Miłość ze smartfona: Wystraszone sarny

Ostatnio Internet zalewa analiza „Oszusta z Tindera”. Psycholodzy i socjolodzy rozkładają na czynniki pierwsze mechanizmy, które pozwoliły facetowi omotać dziesiątki kobiet i wyłudzić od nich niebagatelne sumy. Diamentowy pałac w głowie lśni, bajka puka do bram. Basia z Jedno oko na Maroko fantastycznie to opisała w swoim artykule Tinder Swindler, ja jednak opowiem wam o czymś, z czym spotykam się dużo częściej. A będzie to opowieść o sarenkach.

*** 

Nie, wcale nie chodzi o ten suchar, że dziewczyna ma nóżki jak sarenka – nie tyle zgrabne, co owłosione. Chodzi raczej o ten paraliż, który spina zwierzę, które znajdzie się w świetle reflektorów. Jeśli się boi – powinno uciec. Jeśli się nie boi – powinno ze zblazowaniem na pyszczku żuć trawę, albo majestatycznym krokiem przejść z punktu A do B. Tymczasem strach spina je tak bardzo, że na kilkanaście potwornie długich sekund sarna zastyga w bezruchu, a człowiek nie wie jak zareaguje. Rzuci się w prawo? W lewo? Poszarżuje na wprost? Jak ją łagodnie ominąć, by nie spłoszyć i nie uszkodzić delikatnej konstrukcji?

Wiele ludzi w ten sam sposób paraliżuje perspektywa zmian. A może nie sama perspektywa, co jej realna możliwość. Wiecie, czym innym jest wyobrażanie sobie hipotetycznej sytuacji, a czym innym dostanie się w zasięg jej reflektorów. 

Wiele osób usycha z tęsknoty za miłością. Karmi się wyobrażeniem tego, jak będzie pięknie, kiedy strzała Amora dosięgnie zasuszonego serduszka, a życiodajne wody romansu ożywią świat. Jednak kiedy ten Amor zaczyna wyciągać rękę w stronę kołczanu, te same osoby krzyczą: Stop! Prrr, szalony! 

Można byłoby się zżymać, że sami nie wiedzą czego chcą. Można byłoby łatwo stwierdzić, że jak rzeczywiście będą chcieli wejść w związek to wejdą. Kłopot w tym, że wiedzą, tęsknią, ale nie potrafią. 

W idealnym świecie ludzie spotykaliby się w chwili, gdy wszystkie szufladki w środku mają ładnie poukładane i opisane. Kiedy lubią siebie i ufają własnym osądom i gdy na swojej drodze spotykają drugą, równie dojrzałą jednostkę to zdają się na magię feromonów, a potem w disneyowskim stylu rozpoczynają wspólne „długo i szczęśliwie”. W realnym świecie tak nie ma. A przynajmniej zdarza się rzadko. Mamy swoje historie, zranienia, czasem też blizny. Mamy wreszcie swój kokon bezpieczeństwa i przyzwyczajenia, które z wiekiem stają się drugą naturą.

*** 

Kloto, Lachesis i Atropos to trzy przyjaciółki. W mitologii greckiej były siostrami, ale doprawdy, nie można być takim szczególarzem. 

Kloto jest optymistką. Snuje nić wyobrażeń o tym co zrobi, kiedy wejdzie do pubu czy schroniska. Wie, że jeśli to będzie knajpa na Kruczej, to będzie miała na ustach szminkę w kolorze wina, a jeśli Murowaniec, to splecie włosy w luźny warkocz. Będzie pachniała konwaliami, a wysoki, ogorzały Góral zachwyci ją tembrem głosu i lekko bezczelnym spojrzeniem. Rozpisała na role nawet najdrobniejszy szczegół i po prostu WIE, że tak się stanie. Nie zauważyła spojrzeń kolegi z pracy, ani westchnień sąsiada. Żyje w bańce i wierzy, że nie musi podejmować żadnych decyzji. Czeka wytrwale, a życie biegnie obok.

Lachesis to realistka, która wie, że szczęściu trzeba pomóc. Zainstalowała sobie wszystkie możliwe aplikacje randkowe i pięknie uśmiecha się ze zdjęcia profilowego. Jest świadoma swoich zalet i wad i niespecjalnie zależy jej na rumaku czy koronie. A jednak na propozycję kawy czy spaceru reaguje alergicznie. Lekkość flirtu ucieka, a ona sama płoszy się i wynajduje wymówki, z których jedna jest głupsza od drugiej. Boi się konfrontacji, boi się, że będzie musiała kogoś rozczarować lub sama doznać rozczarowania. 

Atropos mogłaby być za to personifikacją pesymizmu. Wierzy w miłość na ekranie, scenie i kartkach książki. Wierzy w miłość innych ludzi. Jednak kiedy w niej zaczyna kiełkować nadzieja, że ją też może w życiu spotkać miłość przez wielkie M, to zaczyna miotać się w panice i wyrywać tę myśl z korzeniami. Im bardziej szarpie, tym większą szkodę robi sobie samej. Niszczy nie tylko myśl o związku, ale zaczyna dopisywać inne scenariusze: a każdy z nich jest czarny i ponury. Pogrąża się w myślach o tym, że nikt jej nie kocha i nie pokocha, bo jakby mógł? Jest przekonana, że nie da się i już. Czasem płacze w poduszkę, czasem rozpaczliwie potrzebuje bliskości drugiego człowieka, a jednocześnie wznosi mury, które nie pozwalają dostrzec tego, że jest po prostu fajną dziewczyną. Sieka sarkazmem, samowystarczalnością, dumną miną i chyba nawet nie zdaje sobie sprawy z tego, że zamyka przestrzeń wokół siebie. W jej życie nikt nie może wejść, bo zamknęła na cztery spusty wszystkie przestrzenie. Nie tylko na romans, ale też na nowych ludzi, nową pracę, nowe wyzwania. Okopała się w świecie, który zna. I chociaż wiele rzeczy ją uwiera, a swoją postawą obwieszcza światu, że nie boi się niczego, jest w gruncie rzeczy przerażona.

Trzy kumpelki-sarenki. Kiedy zdarza się coś, co wyrywa je z kokonu przyzwyczajeń, zamierają w bezruchu. Zamierają, bo paraliżuje je strach przed nieznanym. Z jednej strony tak bardzo mocno chcą miłości, a z drugiej przeraża je to, że może być ona na wyciągnięcie ręki. Łatwiej im za nią tęsknić, niż się na nią otworzyć. 

***

Każdy z nas się boi, szczególnie tego, czego nie zna. Odwaga nie polega na tym, że nie odczuwa się strachu. Ona ten strach bierze w karby, nakłada mu kaganiec i okiełznuje. Żeby coś się w życiu zmieniło, trzeba na te zmiany pozwolić i zrobić to świadomie. Najlepiej w imię miłości do samego siebie.

Fot. Scott Carroll / Unsplash