Bestiariusz. Tęsknota

Kiedyś było tak prosto: wąpierz? Krew, krew, flaki, flaki, jak cię złapie to cię zje? No to proszę, weź osinowy kołek i trochę srebrnych kulek. Do zamówienia z Allegro w promocyjnej cenie. Albo taka południca. Błąka się toto lekko spalone słońcem, poluje na niewinnych chłopców nietkniętych promieniami UV. Jak się ustrzec? Pfff, nie łaź na Pole Mokotowskie o 12.00 i zainwestuj w krem z filtrem. Nita van Helsing poleca. Kłopot w tym, że współczesne bestie są bardziej podstępne i wyrafinowane. Może to nasza wina? W końcu rzadziej biegamy na cmentarz o północy w poszukiwaniu nieistniejących kwiatów.

Za to wielu z nas podgryza całkiem realna tęsknota.

 
To dopiero potwór - potrafi po cichutku zawłaszczać coraz więcej przestrzeni i odbierać człowiekowi wolę życia. 

Zaczyna się zawsze niewinnie, ot, zwykłe ukłucie. Tak jakby marzenie zamiast zagnieździć się w żyznej glebie serca, spadło ciut niżej, osunęło się w rejon, w którym już mu nie jest tak wygodnie i cieplutko. Nasze marzenia zwykle są dobre: pragniemy bliskości, bezpieczeństwa, radości, pięknego ogrodu albo kota, który wygląda jak miniaturowy tygrysek. Myślimy o tym, jak będzie wyglądał nasz wymarzony mąż, albo gdzie będzie stała idealna kanapa. I fajnie - marzenia dają siłę do przetrwania codzienności, są punktem odniesienia lub celem, do którego się dąży. Kłopot zaczyna się wtedy, gdy myślenie o tym wszystkim przestaje sprawiać przyjemność i przeradza się w źródło obsesji.

Czym innym jest zatęsknić: za rozmową z mamą, która mieszka na drugim końcu świata; za ciastem babci, które przenosi w świat dzieciństwa; za pracującym w innym mieście ukochanym. Zatęsknić, objąć myślą. Jeśli się uda - zadzwonić lub odwiedzić, jeśli się nie da to pomodlić się, wspomnieć, obejrzeć zdjęcia i... iść dalej. To jest normalne, ludzkie. Wracamy myślami do chwil, w których było nam dobrze i osób, przy których czuliśmy się wspaniale. Jeśli jednak zbyt mocno żyjemy przeszłością lub odpływamy myślami w krainę marzeń to odrywamy się od tego życia, które mamy i oddajemy się we władanie obezwładniającej tęsknocie.

Tęsknota wypływa z braku. Paradoksalnie, ciągle żyjemy w poczuciu, że czegoś nam brakuje. Zawsze chcielibyśmy być bardziej kochani, bardziej doceniani, bardziej zauważani. Lekkie poczucie niedosytu jest chyba wpisane w naszą naturę. Tęsknota jednak tak bardzo skupia się na tym, że jakaś nasza potrzeba nie została zaspokojona, że zaczyna przysłaniać nam świat.

Pokażcie mi singla, który oglądając komedię romantyczną nie pomyślał chociaż raz: "Wow, też tak chcę". Człowiek znudzony swoim życiem oglądając film akcji też zatęskni za przygodą. No chyba, że ktoś marzy o takiej w stylu Deadpoola albo Johna Wicka. Wtedy, serio, nie idź tą drogą.

Jeśli zatęsknimy - chociażby za tą przykładową przygodą i miłością - nazwiemy w sobie tę pustkę do zapełnienia i pójdziemy dalej, próbując znaleźć drugą połówkę czy ubarwić codzienność, to wszystko w porządku. Jednak jeśli zaczniemy taplać się w tym, że życie jest szare, nie ma szans na zmianę, nigdy nikogo nie spotkam i tak dalej, to poczucie braku będzie narastało, rodząc frustrację i przynosząc prawdziwe cierpienie.

O ile zazdrość zawsze ma swój początek w porównywaniu się z innymi, o tyle tęsknota skutecznie nas od innych ludzi odgradza. Świat wewnętrzny zaczyna dominować nad światem realnym.

Czasem pragniemy czegoś, co było naszym udziałem, ale z różnych względów przestało nim być. Zdarza się jednak, że tęsknimy za czymś, czego nigdy nie doświadczyliśmy i fiksujemy się na wyobrażeniu, które nie ma szans na realizację. Bo nigdy nie jest dokładnie tak, jak to sobie wymyśliliśmy. Chociaż... kiedyś spotkałam dokładnie takiego chłopaka, jakiego chciałam: był wysoki, zabawny, inteligentny. Nawet miał motor, a to już zakrawało na szczyt mojej twórczej inwencji. I chociaż był sumą wszystkiego o czym pomyślałam, nie miał tego nieuchwytnego CZEGOŚ, które sprawia, że zalewają nas wysokoprocentowe endorfiny. 

Wyobrażenia i rzeczywistość to dwa różne światy, które powinny się dotykać, ale nie powinny się mieszać. Mówi się, że marzenia są tą idealną krainą, ale tak naprawdę są tylko wersją demo. Są cukierkowe, ale płaskie. Nie mogą nas niczym zaskoczyć, nie znamy ich zapachu, nie możemy pokochać ich wad, bo ich po prostu nie mają. To rzeczywistość, z całą swoją wielowymiarowością, daje nam możliwość dorośnięcia do tej miary człowieczeństwa, którą każdy ma w sobie zapisaną.

Kiedy tęsknię, zamykam powieki i jesteś - ale tylko jako wspomnienie, wyobrażenie, ułuda odgradzająca od życia. A najgorsze jest to, że tęsknota działa jak narkotyk. Uzależnia nas od tego czego nie mamy i nie pozwala dostrzec tego, co już jest naszym udziałem. A tylko wtedy, kiedy zdejmiemy z oczu łuski, klapki czy zasłonięte różami bandaże, będziemy mogli zacząć rozglądać się, smakować i żyć pełnią. Nawet jeśli ta pełnia będzie miała w sobie jakiś niezapełniony kącik.

Fot. Jeff Hardi / Unsplash

Zobacz też: Nienażarty potwór