Puść się!

Hello Kotki – widzicie jak pięknie dotrzymuję postanowień noworocznych? 2 stycznia, a nowy post już jest. Ciekawe na ile mi tego zapału starczy, ale póki co: go, go Power Ranger. Ten tydzień zapowiada się cudownie: cztery dni pracy, hummusowa środa, w piątek „Kot w butach” wchodzi do kina – no bajka.

A żelazne zasady baśni mówią, że co jakiś czas trzeba pokonać zło. Na początek może to być Klątwa Nieustannego Bólu – jedna z najgorszych rzeczy, z jakimi się zetknęłam.

***

Strata jest jedną z najcięższych lekcji, które musimy odrobić w szkole życia. Jest wpisana w ludzką egzystencję, jak ospa wietrzna. Prędzej czy później dopadnie każdego, ale paradoks polega na tym, że im człowiek starszy, tym gorzej sobie z nią radzi. Właściwie ospy też to dotyczy.

Pamiętam, że gdy byłam mała, całe ciało swędziało mnie od ospowych krostek.
Pamiętam, że nie mogłam ich drapać, żeby nie zostały ślady i że mama smarowała mnie fioletowym płynem, po którym przypominałam dalmatyńczyka.
Pamiętam też, że zaraziła się ode mnie, miała 40 stopni gorączki i nie miała siły, by się ruszyć. Była biała jak pościel, w której leżała. Jakimś cudem nie zaraziła się w przedszkolu, podstawówce, ani nawet na późniejszym etapie – choroba wieku dziecięcego przeorała ją okrutnie w dorosłym życiu. 

Nie macie pojęcia, jak bardzo cieszę się, że przechorowana ospa czy świnka wytwarzają nam przeciwciała, które trzymają się już na zawsze. Drugi raz nie chciałabym tego przechodzić.

Ze stratą jest inaczej – nie da się na nią uodpornić całkowicie. Jest jak mroczna wersja Wolverina, która rozrywa duszę pazurami. Mam jednak wrażenie, że z czasem uczymy się szybciej zasklepiać te rany. Blizny zostaną na zawsze, co jakiś czas będą też pękać i na nowo rwać bólem, ale dobrze jest umieć puścić to, co tracimy.

Pamiętacie Dziewczynę*, której narzeczony zmarł kilka lat temu? Cóż, łatwo jej nie było. Ani jej, ani jego bliskim, ani ich wspólnym przyjaciołom. Każdemu z nich co jakiś czas przypominają się wspólne przygody, albo charakterystyczne powiedzonka. Szczególnie w okresie świąt łatwo dopadają nas myśli, że życie mogło potoczyć się inaczej.

Może i mogło, ale… potoczyło się właśnie w ten sposób. I to naprawdę od nas samych zależy jak przeżyjemy to, co nas spotyka. Jestem z niej bardzo dumna, bo poszła na terapię, puściła go w zaświaty, a sama skoncentrowała się na tym, by żyć najpiękniej, jak tylko się da.

Znam też inną Kobietę, która przez lata nie była w stanie zostawić swojego bólu. Każdego dnia karała się, że żyje, gdy inne oczy zgasły. Nie chciała pomocy. Co więcej, zachowywała się tak, jakby chciała, by inni cierpieli wraz z nią. Chyba nawet sama nie zdawała sobie sprawy z tego co robi. Nie potrafiła przyjąć pocieszenia, ani obecność bliskich. Jednocześnie dystans ludzi, którzy chcieli jej dać przestrzeń do odbycia żałoby sprawiał jej dyskomfort. Im bardziej się oddalali, tym mocniej chciała przywiązać ich do siebie, by wraz z nią trwali w bolesnym letargu. W swojej rozpaczy raniła innych. Raniła też siebie nieustannym rozpamiętywaniem tego, co było.

W pierwszym okresie żałoby ten ból jest normalny i rzeczywiście, w wielu z nas rodzi się bunt przeciwko samej sugestii, by go uśmierzyć. Wyrwa, którą pozostawia ktoś kogo kochamy, musi się zabliźniać w swoim tempie. Czasem to trwa wiele lat.

Poczucie straty rodzi nie tylko śmierć. Pod tym hasłem może kryć się rozstanie, zawiedzione nadzieje, upływ czasu albo nieplanowana przeprowadzka, którą wymusiły okoliczności. Nie każdy brak to obiektywna tragedia, ale każdy jest jak najbardziej realnym powodem do bólu. Pytanie tylko, czy chcemy przez kolejne lata nieustannie oglądać się wstecz?

Nowy rok to szansa i zaproszenie, by zrobić remanent w głowie i sprawdzić, czy nie trzymamy się kurczowo tego, co w gruncie rzeczy nie pozwala nam oddychać. Może jeszcze nie dziś i nie jutro, ale mam nadzieję, że pewnego dnia każdy z nas dojrzeje do decyzji, by puścić te znane, ale lekko już zbutwiałe liany i spróbować złapać wiatr. Bo wiem po sobie, że niekończące się rozpamiętywanie straty jest jak siedzenie w grobowcu i powolne umieranie.

Nie chodzi o to, by zapomnieć i wyzerować to, co było. Nie chodzi też o hurraoptymizm. Po prostu dajmy sobie szansę na to, by być główną postacią we własnej historii – wziąć się w karby, zdjąć złe czary i po prostu żyć.

Fot.: Daiel Schludi / Unsplash

* O Dziewczynie i jej historii pisałam w Kompania! Maskę włóż! oraz w Wosk i klucz. Niektóre opowieści są warte dalszego ciągu ;)