Pandemiczny paradoks

Torebka na pingwina, kawa na wynos, karta do odklikania się na bramce - czy może być coś bardziej wielkomiejskiego? Może jeszcze żołądek zaciśniety z głodu i nerwów, usta poparzone szybką herbatą nad zlewem i zmięte przekleństwo, bo przecież znów jest korek. A korki, proszę państwa, to nie jest coś co się po prostu zdarza. O nie, korki są precyzyjnie wycelowaną bronią, która ma rozwalić plan dnia już na starcie. No, to tyle słońca w całym mieście, koniec chorowania, wracamy do pracy!

Kilka ostatnich lat mojego życia przypominało maraton. W poniedziałek siłka; we wtorek wykłady z symboliki; w środę kino, bo jak są zniżki na bilety to wiadomix, trzeba korzystać. Plus zakupy, wystawy, koncerty, teatry, spotkania z przyjaciółmi, odkrywanie nowych knajpek i nieustanne odwiedziny w ulubionych. Wiecie: wspieranie gastro zanim to było modne. Wir życia na 300% normy.

 
Aż nagle przyszła pandemia i lockdown, który zamknął nas w domach. A ja przymusowo zwolniłam. O dziwo, wcale nie odebrałam tego jako krzywdy. To były "wakacje" od pędu, który sama sobie zafundowałam.

 
Jedzenie na dowóz nadal jest pyszne, ale nie ma tego uroku co posiłek w restauracji. Rozmowa przez telefon nie zastąpi żywego kontaktu. Magia teatru ucieka przy transmisji online. I faktycznie - brak mi tego dobrodziejstwa. A jednocześnie zwolniłam na tyle, żeby przestało kołatać mi serce. Znalazłam te 20 minut na rozciąganie, którego nijak nie byłam w stanie wygospodarować. Zaczęłam pisać bloga i ogromnie spodobała mi się idea pracy hybrydowej.

Teraz jednak luzujemy obostrzenia, wracamy do normalności, a ja czuję się tym wszystkim sfrustrowana. Posmakowałam innej rzeczywistości i znalazłam punkt odniesienia, który...tracę.

Już nie zaoszczędzę 2 godzin na dojazdach, znów wszyscy będą się tłoczyć w autobusach i kolejkach do kasy. A co gorsza: będę miała poczucie, że muszę wrócić na dawne obroty. Przecież nie jestem stetryczałą starowinką! Muszę czerpać z życia, korzystać z okazji, łapać wiatr! Tylko czy faktycznie tego chcę?

 
Tydzień przed weekendowym wypadem był intensywny, ale nie różnił się niczym od tygodnia z przedcovidowych czasów. Pobiegałam po sklepach, wypiłam kawę z przyjaciółką, byłam na spacerze - niby nic, a jednak mózg miałam rozszalały do granic przegrzania.

 
Ten ostatni rok dał mi możliwość ściągnięcia cugli sobie samej. Już nie muszę mieć napiętego grafiku, żeby czuć się produktywną i spełnioną.

Życie w Warszawie wiąże się z pędęm. Śpieszymy się na autobus, bo następny przyjedzie za 20 minut; albo do kina, bo to że film wyświetlają w tym tygodniu, nie oznacza, że za tydzień też będą grali. Łapiemy promocje w sklepach i podpierając się nosem usiłujemy obskoczyć różnorakie imprezy. A potem zerujemy się tak bardzo, że jedyna rozrywka, o której człowiek marzy to obserwowanie wzrostu trawy.

Pandemiczny paradoks polega na tym, że pomimo strachu, pomimo zakazów i ograniczeń, udało mi się odnaleźć jakąś zagubioną cząstkę siebie. I mam ogromną nadzieję, że wracając do "normalności" nie zgubię jej w pędzie.

Fot. Morgane Le Breton / Unsplash