Long story short

Tę historię można podsumować krótkim… ha! Chcielibyście! Nie ma co przyśpieszać rozwoju wypadków ;)

***

Szalejąca inflacja sprawiła, że coraz więcej osób ma trudności, aby związać koniec z końcem. Nie każdy załapie się na wakacje kredytowe i dopłaty do węgla, a jeść przecież trzeba. Dlatego widok staruszków handlujących warzywami z działki, czy wydzierganymi na drutach czapeczkami, mocno chwyta mnie za serce. Tym razem schodząc do metra spotkałam panią, która wystawiła na sprzedaż własne kwiaty i sadzonki. Wśród nich było przepiękne reo: długie liście – ciemnozielone z wierzchu, od spodu fioletowe – naprawdę, bardzo efektowne.

Nie mam ręki do kwiatów i obawiam się, że będzie miał u mnie prawdziwą szkołę życia, ale może pofotosyntezuje chociaż trochę. Zresztą już droga do domu nie była łatwa. Uwierzcie mi, jazda w godzinach szczytu z delikatną roślinką i dwiema torbami wymaga iście akrobatycznych zdolności.

Pytacie skąd te dwie torby? Jedna standardowa: dokumenty, telefon, szczotka, zapasowa podpaska, śrubokręt, okulary, parasol, mapa katakumb Paryża – rzeczy absolutnie normalne i niezbędne, czyli to co znajdzie się w każdej damskiej shopperce. Druga to ukłon w stronę stylu less vaste, zdrowego żywienia i dbałości o portfel, czyli siata na słoiki. W tym mieście każdy jest słoikiem-pojemnikiem, chyba że może pozwolić sobie codziennie na kupny lunch. A przy ilości alergii pokarmowych i niebotycznych cenach naprawdę średnio się to opłaca. O ilości plastiku nie wspominając.

Wreszcie dotarłam do domu, reo-oreo zamieszkało na parapecie, a ja wzięłam się za powtórne zmywanie pojemniczków po owsiance i risotto z fasolą.

I teraz następuje właściwy zwrot akcji: żółta samoprzylepna karteczka z numerem telefonu, uśmieszkiem i obiecująco brzmiącym podpisem: Piotr. Miło mi się zrobiło, nie zaprzeczę. Najpierw lekka panika, że nic nie zauważyłam, ale przecież musiałam chuchać i dmuchać na te dwukolorowe listki, prawda? A i na pojemniki po jedzeniu też się nikt nie połaszczy, więc nie zwracałam na nie większej uwagi. Potem trochę foch, że co to za podryw na niedostępnego królewicza – zagadać nie mógł jak człowiek? Ale i ta leciutka euforia, w stylu: Nika, dziewczyno, masz branie. Rwą cię, jak świeże wiśnie.

I tak się bujałam: napisać, nie pisać. Wreszcie zwyciężyła opcja, że uprzejmość to coś, czym mnie wykarmiono w dzieciństwie i odbija mi się do tej pory. Napisałam, podziękowałam, on mi odpisał równie mile i już miało być pięknie, ale powiedział, że jechał za mną schodami na Wileńskim.

No jakby nie.

Pragę lubię, ale akurat wczoraj mnie tam nie zagnało. I teraz zagwozdka: przefrunęła ta karteczka? Właściwa adresatka spłoszyła się i akurat moja torba była pod ręką? A może to magiczne przeznaczenie i ingerencja dobrych duszków? Zagadka z tych nie do rozwiązania, ale nie będzie nam po drodze: różnica wieku, inny etap życiowy i po prostu facet nie w moim typie. Marsz Mendelsona zmienił się w masz na prostą nutę: bahahahaha-haha-haha, buahahaha-haha-ha.

Streścić zaś można wszystko w jednym słowie: pomyłka :p

Fot.: AbsolutVision / Unsplash