Idealna randka

X fruwa ostatnio na różowym obłoku szczęśliwości, tak słodkim, że postronnych bolą zęby. To znaczy mnie bolą od zgrzytania z zazdrości, bo miłość miłością, ale żeby zaraz tak ostentacyjnie, z łapaniem na ręce i okręcaniem w powietrzu? Z wiecheciami kwiatów? Z trzymaniem za łapkę na spacerze, w kinie i w kościele? No kurczę, ja też chcę! 

Chyba nigdy nie wyleczę się z romantyzmu. Łaknę opowieści o miłości, jak kania dżdżu. Uwielbiam historie początku znajomości, kiedy każde muśnięcie dłoni i drgnienie serce rezonowało godzinami. Mogę godzinami słuchać o zaręczynach i ślubach, na których zawsze płaczę ze wzruszenia. I kocham wzmianki ludzi w długoletnich związkach, którzy rozczulają się nad tym co ostatnio zrobili mąż/chłopak/żona/dziewczyna. Bo ich uczucie jest już dojrzałe, sprawdzone, takie uklepane, a jednak... u nich spontaniczny taniec w kuchni czy herbata w ładnej filiżance, zrobiona tak po prostu bez pytania, urasta do rangi Pomnika Miłości.

Ostatnio rozmawiałam ze znajomymi o tym, jak każde z nas wyobraża sobie idealną randkę. Były opowieści o szaleństwach na koncertach, brodzeniu w jeziorze, pocałunkach pod gwiazdami. Były marzenia o kolacjach w Paryżu i Rzymie, czerwonej sukni i grafitowym garniaku. Były kominki w alpejskich chatkach, domowe wieczory, wizje upalnych hiszpańskich nocy. Tak mocno trzymam kciuki, żeby to wszystko mogło się ziścić. 

A wiecie jaka jest moja wymarzona randka? Odbędzie się za jakieś 50 lat. Będziemy ładnie ubrani, wciąż całkiem dziarscy. Najpierw kino, potem spacer i ciasteczko w jakiejś uroczej kawiarni. A potem On mnie weźmie za rękę i powie, że jestem jego największym skarbem, najlepszą przyjaciółką, ukochaną żoną i jest szczęśliwy, że mógł ze mną iść przez życie. Będę głaskać go po ręku i śmiać się, bo będę czuła dokładnie to samo. 

Chcę być czyimś spełnionym marzeniem i wiedzieć, że On jest moim. 

A przez te kilka dekad mam nadzieję, że załapiemy się i na kolację w Paryżu i na śniadanie w Walencji :) 

Fot. Nina Hill / Unsplash