Luksus

Jestem kobietą luksusową i drogą w utrzymaniu. Wiem, bo sama sobie płacę za kosmetyczkę i udział w kulturze. O ile jednak bilety do kina da się ogarnąć po promocji, skorzystać z darmowych wejść do muzeów i obejrzeć spektakl w ramach wejściówki, o tyle prawdziwy luksus jest trudniejszy do zdobycia.

A jest nim czas.

W dawnych czasach łatwo było zdefiniować człowieka sukcesu: wykształcony i bogaty. A dziś? Dyplomem może pochwalić się coraz więcej osób, a jednak w żaden sposób nie przekłada się to na rzeczywistą wiedzę. Brutalna prawda jest taka, że połowa nie powinna skończyć studiów. Po pierwsze dlatego, że robią to dla papierka. Ślizgają się po najmniej wymagającym kierunku i zaraz po obronie zapominają co studiowali. Zakuć, zdać, zapomnieć: żelazna zasada trzech Z. 

Po drugie dlatego, że w ogóle nie wiedzą po co studiują. Nie dlatego że ich temat pasjonuje, ani dlatego, że wymyślili sobie jakąś ścieżkę zawodową i ją konsekwentnie realizują. Raczej dlatego, że wszyscy szli, to i oni. Owczy pęd. 

Po trzecie dlatego, że obniżenie wymagań pokutuje tym, że mamy społeczeństwo wtórnych analfabetów. Magistrów, którzy nie czytają. Ludzi, którzy nie myślą, nie wyciągają wniosków, nie dyskutują. Opowiadają się po stronie większości, przyjmując etos zbiorowości za swój. Często dla wygody. Naprawdę matura sprzed 30 lat była bardziej wartościowa, niż dzisiejszy dyplom uniwersytecki.

Ostatnio koleżanka nazwała nas "oszukanym pokoleniem". Mówiono nam, że wystarczy się uczyć, by znaleźć dobrą pracę, a potem żyć w dostatku - właśnie jako ten człowiek sukcesu.

A w rzeczywistości rynek pracy przesycony jest ludźmi teoretycznie tak samo wykształconymi. Musimy się ciągle doszkalać - co akurat uważam za plus. Kłopot w tym, że dla ludzi dopiero zaczynających swoją ścieżkę zawodową brakuje alternatyw.

Żeby zaistnieć trzeba wykazać się kreatywnością, wytrwałością, umiejętnością żonglowania zadaniami - to zupełnie inne umiejętności niż mityczne wykształcenie. Nie zrozumcie mnie źle: uważam, że ono jest ważne. Ale tylko wtedy kiedy chcemy z niego skorzystać, a nie odbębnić z przymusu. 

Zmienia się także podejście do tego, co uważamy za "dobrą" pracę. Czy to stabilny etat? Wysokie uposażenie? Elastyczny czas pracy? Bonusy w postaci opieki zdrowotnej czy dofinansowania do sportu i kultury? A może dobra praca to taka, która nas rozwija? Taka, do której chodzi się z przyjemnością? Coraz więcej osób decyduje się na inne formy zatrudnienia, niż klasyczny etat 8-16. Fajnie, niech każdy dopasowuje to tak, żeby było mu wygodnie.

Jednak czy to już jest sukces?

Myślę, że ambicjonalnie nas łechce, kiedy padają pochwały dla naszej kompetencji. A jeszcze bardziej, jeśli za słowami uznania idzie podwyżka, albo premia. Tylko ilu z nas ma czas i siły, by się tym wszystkim cieszyć?

Większość moich znajomych jest przemęczona. Pracują na 1,5 etatu lub wyrabiają nadgodziny. Czekają na weekend, jak na zbawienie, by potem przez 2 dni... spać. Żadnych wielkomiejskich szaleństw, dresy, włosy w koczek i wyłączony telefon. O ile tak się da, bo przecież niejeden szef dzwoni po 20 i wysyła maile w środku nocy. Co w zasadzie też jest przykre, bo ten człowiek z pracy nie wychodzi. 

W tym tygodniu świadomie nie wchodziłam na bloga. Chodziłam do pracy, a po pracy starałam się żyć. Czasem mi się udawało, tak jak w środę, kiedy przeszłam się Polem Mokotowskim, a później poszłam na kawę. Czasem wręcz przeciwnie: w piątek popłakałam się ze zmęczenia, bo nie dość, że w pracy biegałam jak chomik w kołowrotku, to jeszcze wracałam do domu 2 godziny. Wiecie: korki, demonstracje, wypadki. 

Miałam poczucie winy, że nie wchodzę na bloga. Że nie odpowiadam na komentarze, że już powinnam coś opublikować. A przecież sama sobie powiedziałam, że ten blog to moja przestrzeń. Mój mały kawałek Internetu, w którym panują moje zasady. Nie powinnam czuć się winna.

Im więcej bierzemy na siebie, tym łatwiej dorzucić kolejną paczkę. Nawet przyjemność może stać się obowiązkiem. Głupi manicure, czy odcinek serialu potrafią wisieć nad człowiekiem, niczym miecz Damoklesa. 

Czas stał się prawdziwym dobrem luksusowym. Potrzeba przestrzeni na bycie, na myślenie, na odczuwanie. Na to żeby zająć się samym sobą. Żeby wsłuchać się w potrzeby ciała i duszy; żeby pielęgnować w sobie pasję i ciekawość świata. I właśnie ten czas jest tak trudnodostępny. Łatwiej jest znaleźć dodatkową godzinkę na kurs kaligrafii, niż godzinkę na spacer. 

Mam postanowienie, żeby pilnować tego, aby mieć dla siebie - tylko dla siebie - kawałeczek dnia. Nie liczy się prysznic, ani bezmyślne gapienie się w telewizor. To ma być czas, który naładuje mi baterie. Czas na świadome bycie tu i teraz. W końcu głupio przepuszczać lekką ręką coś, co jest tak cenne i tak trudne do zdobycia.

Fot. Peter Mitchell / Unsplash