Dom wojownika

Czym jest dla was miłość? 

To stan, który ciężko zdefiniować. Znamy części składowe, ale mieszamy je w przeróżnych konfiguracjach - ot, emocjonalna sałatka jarzynowa, w każdym domu inna. Dla jednych ważniejsze będzie poczucie bezpieczeństwa, dla innych adoracja, namiętność albo świadomość, że patrzymy w tym samym kierunku. Łatwo też powiedzieć czym nie jest: to nie pluszowy miś, ani kwiaty, ani całusy małe-duże. A już z całą pewnością nie zaborczość, kontrola i chorobliwa zazdrość. 

Ostatnio przyszło mi do głowy porównanie, że miłość jest jak ciepły dom wojownika. To przestrzeń, w której zdejmujesz buty, zbroję i jesteś sobą. Dziwactwa nie drażnią i nie są wstydliwą tajemnicą zamiataną pod dywan. Są kolorową posypką w kubku rzeczywistości. Miłość to ta maleńka enklawa, która wywołuje mimowolny uśmiech, w której odpoczywasz i ładujesz baterie - nawet jeśli pod hasłem aspołecznego samotnika widnieje twoje zdjęcie.

Wyobrażam sobie ten dom, jako miejsce pełne ciepła, światła. O zapachu drewna, kwiatów i świeżo upieczonego chleba. Taki z kotem, psem i jakimś wesołym kwiatkiem na parapecie. Jednak to ciągle siedziba wojownika, który wie jak stawić czoła niebezpieczeństwu.

W tym momencie idę o zakład, że połowa z nas wizualizuje sobie khala Drogo, a druga część Ragnara Lodbroka, ale nie o taką siłę wojownika chodzi. Łatwiej jest sprowadzić życie do listy spraw do odhaczenia. I tak, fajnie jest pamiętać o odebraniu potomstwa z przedszkola, nie ma co fundować dzieciakom traumy na start - jeszcze zdążą załapać się na swoją porcję nerwicy. Dobrze jest też mieć ogólną listę zakupów, pamiętać o opłatach, praniu i zmianie opon. A jak jeszcze uda sie iść do teściów na obiadek bez sarkastycznych uwag...! Poważnie, doceniam te wszystkie rzeczy.

Jednak ciągle mi mało. To nie tylko romantyczne chwile. To nawet nie optymistyczne wizje, że jak dobijemy 80tki, to będziemy odgrywać sceny ze Star Warsów i walczyć na laski, jak na miecze świetlne. 

Oddając komuś serce, oddajemy też czas, siły i honor. To bezcenny towar. Ale w zamian otrzymujemy serce, czas, siły i honor drugiej strony. I powinniśmy umieć wziąć je do rąk. Nie po to, by się nimi beztrosko bawić, ale po to, by je chronić i hołubić. Wiecie: ciągnąć ku górze. Na całusy też znajdzie się miejsce.

O ile o sercu zdarza się pomyśleć nawet tym niespecjalnie romantycznym jednostkom, to o reszcie jakoś łatwo nam zapomnieć. O honorze mówi się mało, a jeszcze rzadziej się nim żyje. A przecież to wcale nie jest tak odległe. I nie chodzi o pojedynki w porannej mgle... Tak samo czas i siły - wyciskanie drugiej strony, jak cytryny, wcale nie jest dbałością o związek.

Za mało okazujemy sobie czułości, tak jakby była zarezerwowana tylko dla bardzo małych dzieci, albo par na początku związku. Później jakoś uciekają te pocałunki w czoło, muśnięcia rąk w korytarzu, chwalenie partnera i szeptanie do ucha, jak bardzo jest ważny. 

O miłość walczy się każdego dnia - nie z zastępami stażystek w miniówkach i przypakowanymi samcami z siłowni. Walczy się ze swoim lenistwem, nudą i zmęczeniem drugim człowiekiem. Z humorami i niedopowiedzeniami, z niepotrzebnym przemilczaniem i samowystarczalnością. I z przyzwyczajeniem. Nie ma rzeczy danych raz na zawsze.

Obyśmy nigdy nie zostali w tej walce sami.

Fot. Unsplash+

***

Cześć :) dawno się nie widzieliśmy, ale cieszę się, że udało mi się stworzyć ten wpis jeszcze w tym roku. W 2023 obiecuję sobie poprawić regularność postów. Takie małe postanowienie 😉 Trochę się dzieje, a doba jakoś nie chce się rozciągnąć, chociaż nie ustaję w próbach. 

Życzę Wam dobrego czasu - nie tylko na nadchodzący rok, ale na całe życie: niech będzie dobre, pełne, dające wam satysfakcję. A przede wszystkim, niech będzie pełne miłości 😘🥰❤️