Bezwartościowa? Bezcenna!

To będzie głupie. Ale podobno jak coś jest głupie i działa, to z automatu staje się super opcją i w urzędzie patentowym płacą za to krocie. Więc do dzieła!

Znajdź lustro i popatrz sobie w oczy. Zobacz tam swoją najlepszą przyjaciółkę. Może ma teraz trochę gorszy czas, ale zawsze chce twojego dobra. A teraz się do niej uśmiechnij. Spójrz jeszcze raz i powiedz: Ja to ty. Ty to ja. Dobrze, że jesteś.

***

Ciężkie prawda? Ciężko jest wyjść poza ramy racjonalności, a już gadać do siebie? Proszę... Ale chyba jeszcze ciężej jest uwierzyć w swoją wartość. Szczególnie, gdy w morzu głosów najbardziej świdrujący jest ten, który należy do wewnętrznego krytykanta. Nie krytyka, bo jego uwagi bywają czasem celne. Nie, chodzi o wrednego krytykanta, który non stop sączy jad:

Że nie chcesz mieć dzieci i fajni faceci patrzą na ciebie jak na dziwadło. A potem wrzucają do worka z koleżankami i najprawdopodobniej umrzesz samotnie.
Że nie możesz mieć dzieci. I ciągle czujesz się jak wybrakowana, jakbyś nie miała prawa nazywać się kobietą.
Że urodziłeś chore dziecko. I myślisz sobie, że to twoja wina. Mogą mówi ci, że to niezależne od ciebie, że tak się podzieliły geny, albo przyplątało się inne zło, na które nikt nie miał wpływu. Ale ty ciągle wmawiasz sobie, że powinnaś była wiedzieć wcześniej i coś z tym zrobić.
Że twoje dzieci wychowują się w niepełnej rodzinie. A ty co dzień masz wyrzuty sumienia, że nie dałaś im takiego domu, o jakim dla nich marzyłaś. Miałaś przecież dobre wzorce, więc co się posypało, do cholery?
Że wybrałaś karierę, a teraz jesteś sama.
Że wybrałaś rodzinę kosztem swoich marzeń.

Że twoje ciało odmawia współpracy i nie działa tak jak powinno.

Że jesteś beznadziejna i niezorganizowana, skoro znów nie umyłaś okien na święta.
Że zgodziłaś się na kompromis, który już od samego początku był zgniły...

I zaczynasz czuć się bezwartościowa. Niekobieca. W jakiś sposób niepełna i wadliwa. 

Jak okrutne są takie myśli. Ile niosą zła. Jak bardzo podkopują nasze poczucie godności.

A co byś zrobiła, gdyby ktoś powiedział takie słowa do twojej przyjaciółki?

Powiedziałabyś: racja! Wreszcie! Weź jej wygarnij, niech zobaczy jaka jest beznadziejna? Czy raczej wzięłabyś torebkę i zaczęła naparzać tę gnidę, niczym wojownicza Babcia z "Madagaskaru"? Obstawiam, że to drugie. A potem byście opijały zwycięstwo czym tam lubicie i dałabyś swojej przyjaciółce tyle wsparcia, ile tylko zdołałaby unieść. A resztę byś jej dowiozła na teczce pod same drzwi.

Czemu tak bardzo więc kopiemy same siebie? 

Zdarza się, że usłyszane kiedyś zdanie zapada w nas tak bardzo, że staje się jątrzącą raną. Ale często to my same próbujemy się w jakiś chory sposób ukarać za to, że nie jest tak, jak sobie wymarzyłyśmy.

 

Ludzie będący w żałobie często nie chcą leków, które mogłyby pomóc im przejść ten najtrudniejszy okres. Są im potrzebne, przyniosłyby im ulgę, ale oni wręcz pragną by bolało. Bo gdyby na moment było lepiej to... to byliby niegodni miłości osoby, która odeszła. To by znaczyło, że można zapomnieć. To ból umierającego byłby niejako wykreślony, niech więc boli i mnie.

Wydaje się irracjonalne, prawda? A jednak takie myśli są częste.

Tak samo jak skopana kobiecość, gdy życie wywija numer. 

Ono jest skomplikowane, nawet jeśli staramy się je upraszczać. Nie jesteśmy tylko poruszającym się kawałem mięcha. Mamy w sobie mnóstwo emocji, przemyśleń, zranień. Czasem nawet nie uświadamiamy sobie ich skali, aż przychodzi dzień, w którym jedno słowo czy zdarzenie, rozwala misterną konstrukcję. Ciężko jest się wtedy pozbierać. 

Nawet gdy jest źle - tak obiektywnie źle - bo po raz kolejny życie dało nam w kość, bo siedzimy na zgliszczach i nie wiadomo za co się wziąć, to nawet wtedy nie jesteśmy bezwartościowi. Przeciwnie! Wstajesz codziennie rano i bierzesz się z tym życiem za bary.

Spotykasz facetów, którzy mają inną wizję życia niż ty, ale ciągle wierzysz w miłość.

Nie możesz mieć dzieci, ale dajesz życie innym swoim dobrym słowem.

Czuwasz przy dziecku, które wymaga opieki i odnajdujesz w sobie pokłady siły, o których nie miałaś pojęcia.

Patrzysz na swoje maluchy i chociaż mąż nie siedzi na kanapie obok ciebie, to jednak wiesz, że dajesz z siebie wszystko, by były szczęśliwe.

To są codzienne, małe zwycięstwa. Nigdy nie myśl o sobie, że jesteś bezwartościowa. Jesteś bezcenna. Właśnie taka jaka jesteś.

Każdy z nas idzie swoją własną drogą. Mamy własne kamienie milowe, własne polany z pięknymi widokami, własne ciernie. Mamy wreszcie swoje osobiste doświadczenie podróży. Może musisz opowiedzieć swoją historię, by ktoś inny zatrzymał się w porę? A może przez to, że kiedyś się pokaleczyłaś będziesz umiała opatrzyć innym rany?

***

Dlatego raz jeszcze spójrz na swoje odbicie. Może na początku będziesz czuła się, jak psychopatyczny Joker, szczerząc się do lusterka, ale z czasem zaczniesz się uśmiechać z radością i czułością. Ta w lustrze to twoja przyjaciółka. Nawet kiedy jest wam ciężko spotkać się i usłyszeć, to ona zawsze chce twojego dobra. Jej głos jej subtelniejszy niż głos krytykanta, ale jeśli pozwolisz jej mówić będzie odzywała się coraz częściej i coraz głośniej. I będą to dobre rzeczy! 

Fot.: Roman Kraft / Unsplash