło się atmosferę zwykłej życzliwości. Takiej ciepłej, ludzkiej i niewystudiowanej. Było miejsce na żarty, na śmieszne opowieści. Ba! Panna Młoda tańczyła na krześle - trochę była wywołana na forum, bo akurat leciała jedna z przyśpiewek, więc można powiedzieć, że fonia i wizja zgrały się jak w teledysku. Przede wszystkim czuć było, że nowożeńcy dobrze się bawią, że to jest ich czas i pomimo emocji, zmęczenia i chęci ugoszczenia wszystkich razem i każdego z osobna, to jednak potrafili wyciągnąć dla siebie z tej nocy tyle, ile tylko mogli.

Cała impreza odrywała płatek po płatku moje uprzedzenia. Przeżyłam spotkanie ze Straszliwymi Nieznanymi Ludźmi, którzy okazali się być przemiłymi osobami. Pieśni w stylu "Szła dzieweczka do laseczka" dało się przeżyć, podlawszy się obłędnie dobrą wódką różaną. Btw, stereotyp o alko na weselu sprawdza się jak najbardziej: jest wiejski stół, jest zabawa. 

Zawsze uważałam też, że wesela to imprezy dla dorosłych i wzorem XIX-wiecznych matron trzymałabym latorośle z daleka. A tu maluchy skradły show. Pierwsza rozczuliła mnie dziewczyneczka, która z zafascynowaniem patrzyła na tort i płonące na nim race. Podchodziła coraz bliżej i bliżej, aż najspokojniej w świecie wsadziła palec w krem. Grunt to sprawdzić, czy dobre. Drugim bohaterem wieczoru okazał się Igor - zawodnik niezniszczalny. Nie wiem czy w Waszych stronach praktykuje się wykup butów nowożeńców? "Panie Młody, nie bądź Felek, wykup Młodej pantofelek!" Kiedy cena w płynie zostaje już uzgodniona, "złodziej" musi jeszcze coś zaśpiewać albo zatańczyć. Albo zrobić pompki. Dwóch facetów w garniakach ciśnie te porządne, żołnierskie pompki - idą twardo, łeb w łeb. Twarze mają lekko czerwone, bo metabolizm po północy już nie taki, a tuż obok Igorek leci równo z nimi. Oni wstali ledwo żywi, a on się otrzepał, zrobił jeszcze 10 przysiadów i wydębił torbę cukierków. Tak to się robi!

Największą zgrozą na weselach napawały mnie jednak zawsze oczepiny. Ten moment, kiedy WSZYSCY bawią się tak doskonale, a już najlepiej panny na wydaniu. No, boki zrywać. Zwykle przytomnie urywałam się koło północy, bo nigdy nie umiałam pojąć radości z przewijania marynarki i pompowania balonów. Oczepiny wiązały się dla mnie z dużym stresem, bo zdarzało się, że ludzi ponosił melanż i inwencja twórcza. 

Tu jednak miałam pewność, że zabawy będą z klasą, dlatego przez myśl mi nie przeszło by uciekać z sali. Najpiękniejsza była dla mnie zabawa nr 1, czyli ta związana z bukietem. Nie było żadnego rzucania, ale do bukietu przywiązano dziesiątki wstążek, a dziewczyny trzymając je chodziły w rytm muzyki dookoła Panny Młodej. Przypominało to pogański maik. Przeplatałyśmy się i wirowałyśmy, a Panna Młoda po kolei odcinała wstążki, aż została tylko jedna. To było urocze. Drugą zabawą, która wzbudziła entuzjazm były śpiewanki. Prowadzący podchodził do kolejnych uczestników, a oni musieli zacząć śpiewać - obojętnie co, byleby tylko utwory się nie powtarzały. No i trzeba było zmieścić się w limicie 3 sekund. "Na sucho" to każdy mądry, ale kiedy mikrofon ląduje człowiekowi przed twarzą naprawdę można dostać spięcia mózgu. I tak "Mój jest ten kawałek podłogi" przeplatał się z intro "Pszczółki Mai", by za chwilę mogło zabrzmieć gromkie "Lulajże Jezuniu" - zaprawdę mix był niezły.

W drodze na wesele zarzekałam się w myślach, że wyjdzie ze mnie lew parkietu. Jednak nie wzięłam pod uwagę tego, że jadąc na taką zabawę naprawdę trzeba mieć zdrowie. Koło drugiej ścięło mnie jak lilię i cieszyłam się, że wystarczy tylko wymknąć się na piętro, ogarnąć prysznic i wczołgać się pod kołdrę. Podobno impreza trwała do szóstej, ale ja już tego nie słyszałam.

***

Panna Młoda przez cały okres narzeczeństwa prezentowała postawę kwiatu lotosu na wzburzonym morzu przygotowań ślubnych. Wybrała suknię w pierwszym salonie, zakupiła kratę piwa po promocji i własnoręcznie ogarnęła kwestię dekoracji. Trochę się obawiałam, czy na ostatniej prostej nie dopadnie jej stres i nie zamieni się w Godzillę, tak jak to się zdarzało wielu przed nią. Ale nie! Państwo Młodzi byli tak wyluzowani i zakochani, że wszystkie ewentualne niedociągnięcia wpisali na listę "rzeczy, które i tak nie wyjdą". I nawet jeśli takie były, to chyba nikt ich nie zauważył. Zresztą, gdyby nawet - to co się zdarzyło na weselu, zostaje w stodole.

Pytacie gdzie w tym wszystkim jest stodoła? Na podwórku Panny Młodej. Wesele było w uroczym lokalu z miękkim światłem i żywymi kwiatami. Jednak tradycja nakazuje, by następnego dnia zaliczyć poprawiny. I powiem Wam, że na tę stodołę jarałam się od dwóch tygodni. Jeszcze Narzeczona wysyłała zdjęcia z przygotowań, ale nie mogłam się doczekać żeby zobaczyć na żywo tę mroczną przestrzeń przyozdobioną setkami choinkowych lampek, balonów i pasków kolorowej krepiny. Lekkość boho zmieszała się z krzykliwą estetyką lat 90., jednak to połączenie wcale się nie gryzło. Muzyka do tańca nie ograniczała się do hitów z Disco Relax, ale tworzyła fajną składankę. Żurek z jajkiem przyjemnie rozgrzewał, pies przychodził sprawdzić czy załapie się na weselne kąski. Dym papierosów unosił się do góry, podświetlany przez słońce, które wciskało się przez szczeliny drewnianych ścian. Nowożeńcy - pomimo zarwanej nocy - promienieli radością i spokojną pewnością ludzi, którzy chcą iść razem przez życie. Przywitali nas w trampkach i bluzach. Pan Młody z rozbrajającą szczerością przyznał, że jego torbę z ubraniami zabrał dziadek, więc zanim umyślny posłaniec przywiózł mu spodnie, występował w dresie. 

Przez przypadek życie pokazało, że wszystko wraca do normy. Przedślubna gorączka minęła i zaczyna się codzienność. I chociaż te Wielkie Momenty zapadają w pamięć, to jednak w ogólnym rozrachunku liczy się właśnie to proste, zwyczajne życie. Robienie sobie nawzajem kanapek, przynoszenie skarpetek, gdy w środku nocy zmarzną stopy i wygłupy przy sprzątaniu. To te małe gesty wplecione w szarą tkankę kolejnych dni sprawiają, że życie nabiera barw. 

Fot. Sandy Millar / Unsplash