Miss zjednoczonego kosmosu

Chodzą za mną kosmiczne filmy: Pasażerowie, Star Trek. Do Gwiezdnych wojen jeszcze nie dorosłam, ale kto wie. Losu koleje niezbadane są. Przygotować się na to musisz. Może kiedyś się skuszę. 

Póki co zastanawiam się na kanonami. Na widok połowy królestwa zwierząt jest mi słabo, ale gdzieś mieszka przecież Pan Karaluch, do którego wzdycha cała żeńska populacja gatunku. Gdzieś jest hiena, której śmiech budzi zachwyt wszystkich samców w stadzie. To, że nam cierpnie skóra, to przecież nic nie znaczy.

A jak do tego jeszcze dojdą kosmici?

***

W autobusach można spotkać rozmaitych ludzi. Każdy z nich roztacza wokół siebie inną energię. Widać kto lubi życie w swojej skórze, a kogo to uwiera. Niektórzy emanują pewnością siebie, a inni próbują oszukać system i zamaskować swoje braki. Istnieje cała gałąź psychologii, poświęcona znaczeniu ubioru, fryzur i dodatków. Analiza wylądu pozwala dokopać się do tych poukrywanych warstw. Wiecie, że wysoko upięte włosy i wszelkie ozdoby w rejonie głowy, są podświadomym wołaniem o docenienie intelektu? Może ktoś kilka razy usłyszał, że się na niczym nie zna i teraz jego poczucie wartości w tej sferze jest bardzo kruche?

Nie jest to narzędzie do stosowania przez każdego i w każdych warunkach. Dużą rolę odgrywa przecież moda. Fakt, nie stosujemy się do niej tak niewolniczo, jak kilka te 100 czy 200 lat wstecz, ale mimo wszystko w jakiś sposób na nas oddziałuje. Chociażby przez to, że ciężko znaleźć w sklepach naprawdę oryginalne ciuchy. 

W dodatku każdy z nas ma swój unikalny styl. Nawet jeśli to brak stylu. Niektórych rzeczy nie założymy chociażby nas mieli pokroić na plasterki. Nie i już. Ubranie może nam pasować do figury i do karnacji, a jednak wewnętrznie coś w nas krzyczy, drapie i domaga się natychmiastowego zdjęcia tego czegoś. Jest też odwrotnie: jakaś część garderoby zaburza proporcje, albo sprawia, że wyglądamy na ludzi, którzy cudem uciekli śmierci spod kosy, a my z uporem maniaka zachwycamy tym cudeńkiem i odmawiamy odłożenia na półkę.

*** 

Ostatnio spotkałam na mieście dziewczynę, która w mojej ocenie była przesadnie zrobiona. Miała sztuczną opaleniznę, kruczoczarne farbowane włosy i brwi podkreślone tak mocno, że wyglądały jak maźnięte markerem. Miała rzęsy doczepione tak gęsto, że pomiędzy włoskami brakowało prześwitów. Jej usta też były powiększone. Jednak najbardziej przeraziły mnie jej paznokcie. Żelowy manicure wystawał na dwa centymetry poza opuszek palca. Osobiście bałabym się, że niechcący obrzezam się przy myciu, albo wydłubię oko. 

A później zaczęłam się zastanawiać. Znam mnóstwo osób, które korzystają z zabiegów upiększających: od zagęszczania rzęs, po podciąganie owalu twarzy. Nie chodzi też o naturalność, bo różowe włosy bardzo mi się podobają. Wcale nie krzyczę, że liczy się tylko mysi blond. Sama podkreślam brwi i robię hybrydę – bynajmniej nie nude. 

Doszłam więc do wniosku, że to wcale nie wygląd krzyczał, chociaż on zwrócił moją uwagę. Krzyczała dziewczyna, ukryta w pasażerce autobusu 502, żądając uwagi i uznania jej piękna. To, co było na zewnątrz, było karykaturalne. Moje poczucie estetyki dostało między oczy prawy prosty i nadal nie wróciło do siebie. Wierzę jednak, że ta kobieta jest piękna i to niezależnie od tego, czy zrezygnuje z akrylowych szponów czy też nie. 

Każdy z nas jest niesamowity na swój własny sposób. Mamy inne poczucie humoru, zwracamy uwagę na inne szczegóły, co innego nas zachwyca. Jesteśmy potrzebni w całej tej różnorodności. Łąka nie byłaby tak piękna, gdyby zabrakło któregoś z kolorów. 

Nie możemy jednak szukać swojej wartości w czyichś oczach. Paradoks polega na tym, że można mieć uwielbienie tłumów i być głęboko nieszczęśliwym, a można po prostu lubić siebie i uznanie innych ludzi przestanie mieć znaczenie. Wszystko zaczyna się w środku. 

*** 

Jedna z teorii o powstaniu życia na ziemi mówi, że miliardy lat temu na naszą planetę spadł meteoryt zawierający pierwiastki, które pozwoliły na wytworzenie atmosfery. Reszty miałaby dokonać ewolucja, ale hej: jesteśmy dziećmi gwiazd! 

Możemy więc pobawić się w Kopernika* i na chwilę założyć, że to nie inni ludzie mają dostarczyć nam uwagi i pozytywnych bodźców. To my możemy ustać na środku tego mini układu solarnego i zacząć promieniować. 

Przyroda działa na zasadzie akcji i reakcji, dlatego trzeba zacząć od poukładania we własnej głowie. Każdy z nas jest całkowicie wystarczający i niewystarczający jednocześnie. Każdy z nas zasługuje na dobre, spokojne życie, miłości i szacunek. Każdy z nas jest potrzebny i wspaniały. A jednocześnie mamy tę niezwykłą zdolność rozszerzania serca. Ciągle zmieści się w nas jeszcze więcej miłości, jeszcze więcej radości, jeszcze więcej dobra. I tym wszystkim możemy dzielić się z innymi. Dając od siebie, bierzemy od innych. 

Jest na ziemi miejsce na słonia, mrówkę i człowieka. Obstawiam, że w jakiejś odległej galaktyce zmieści się jeszcze parę innych gatunków. Wszyscy się tu pomieścimy. I wiecie: każdy z nas może być miss czy misterem tego kawałeczka, który dostał w posiadanie. Zamiast zasysać jak czarna dziura, bądźmy światłem, które upiększa rzeczywistość. Trąba, czułki, krzywe nogi czy epickie doczepy nie przekreślają tego co liczy się najbardziej: serca.

Zobacz też: Piękno

Fot. Jared Stubia / Unsplash

P.S. Wiecie, że dziś obchodzimy 549. rocznicę urodzin Kopernika?