Przyszło nowe

Przyszło nowe i jest mi z tym dobrze. Może nie do końca przyszło samo, bo musiałam wysłać CV, przejść testy i rozmowę kwalifikacyjną, ale od tygodnia mogę mówić dumnie: zmieniłam pracę. A ona w jakiś sposób zmienia mnie.

Tak chyba jest zawsze, gdy wchodzimy w nieznane. Nowi ludzie, nowe obowiązki, nawet droga do domu jest już inna. To akurat jeden z największych plusów tej zmiany. Już nie telepię się w autobusie godzinę z hakiem, tylko wsiadam w metro i po 15 minutach jestem na miejscu. Czuję się jakbym Pana Boga za nogi złapała.

Minusy też są: brak klimy, którą traktowałam już jak oczywistą oczywistość i standard XXI wieku. A tu zonk – jednak nie ma i w najbliższym czasie nie będzie. Całe szczęście mój pokój jest duży i cienisty, nie muszę się bać, że mi obwody padną z przegrzania.

Chociaż kto wie? Na razie jestem w fazie ochronnej, nikt mnie nie zarzucił hałdą węgla i papierów. Wdrażam się na spokojnie. Wiem już, że we wrześniu czeka mnie służbowy wyjazd na drugi koniec Polski, a wcześniej będę musiała zorganizować konferencję, ale nie są to rzeczy, które mogłyby mnie przerazić.

Zawsze najbardziej obawiałam się czynnika ludzkiego. Wiecie, jakby to powiedzieli Addamsowie: umarlaków nie ma się co bać, bo nic nie zrobią, a żywi to jednak czynnik ciut niepewny. Oni jednak mieli na podorędziu piranie, dynamit i kusze, a ja jednak muszę (ach te rymy!) radzić sobie w bardziej cywilizowany sposób.

W dawnych czasach bycia wypłoszem, wizualizowałam sobie rozmaite scenariusze – kto co powie, co ja odpowiem, co na to pomyślą inni. Na szczęście przeszło mi to na etapie gimnazjum i teraz z całkowicie wolną głową mogłam wejść w nowe środowisko.

Ludzie są w porządku – nikt mnie nie ugryzł, za to bez problemu dostałam kawę i cukierka. Pierwszego dnia miałam też pełen pakiet pracowy: identyfikator, laptop, komórkę. I przykaz żeby założyć WhatsAppa. A tak się cieszyłam, że skończyła się era służbowego Messengera.

Wracając jednak do meritum: miałam ciekawe szkolenie BHP. Serio. Naprawdę ciekawe! Nie wiedziałam, że coś takiego występuj w przyrodzie. W poprzedniej pracy miałam je w grudniu i ten ziąb był zbawieniem – specjalnie otworzyłam okno żeby nie zasnąć. Byłby przypał, bo siedziałam naprzeciwko prowadzącego. A teraz wręcz przeciwnie, aż mi smutno było, że tak szybko się skończyło.

IT, kadry, księgowość – wszyscy mili. Dziewczyny w pokoju tak samo. W środę już poleciałam na pierwsze „zadanie na mieście”. Bardziej w charakterze ozdobnej paprotki, niż realnej pomocy, ale co popatrzyłam to moje.

Biurko mam duże, krzesło wygodne. Ekspres nam wprawdzie zabrali do naprawy i nie dali nic zastępczego, ale w ten upał i tak lepiej woda wchodzi.

Trochę tęsknię za kolegami i koleżankami z poprzedniej pracy – prawie 4 lata to kawał czasu i zdążyliśmy się zżyć. Na szczęście inna dzielnica to nie koniec świata i na kawę zawsze możemy się umówić. Póki co mam poczucie, że zmiana była mi potrzebna i cieszę się, że miałam odwagę, by puścić się bezpiecznej przystani i wypłynąć w nieznane.

Fot. Israel Andrade / Unsplash