Obdarowani

Nie wiem czy tez tak macie, ale ja czuję się wspaniale żyjąc w tych właśnie czasach. Owszem, widzę to co się dzieje na świecie: widzę wojny, kataklizmy, spadek wartości pieniądza. Czasem myślę sobie, że za bardzo zapędziliśmy się w konsumpcjonizm. Mimo tego doceniam możliwości dzisiejszego świata.

Zobaczcie, kilkaset lat temu wyprawa z Polski do Stanów zajęłaby kilka miesięcy. Dziś – 12 godzin łącznie z odprawą i krzyżówką na lotnisku. Kiedyś kunsztem Chopina mogli zachwycać się nieliczni – dziś wystarczy odpalić YouTube. 

Zawsze gdy wchodzę do zamku – obojętnie czy to zameczek w Oporowie, czy monumentalne zamczysko w Malborku – mam poczucie, że mogę więcej niż przodkowie. Ilu maluczkich zastanawiało się jak wyglądają królewskie komnaty? Setki tysięcy. A dziś wchodzisz na Wawel i spacerujesz po Wilanowie. 

Możemy próbować nieznanych smaków, poznawać obce kultury, uczyć się, tworzyć. Glinę czy podobrazia kupi się dziś bez większego problemu. Wystarczy włączyć internet, by znaleźć tutorial, który przeprowadzi nas krok po kroku przez zawiłości podłączania kabli i pieczenia indyka. Dziesiątki programów dostępnych za darmo, projekty aktywizujące ludzi. Naprawdę mi się to podoba.

Czy tak jest wszędzie? Nie. I nie mówię tu o krajach trzeciego świata, które borykają się z innymi problemami. W Polsce też inaczej żyje się w dużym mieście, inaczej na maleńkiej wiosce. Na milion mieszkańców znajdzie się wystarczająco dużo amatorów brydża, siatkówki i szydełkowania żeby stworzyć klubik. W małej populacji niekoniecznie, ale czy nie warto spróbować? 

Może jednak znajdzie się kilku pasjonatów teatru, którzy będą raz na kwartał jechać razem do większego miasta, by obejrzeć dobrą sztukę? Można zacząć od swoich najbliższych i stopniowo rozszerzać krąg. Przecież tak rodzą się dorosłe przyjaźnie. Wyrośliśmy z chodzenia na trzepak, ale ciągle potrzebujemy ludzi.

A jeśli się nie uda? To się nie uda. Po prostu. Porażki też są wpisane w życie. Wiele rzeczy można robić samemu. To nawet w pewien sposób odkrywcze.

Jakiś czas temu wyjechałam sama na tydzień. Właściwie pierwszy raz w życiu. Do tej pory zawsze byłam z rodziną, z chłopakiem, albo z przyjaciółmi. To było wyzwanie. Trochę naturoterapia, trochę rekolekcje, trochę nauka bycia ze sobą tu i teraz.

Muszę przyznać, że to było interesujące doświadczenie. 

Wyjeżdżałam podekscytowana. To miała być moja pustelnia: tylko ja, Bóg i natura. Pierwszego dnia myślałam, że kociokwiku dostanę. Jeszcze nigdy, ale to naprawdę NIGDY nie miałam takiego natłoku myśli. Istna woda na młyn: jedna przelewała mi się w drugą, a ja nie potrafiłam ściągnąć cugli. Nie pomagała modlitwa, medytacja, skupienie się na otoczeniu. Nic. Kompletnie nic. Położyłam się tak zmęczona, że coś strasznego. 

Kolejne dni przyniosły narkolepsję: wstawałam, jadłam, szłam spać, potem zjeść, mały spacerek, drzemka, msza i spanko. Wyrobiłam senną normę na miesiąc z hakiem. 

W łeb wzięły też wszystkie wzniosłe plany. Próbowałam wejść na niedostępny mi poziom duchowy i odprawiać jutrznię i nieszpory. Wytrzymałam dwa dni. Męczyłam się straszliwie, żadne słowo nie trafiało do mnie. Aż wreszcie poczułam, że nie muszę się zmuszać. Bóg jest większy niż ja i Jemu te formułki nie są potrzebne. A skoro mi też nie, to w imię czego mam się katować? Bardziej się sprawdza rozmowa z Przyjacielem.

W końcu osiągnęłam ten cudowny stan spokoju i radości. Zaczęłam dostrzegać motyle, dzięcioły, zięby. Zachwycał mnie zapach pracującej ziemi. Cieszyły mnie krople deszczu na twarzy i dotyk słońca. Przestałam mieć natłok myśli, zostało światło. 

Odblokowało mi się pisanie, ugruntowało poczucie tego jak chcę iść przez życie. Oderwanie się od codzienności dało mi bezcenną możliwość spojrzenia na swoje potrzeby.

I to też jest obdarowanie.

Fot. Amy Shamblen / Unsplash