Aktualizacja

Jak często aktualizujecie swoje smartfony? Mam wrażenie, że co chwila dostaję powiadomienie o nowej wersji kolejnej aplikacji. Kiedyś ignorowałam je z premedytacją, ale telefon odmówił współpracy i musiałam na cito ściągać wszystko czego żądał system.

Niezwykle frustrujące doświadczenie, bo nie lubię, gdy ktoś coś mi każe. Jeszcze gorzej, gdy to jest rzecz. Obiekt nieożywiony i wbrew pozorom wcale nie taki smart. Niech pierwszy rzuci komórką ten, któremu słownik nie poprawił sensu zdania tak bardzo, że jedynym honorowym rozwiązaniem byłaby zmiana nazwiska i wyprowadzka do Azji.

Ale skoro już jesteśmy przy aktualizacji… Kiedy ostatnio robiliście ją sobie i bliskim?

No już, szybko, róbcie rachunek sumienia! Tydzień temu? Miesiąc? Rok? 10 lat? A może nigdy? Założę się, że znacznie częściej uaktualniacie oprogramowanie elektronicznych sprzętów niż to, od którego zależą relacje z innymi i samym sobą.

Nie będę jednak rozdzierać szat, bo wcale nie odbiegam od średniej w tym zakresie. Też wydaje mi się, że doskonale znam siebie, rodzinę i przyjaciół. Nieomylność aż tryska uszami. Pławię się w samozachwycie póki życie nie zmusi mnie do konfrontacji z tym, co wiem od zawsze.

Jakiś czas temu miałam dość trudną rozmowę o wizji przyszłości. Mieliłam ją w sobie dobry tydzień – trochę przez zranioną dumę i zawiedzione nadzieje,  a po części dlatego, że emocje wracały falami, jak wstrząsy wtórne. Poryczałam się, wkurzyłam, zbrzydłam – bo podpuchnięte oczy urodzie nie służą – a potem zaczęłam rozkminiać.

Czułam potrzebę dokopania się do źródeł moich chęci i niechęci. Obracałam w głowie wspomnienia i wyobrażenia, by zetrzeć z nich pozłotkę. Sprawdzałam ile z nich jest rzeczywiście moich, a ile zapożyczonych. Geneza postaci na pełnej kurtyzanie.

Wnioski? Wnioski mocno mnie zaskoczyły.

Okazało się, że to co brałam za absolutne pewniki, niemal dogmaty mojego świata, odrobinę się wyrobiły. Nadal nie tyka mi zegar biologiczny, ale już nie paraliżuje mnie wizja ciąży. Wiem, że mogę być szczęśliwa będąc mamą i nie będąc. Tak po prostu. Kiedy to sobie uświadomiłam poczułam niesamowitą lekkość. To było jak zdjęcie bardzo ciężkiego plecaka, który dźwigałam. Rozejrzałam się wokół siebie i zobaczyłam całe mnóstwo kobiet, które wciąż mają imiona, hobby i pomalowane paznokcie. Są sobą, mimo tego, że są jednocześnie mamami.

Nie dostaję też już wysypki na myśl o domku jednorodzinnym. Tylko zrozumcie mnie dobrze: I’m still Nika from the block. Dobrze mi żyć według osiedlowego rytmu, ale zaczynam rozumieć przyjemność płynącą z picia kawy na tarasie. Może mieszkanie w domku z ogródkiem nie jest końcem świata i skazaniem na wygnanie? Bo tak to odbierałam przez lata. Daleko do sklepu, do teatru, do kina. Trzeba jechać godzinami podmiejskim do miasta. Wizja błękitnego nieba nie rekompensowała mi dostępu do kultury na wyciągnięcie ręki. To, że przeważnie nie miałam siły tej ręki wyciągnąć, nic w tym układzie nie zmieniała. 

Rozmawiałam też niedawno z koleżanką, która podobnie jak ja stwierdziła, że oblekła się w plusz.

– Jeszcze 5 lat temu powiedziałabym, że interesuje mnie tylko chrom, szkło i narożny gabinet z wypasioną tabliczką – mówiła.  – Wtedy wizja pracy na wysokich obrotach 24h w ogóle mnie nie przerażała. Ważne, żeby było mnie stać na apartament w Śródmieściu i wakacje za granicą. A teraz mieszkam w bloku z wielkiej płyty. Kariery nie robię, bo wolę iść z psem na spacer, poukładać puzzle. Nie znałam się takiej…

Ja też jej takiej nie znałam. To zawsze była ostra babka. Taka z czerwoną szminką i włosami od linijki, chodząca na obcasach 365 dni w roku. Ona nie miała chwili zawahania, tylko listę z rzeczami do odhaczenia. Studia, drugie studia, aplikacja. Zaczepić się w jednej z kancelarii Wielkiej Czwórki i piąć w górę jakby jutra miało nie być.

A potem przyszedł Covid, który przeczołgał ją dość mocno. Była długa rekonwalescencja i przymusowy przystanek w biegu. Nagle okazało się, że powietrze może mieć zapach, rosół smak, a spanie 8 godzin na dobę działa na cerę lepiej niż droga kuracja w gabinecie kosmetycznym.

***

Wiecie, praca nad sobą jest najtrudniejszą jaką w życiu przyjdzie nam wykonać. Nie jest łatwo zajrzeć w głąb siebie i sprawdzić, skąd biorą się nasze lęki i pragnienia. Nie łatwo jest przyznać przed sobą, że może popełniło się gdzieś błąd. Może błąd popełnili inni w stosunku do nas, a może to my robiliśmy nieświadomie krzywdę naszym bliskim? 

Dostrzeżenie tego, przepracowanie, pogodzenie się z tym i pójście dalej to cenna umiejętność.

Na przestrzeni lat zmienia się smak, gust. To, że kiedyś pasowały nam różowe trampki nie oznacza, że pasują dzisiaj. Tak jak ocena szkolna nie jest wyznacznikiem inteligencji, a jedynie informacją o stopniu opanowania materiału, tak upływ lat nie definiuje naszego jestestwa. Jest tylko informacją o tym, ile razy ziemia okrążyła słońce od chwili naszych narodzin. Niczym więcej. Nie dajmy więc sobie wmówić, że jest za późno na zmiany.

Nigdy nie jest. Jeśli dokopiemy się do samych siebie na godzinę przed śmiercią, to i tak będzie to wygrane życie. Potrzeba jedynie odwagi do konfrontacji z wyobrażeniami i elastyczności w przyjmowaniu tego, na co nie mamy wpływu. Wiem, to „jedynie” ma dość duży kaliber, ale to naprawdę tylko dwie rzeczy. 

Mocno zachęcam Was do przyjrzenia się sobie i zrobienia małej aktualizacji. Być może pielęgnujemy marzenia, z których dawno wyrośliśmy i nawet nie zdajemy sobie sprawy z tego, że gdzie pod tą skorupą kiełkują nowe. 

Fot. Mika Baumeister / Unsplash