Kult słonia z porcelany

Każdy może wierzyć w co chce i nie będę tego trywializować. Dla mnie siłą napędową jest pewność, że będę żyła wiecznie, inni w śmierci widzą prawdziwy koniec. Dla mnie Jezus to Bóg, który kocha bez granic, ale wiem, że są też tacy, którzy wyszydzą Go jako zombie z ciągotami do kanibalistycznych praktyk. 

I tak jest z każdą religią: jedno widzą wymalowaną na kolorowo mućkę, inni cielesną postać Prythiwi. Jedni oddają cześć przodkom i drżą przed ich gniewem, inni olewają zaduszkowe kwestie i YOLO. 

Drażni mnie jednak wiara w słonia z porcelany. Najpierw jest malutki i nikomu nie zawadza. Jest pewną nowością i wszyscy cackają się z nimi i podziwiają. A potem zaczyna rosnąć i rosnąć, zajmuje półkę, potem cały salon, myśli, czas wolny. I to, proszę słonia, jest problem. To znaczy, proszę Państwa. 

Wcale nie chodzi mi o sympatycznego Dominika z książki Kerna (ani kreskówki na jej podstawie). Mam na myśli wszystkie sytuacje i sprawy, które pochłaniają człowieka i jego jestestwo. One mogą być z gruntu dobre i ważne, ale bez właściwej proporcji stają się czarną dziurą, która zasysa wszystko.

To może być rodzicielstwo na modłę Mamusi i Tatusia Muminka. Takie, które sprawia, że człowiek traci swoją osobowość, a wszystko podporządkowuje dziecku. Tak jakby wcześniej nie było Anki, Marty czy Patryka, ale rodzic in spe. 

A przecież każdy z nas też ma własny świat przeżyć i pragnień, które nie są związane z synem czy córką. Możemy nawet nie zdawać sobie sprawy z ich istnienia, ale one kiedyś wybuchną. 

Te wszystkie wewnętrzne przeżycia są ważne i domagają się zauważenia i docenienia. Jeśli to się nie stanie we właściwym czasie, to zaczną kisić się jak ogórki w słoiku i pewnego dnia wysadzą wieczko. Kobieta będzie zdziwiona, facet zszokowany, ich otoczenie też, a wszyscy razem zranieni i nieszczęśliwi. 

Dziecko, szczególnie maleńkie, potrzebuje uwagi i miłości – to niepodważalny fakt. Ale rodzice potrzebują też czasu dla siebie, by pielęgnować własny wzrost. Bez tego nie da się ani w pełni przeżyć życia, ani być dobrym wzorem dla kolejnych pokoleń.

Takim samym słoniem z porcelany jest praca, która pochłania czas wolny człowieka. Każdy ma prawo do odpoczynku i niezależnie od tego jak ważna, albo fascynująca jest praca, to jednak nie można myśleć o niej 24/7. Znam ludzi, do których szef dzwoni po 22.00, a oni odbierają to jako wyraz zaufania, czy wręcz nobilitację. Siedzą potem do 1.00 w nocy i rzeźbią poprawki, a rano z pieśnią na ustach wbiegają do biura. 

Nie mają czasu na film, spacer, poprzytulanie się na kanapie. Myślą o pracy w wannie i na weselu, na obiedzie u babci i w teatrze. Nawet uroczystości rodzinne i święta traktują jak atak na swoje zorganizowanie, bo przecież mogliby właśnie coś napisać czy obliczyć, a tu trzeba wbić się w odświętną bluzkę i rozmawiać na inne tematy.

Pół biedy, jeśli jeszcze człowiek da się na te inne tematy przekierować. Najczęściej jednak jest tak zafiksowany, że nie przyjmuje do wiadomości braku zainteresowania słuchaczy. 

Słoń z porcelany stoi dumnie i nie chce ruszyć się nawet o milimetr. Wszyscy muszą na niego chuchać i dmuchać, broń Boże nie patrzeć krzywo. Każda uwaga na ten temat grozi rysą i dzikim gniewem tego, kto wyznaje jego kult. A przecież to tylko figurka. Figurka, którą we własnych wyobrażeniach rozdmuchaliśmy do niewyobrażalnych rozmiarów.

Może da się przywrócić jej właściwe proporcje? Trochę odpuścić, trochę przekierować myśli, posłuchać innych i ustawić ją wśród innych, równie ważnych i pięknych.

Fot. Daniel Brubaker / Unsplash