Wskrzeszeniomat – część trzecia

To już ostatnia część opowiadania. Dajcie znać co o nim myślicie. I koniecznie powiedzcie, co chcielibyście wskrzesić :)

Wskrzeszeniomat – część trzecia

– Pani Ewo, proszę na słówko! – głos dyrektora brzmiał niczym odgłos paznokci przesuwanych po tablicy. – Słyszałem w pokoju nauczycielskim, jak opowiadała pani o jakimś łańcuchu dobrych uczynków.

– Tak, panie dyrektorze, ale nie chodzi tylko o same dobre uczynki. Był już taki łańcuszek dobrych serc polegający na tym, że każdy, komu wyświadczono jakieś dobro miał odwdzięczyć się podając je dalej. Tu chodzi przede wszystkim o ciągłość pokoleń. Każdy ma jakieś wspomnienie związane z babcią, dziadkiem, miłą sąsiadką albo nawet ukochanym pisarzem. Czy nie byłoby wspaniale, żeby kultywować ich dobre nawyki?

– Hmm, tradycja, powiada pani…– dyrektor zrobił zamyśloną minę. – Myślę, ze możemy się na to zgodzić. Proszę przeprowadzić taki… echem… eksperyment. – Dyrektor wyraźnie nie lubił tego słowa. – Na początek niech zaangażuje pani swoją klasę. Zobaczymy jak przełoży się to na resztę. Tylko proszę nie zrównać tej szkoły z ziemią. Poszukiwanie skarbów podobno było dość głośne.

Ewa nie wierzyła własnym uszom. Dyrektor okazał się być człowiekiem, a przynajmniej stworem człowiekopodobnym. Nie zabił, nie zawiesił, a nawet pozwolił działać. I prawie nie zająknął się na temat jej samowolki. To więcej niż udało się któremukolwiek nauczycielowi od początku semestru. Hurra!

***

Dzieciaki z IV c miały jednak odmienne zdanie:

– Proszę pani! Moi dziadkowie wszyscy żyją! To jak ja mam to zrobić?

 – A ja nie znam dziadków, bo…

– Proszę pani, a jak babcia piekła ciasto, a ja nie umiem to się muszę nauczyć? A w ogóle to mi nie wolno jeść słodyczy.

Dwadzieścia dwa gardła wydawały z siebie dźwięk, którego nie powstydziłby się żaden odrzutowiec. Gdyby oczywiście ktoś go w tym hałasie usłyszał. Dzieciaki podeszły do tematu bardzo poważnie, co nieodłącznie wiązało się z niezliczoną ilością problemów.

– Jeśli dziadkowie żyją, to na pewno będzie im miło jeśli będziecie ich naśladować, albo pomożecie im w czymś. Jeśli jednak już nie żyją, ta wy ich nie pamiętacie, to zapytajcie o nich swoich rodziców, ciocie i wujków. Słuchajcie też opowieści najstarszych członków rodziny, z pewnością chętnie opowiedzą wam o swoich dziadkach, a oni żyli w zupełnie innym świecie. I wiecie co? Jeśli będziemy robić dobre rzeczy tak jak oni, z miłości i z troski o innych, to zadziałamy jak automat do wskrzeszania. Tylko zamiast armii zombie bez mózgów i serc, zrobimy raczej armię dobrych duszków. Dzięki temu ci, których kochamy nigdy nie znikną, a my będziemy czerpać z ich doświadczenia.

***

W horrorach klasy B każdy automat do budzenia umarłych sprowadziłby na świat apokalipsę, jednak „Wskrzeszeniomat” VI c przypominał raczej worek pełen prezentów:

– Mój dziadek zawsze jak odbierał mnie z przedszkola, opowiadał mi wymyślone bajki i ja też opowiadałem mojemu bratu przez całą drogę. Obiecałem, że dziś opowiem mu dalszy ciąg.

– Ja zrobiłam zakupy sąsiadce, bo już nie może wychodzić z domu. Tak robiła moja ciocia dla swojej sąsiadki. A pani wie, że ciocia była kiedyś harcerką? Tylko później umarła na raka…

– Ja byłem z tatą na cmentarzu i zanieśliśmy babci lilie, bo to były jej ulubione kwiaty.

– A ja nie mogę nic zrobić, bo nikt mi nie pozwala! – zawołał oskarżycielsko Jasiek. Na tle rozemocjonowanych głosików zabrzmiało to jak wystrzał.

Ewa spojrzała na swojego ucznia. Siedział naburmuszony, z założonymi rękoma i złością pomieszaną z żalem wypisaną na twarzy.

– Co się stało? Jasiek? Na co ci nikt nie pozwala? – dopytywała się.

– Nie wolno mi założyć ogrodu – odparł z pretensją w głosie. – Mój dziadek był ogrodnikiem, mówił, że każdy powinien wiedzieć, jak rośnie pomidor. Mówił, że jeszcze trochę i wszyscy będą myśleli, że warzywa biorą się z supermarketu. Chciałem założyć ogród przed blokiem, ale rodzice się nie zgodzili. Zresztą sąsiedzi też, bo nawet byłem zapytać. Wszyscy uważają, ze jestem głupim dzieciakiem, ale ja naprawdę wiem, jak się sadzi pomidory i rzodkiewki. Oni wszyscy uważają, że jestem dzieckiem i zaraz to rzucę. Ale to nie prawda, bo ja też chcę być ogrodnikiem, jak dziadek!

 Buzia chłopca zaczęła niebezpiecznie wyginać się w podkówkę. W Ewie natychmiast uruchomił się nauczycielski instynkt, przytuliła chłopca i szepnęła:

– W takim razie założymy nasz klasowy ogródek. Złożymy się na doniczki, ziemię i nasiona, a ty nas wszystkiego nauczysz. Tak jak ciebie nauczył dziadek.

Oczy Jasia rozbłysły i Ewa postanowiła, że zrobi wszystko żeby obronić sadzonki, przed krwiożerczym dyrektorem. Zresztą może się nie dowie?

***

– Dowiedział się – mruknęła Ewa do Kamili znad parującej kawy. Trzy miesiące później siedziały w saloniku pełnym bibelotów z różnych epok, bo Kama odnajdując na strychu PRL-owskie wazony odkryła też w sobie smykałkę do renowacji staroci. Odnowione etażerki, wypolerowane świeczniki i rzeźby z recyklingu trafiały do coraz szerszego grona klientów.

– O czym? O nielegalnym ogródku? – spytała Kamila.

– Tak. Dyrektor był na hospitacji, ale głowę dam, że nie słyszał połowy z tego o czym mówiłam. Patrzył ciągle na tę dżunglę na parapecie, a po zajęciach podszedł do mnie i powiedział, że poczuł się zupełnie, jak u babci na wsi i że jeśli chcemy, to na wiosnę możemy przenieść część roślin do ogródka przed szkołą. Będę więc prowadziła dodatkowe kółko z ogrodnictwa. Chyba, że oddam je Jaśkowi, bo skubaniec jest naprawdę dobry w te klocki. Dziesięć lat ma, a wie więcej ode mnie.

– Czyli wskrzeszeniomat zadziałał – uśmiechnęła się Kama. – Zachowałaś pokoleniową ciągłość, uczłowieczyłaś dyrektora i odkryłaś w Jasiu prawdziwy talent. W dodatku ogarnęłaś się z tym w przeciągu semestru. To chyba rekord?

– Tak! Dlatego w nagrodę skorzystam z patentu mojej babci i kupię szminkę!

***

W tym samym czasie w słonecznej Turcji mężczyzna układał chodnik z cegieł. Niektóre były wydrążone w środku tak, by mogła się tam zebrać deszczówka. Mężczyzna robił to samo, co jego ojciec, dziadek, pradziadek i niezliczone pokolenia kamieniarzy przed nimi. A okoliczne ptaki już czekały na deszcz.