Siwa Sawa

Uwielbiam Warszawę za staruszki z paznokciami pomalowanymi na granatowo i fluorescencyjny róż. Za babcie jedzące bez zażenowania kebaba na cienkim cieście. Za to, że noszą alladynki. Uwielbiam ją za to, że robi miejsce starości.

Pamiętam, że gdy byłam mała uważałam, że kiedy kobieta staje się babcią musi zrobić trzy rzeczy: zrobić trwałą, nosić spódnicę w gumkę i zrezygnować z czasu dla siebie. Ciastka się same nie upieką, bajka się sama nie przeczyta, helloł.

Jaki szok przeżyłam, kiedy babcia powiedziała, że mogę pobawić się z dziadkiem, bo ona idzie do koleżanki. Wychodzi! Sama! Do koleżanki! To starzy ludzie mają w ogóle koleżanki? Tak się da?

W ogóle dorosłość kojarzyła mi się wtedy z ciężkim kieratem. Jakieś obowiązki, pranie, gotowanie... Na co to komu? W małym miasteczku dochodzi do tego jeszcze ciężka łapa zbiorowej mentalności. Zacznij myć okna i trzy, dwa, jeden… pół osiedla pucuje z tobą, bo przecież nie mogą być gorsi. Nie wypada pójść na Wielkanoc do kościoła w zimowym płaszczu. Kit, że święta wypadają w marcu i lodowaty wiatr wywiewa resztki godności. Płaszczyk ma być jasny, cienki i wiosenny. Koniec i kropka. Równie obowiązkowe co futro na 1 listopada.

Tam się w ogóle szybciej dorasta. Masz już 30 lat, więc nie wypada ci skakać w gumę na podwórku. Masz 40? Zapomnij o mini. Masz 75? Zostają plotki na ławce przed blokiem, kółko różańcowe i bawienie wnuków.

Nie żeby Warszawa była inną planetą. Tu też babcie i dziadkowie odbierają wnuki z przedszkola, gotują obiady i spotykają się na ławeczkowe pogaduchy. Ale widziałam pana z siwymi włosami, który w wielkich, bezprzewodowych słuchawkach, wywijał piruety na rolkach tuż obok Biblioteki Narodowej. Był jak łyżwiarz figurowy. Widziałam grupy roześmianych seniorów, którzy przychodzili do kina na filmy wszelkiej maści. Nawet na juwenaliach bywają reprezentanci dużo starszego pokolenia. I bawią się lepiej niż studenci.

Ogromnie mnie to cieszy. To, że w warszawskiej przestrzeni znajduje się miejsce dla każdego. Dla kobiet, mężczyzn, starych, młodych, pełno- i niepełnosprawnych. Może nie wszędzie jeszcze każdy może czuć się w pełni komfortowo, ale coraz więcej jest takich miejsc.

Cieszy mnie odwaga tych starszych państwa. Serio, to jest odwaga. Czasem sama czuję dyskomfort kiedy mam wejść w nowe miejsce, a oni wchodzą. Nasz świat pędzi do przodu na łeb, na szyję. Nie zawsze ogarniam techniczne nowinki, nie mam pojęcia w jaki sposób jeść niektóre potrawy. Język ewoluuje w zastraszającym tempie. O ile łapię „dzbany” i „jesieniary”, to już „morgellony” musiałam googlować, bo nie wiedziałam kto zacz.

Podziwiam, że na tych spowolnionych biologicznie obrotach, mają w sobie tyle życia i że umieją się nim cieszyć. Że wbrew babciowym stereotypom nie dziadzieją. W małym mieście jest trudniej zachować swoje wewnętrzne JA. Trzeba mieć bardzo silną osobowość, żeby się nie ugiąć do wymagań lokalnej społeczności, albo zgodzić się na łatkę odmieńca. Duże miasta, ze swoją anonimowością, pozwalają na odkrywanie siebie. I czasem tak się zdarza, że to odkrycie następuje dopiero u schyłku życia.

Przy okazji pomyślałam też o miejscu starości w moim życiu. Nie żeby mi już grawitacja przesunęła cycki w okolice pępka, ale wiecie: czasem poranki przypominają zmartwychwstanie, w kościach chrupie, czapkę noszę. Chociaż to może jeszcze nie tyle starość, co związana z wiekiem dojrzałość. Czasem mam wrażenie, że droga którą przebyłam jest niesamowicie długa i zawiła. Że nazbierałam doświadczeń i życiowej mądrości. Że okrzepłam w wielu decyzjach, uspokoiłam wewnętrzne rozedrganie. I czuję się wtedy taka niesamowicie dorosła. A później uświadamiam sobie, że tak naprawdę niewiele wiem, niewiele umiem i niewiele rozumiem. I bardzo się z tego cieszę, bo przede mną jeszcze długa wędrówka, a ja wierzę, że będzie piękna.

Jeśli to jest nam pisane, będziemy kiedyś siwymi babciami i pomarszczonymi dziadkami. Będzie nas łupało w krzyżu i będziemy zapominali, gdzie położyliśmy okulary. No chyba, że medycyna dostanie jednak porządne dofinansowanie. Oby. Mam tylko nadzieję, że nadal będziemy pamiętać o byciu sobą i nie damy się wcisnąć w ramki.

Fot. Vlad Sargu / Unsplash