Żarna

Czasem tak sobie myślę, że jesteśmy jak żarna. Trzemy o siebie nieustępliwie i na zimno, robiąc precyzyjną wiwisekcję. Jest w nas coś z kamienia – chociaż w każdym co innego: niewzruszoność w osądach, chłód emocjonalny, chropowaty charakter, jakieś raniące innych krawędzie. I nawet w tych najpiękniejszych, budzących powszechny zachwyt brylantach czy rubinach, jest jakaś twardość. Bo człowiek jest dla człowieka probierzem człowieczeństwa.

Kiedy byłam dzieckiem wydawało mi się, że świat jest miejscem mało skomplikowanym. Przynajmniej ten dorosły świat, w którym nie musisz się bać dziewczynek z grupy trzymającej władzę nad kącikiem lalek i starszych chłopców, którzy obsiedli trzepak. Byłam pewna, że w chwili, gdy jesteśmy gotowi zjawia się ta druga połówka, z którą od pierwszego uśmiechu połączy nas pokrewieństwo dusz. Ślub jest czymś oczywistym, tak jak to, że będziemy razem aż do śmierci. Że przez wiele, bardzo wiele lat, będziemy iść przez życie i trzymać się za ręce. 

Niestety, okazało się, że nie wygląda to do końca tak, jak w dziecinnych wyobrażeniach.

Nie wszystkie związki trwają przez całe życie. Niektóre rozpadają się szybko, inne umierają długo i boleśnie. Czasem ludzie spotykają się u schyłku życia, a w jeszcze innych przypadkach płomyk zostaje zdmuchnięty nim na dobre zdąży się rozpalić. Ale nawet te szczęśliwe związki, te od licealnych wygłupów po spacery o laseczce, nie są idealne. 

Każdy człowiek w jakiś sposób nas dotyka i ściera. Przez swój charakter, spojrzenie na świat. Robi to wtedy, kiedy ma Dzień Marudy i wtedy, kiedy zachwyca się pierdołą, na którą nie zwracamy uwagi. To inni ludzie poszerzają nam horyzonty. Idziemy na koncert jazzowy, bo przyjaciel świruje na punkcie Agi Zaryan. Wbijamy się w spodnie do jogi i usiłujemy zrobić pozycję psa z głową w dół tylko po to, by siostrze było raźniej. Oglądamy mecze siatkówki, jeździmy pod namiot, zapisujemy się na kursy ikebany i robimy rzeczy, których byśmy sami z siebie nie zrobili. Tak samo jest z rozmową: każdy z nas kładzie gdzie indziej punkt ciężkości, co innego nas porusza. Możemy odkryć przez to inne ścieżki, ale też zweryfikować obecne.

Gdy jesteśmy zauroczeni – a często: zaślepieni – to właśnie rodzina i przyjaciele widzą więcej. Słodkie głupoty nie są złe, ale bywają przecież takie przypadki, gdy człowiek angażuje się tak bardzo, że zaczyna zatracać samego siebie. Relacje powinny nas ubogacać, nawet jeśli nie zawsze są proste. Zrzędliwe babcie czy skwaszone sąsiadki też są w życiu po coś. Może właśnie po to, byśmy odkryli w sobie ciut więcej empatii i nie wywracali oczami?

Bardzo lubię XIX-wieczne romanse. „Dumę i uprzedzenie”, „Dziwne losy Jane Eyre”, „Lokatorkę Wildfell Hall” czy serię o Ani Shirley - świat wcale nie taki prosty i łagodny, jakby się na pierwszy rzut oka wydawało. I chociaż miłość odgrywa tam dużą rolę, są happy endy i pozytywny wydźwięk, to jednak lubię pewną surowość dawnej mentalności. Owszem, konwenanse i sztywny gorset „wypada-nie wypada” ogranicza indywidualność i zdolność kreacji. A jednak podziwiam dyscyplinę z jaką bohaterki starają się pilnować nie tylko języka, ale też własnych myśli. Dążą do ideału – czasem inspirowanego religią, czasem romantyczną ideą albo wyobrażeniem – ale ciągle próbują piąć się w górę. 

Wpadając w ludzkie żarna – i samemu będąc takim rozcieraczem dla innych – mierzymy swój charakter. Na ile umiemy żyć z innymi, na ile współczuć, bronić własnego zdania. W takiej konfrontacji z drugim człowiekiem widać, że niektóre rzeczy, do których jesteśmy dziwnie przywiązani, to tylko ograniczające nas plewy. Te wszystkie złe myśli, strachy i kompleksy. To co w naszych własnych oczach urosło do rozmiarów Himalajów, a w rzeczywistości jest maleńkie i jedyne czego nam trzeba to zmiana optyki. 

Potrzebujemy innych również po to, by uświadomić sobie pełnię własnego człowieczeństwa. Jesteśmy do siebie bardzo podobni, będąc jednocześnie niepowtarzalnymi. Trzeba to tylko wyłuskać z osłonki.

Fot. Anne Nygard / Unsplash