Boski pierwiastek

Zawsze fascynowało mnie stwierdzenie, że zostaliśmy stworzeni na podobieństwo Boga. Wizerunki Boga Ojca z rozwianą siwą brodą i Jezusa w wydaniu środkowoeuropejskim nie pomagały w zrozumieniu na czym to podobieństwo ma polegać. Długo myślałam, że chodzi o ciałokształt. Wiecie: dwie ręce, dwie nogi. Trochę miałam zgrzytu w kwestii płci, bo mamy gołębia, a w dodatku Ojciec rodzi Syna. 

Z biegiem lat zrozumiałam, że nie o wygląd tu chodzi – przecież Bóg jest duchem. Chodzi o relacyjność i zdolność do miłości. W ogóle wierzę, że miłość jako taka przenika nasz świat. Widzę ją w kwiatach, drzewach, w majestacie gór, w całym świecie zwierząt. W ludziach też ją widzę. Jest jej o wiele więcej niż zła, które też w nas tkwi. 

Od pewnego czasu uderza mnie jednak coś innego. Konkretnie moc słowa. Ale nie tego Bożego, które stworzyło świat. Nie Słowa Wcielonego. Chodzi o moc słów, które mamy jako ludzie. One też kształtują rzeczywistość. Może na mniejszą skalę, ale bardzo realnie. Myślę, że to jest ten odprysk boskości, jaki w sobie nosimy.

Zobaczcie jak długo słowa w nas rezonują. Potrafią odbijać się echem przez dziesiątki lat. Coś usłyszanego w dzieciństwie determinuje dorosłość. Dobre słowa stają się budulcem – zapewniają niezachwiane poczucie wartości. Dobrze ugruntowane, powtarzane z czułością i dumą stają się jak żelbetowy fundament. Nawet późniejsze szepty, że „nie nadajesz się”, albo że „nie dasz rady” są odbierane jako kłamstwo. Słowa akceptacji zasiane w sercu dają siłę.

Są też złe słowa, takie które ranią do głębi. Jeśli zaszczepią w tobie poczucie bycia niewystarczającym to ono będzie się ciągnęło. Zrobisz doktorat z astrofizyki, polecisz w kosmos, wydasz osiem książek, wejdziesz na Mount Everest, a i tak będzie w tobie ciągłe łaknienie akceptacji. 

Nasz język ewoluuje z biegiem czasu. Inaczej wyrażamy zachwyt, precyzyjniej wyrażamy emocje, ale te najważniejsze słowa są najprostsze i niezmienne. Dziękuję, proszę, przepraszam – trójca, którą poznajemy już w dzieciństwie. Kocham cię – zwrot, w którym mieści się cały wszechświat. Masz je już w sobie. To narzędzia, którymi możesz wykuwać rzeczywistość.

Kiedy powiedziałeś sobie, że kochasz siebie? Popatrz dziś w lustro, znajdź swoje oczy i powiedz sobie, że jesteś wspaniały taki jaki jesteś. Bez „ale”, bez oceniania, bez warunkowania. Naprawdę jesteś wspaniały.

Zobacz ile już przeżyłeś, jakie demony pokonałeś. Spójrz na swoje talenty. Może wydają ci się niepozorne, ale zrobienie pysznego ciasta jest sztuką. Umiejętność dobrej, bezpiecznej jazdy jest sztuką. Tworzenie dzieciom bezpiecznego, ciepłego dzieciństwa jest sztuką. To nie jest nic. Dobrze, że jesteś. To wystarcza.

A później kochaj innych. Patrz z miłością na świat, będzie odpłacał tym samym.

Fot. Brett Jordan / Unsplash