Oszlifowani

Wiecie, że piosenka Myslowitz „Długość dźwięku samotności” ma już 25 lat? Jest coś pociągającego w myśli, że nasze działa nas przetrwają. W dodatku są ciągle żywe. Inaczej patrzymy na nie z biegiem lat. Filtrujemy je przez pryzmat własnych doświadczeń i kulturowe sito.

I nawet kiedy będę sam
Nie zmienię się,
To nie mój świat.
Przede mną droga, którą znam,
którą ja wybrałem sam.

Szczerze mówiąc nie przepadam za tym utworem. Leciał w radio tyle razy, że już znam go na pamięć, ale mój ci on nie jest. Chociaż… Dawno temu, w czasie burzy i naporu, wydawało mi się, że to taki manifest buntownika. Idzie sam, swoją drogą, wszyscy mogą mu skoczyć. Żadnych skrótów. Nonkonformizm na pełnej petardzie.

A dziś… Dziś słucham i współczuję. Współczuję skostnienia, okopania się i braku otwartości na zmianę. Przecież na tym właśnie polega życie, by wejść w jego nurt. Trochę nas to życie musi oszlifować i wygładzić.

Szlif łagodności

Większość ludzi łagodnieje na starość, zauważyliście? Owszem, uwypuklają się najbardziej charakterystyczne cechy i jak ktoś był marudą za młodu, to i na starość będzie potworną jęczyduszą. Jednak patrząc na znanych mi ludzi mam wrażenie, że mają w sobie zdecydowanie więcej łagodności niż jeszcze kilkanaście, czy kilkadziesiąt lat wstecz. Jest w nich więcej cierpliwości, delikatności, uwagi na innych. Nie pędzą za mitycznym czymś, ale kierują się ku człowiekowi i jego istocie.

Może dzieje się to przez zanurzenie się w życiu ze wszystkimi jego niuansami i odcieniami? Z biegiem lat spadają nam z oczu różne łuski. Widzimy, że świat nie jest czarno-biały. To co wydawało się niesamowicie ważne, staje się ledwie istotne. Potrzeba zasłuchania się w siebie i weryfikacji, czy miejsce, w którym jestem teraz jest tym właściwym.

Ja taką wiwisekcję robię sobie regularnie. Czasem to boli, ale mimo wszystko polecam.

Hardy kamień

Mam znajomego, który jest jak bohater piosenki Myslowitz. Ma swoją drogę i nie chce z niej zboczyć nawet na krok. Ma być idealnie, albo wcale. Nie zadowala go 99% zgodności. I chociaż rozumiem jego argumenty, a nawet idące za tym głębokie i piękne pragnienia, to jednak wszystko we mnie krzyczy z niezgody.

On widzi to jako dążenie to marzeń, ja jako zatrzaśnięcie bram szczęściu. On chce odegrać scenariusz, ja za każdym zakrętem wypatruję cudownych niespodzianek. Pewnie, też sobie planuję, ale nie załamuję rąk, kiedy nic z tych planów nie wychodzi.

Wyobrażam sobie, że gdybyśmy sypali ryż do worków, to on by skrupulatnie liczył każde ziarnko, a ja bym radośnie machała łopatą. Czy to dobrze? Wszystko ma swoje plusy i minusy. On na pewno żadnego ziarenka by nie uronił, a ja stworzyłabym wokół siebie (twórczy) pierdolnik. W życiu też – on wypatruje swojej okazji na szczęście niczym sokół, a ja mogę coś przeoczyć. Z drugiej strony jestem o wiele bardziej elastyczna w dostosowywaniu się do tego, co przynosi życie. Nie okopuję się na z góry upatrzonej pozycji i nie tupię nogami, że punkt 128c jest nadal nie odhaczony.

Szczęścia da się nauczyć

Wiecie, szczęścia da się nauczyć. Trzeba tylko chcieć otworzyć się na to, że nie wszystko w życiu da się zaplanować. Czasem najlepsze jest to, czego się w ogóle nie spodziewamy.

Dlatego głęboko wierzę w moc rozmowy z samym sobą. Zastanowienie się czy dobrze wykorzystuję to co mam: swoje talenty, zasoby, czas. Zapytanie siebie: czy jestem szczęśliwa? Czy chcę coś zmienić, a jeśli tak, to co konkretnie? Czy mogę to zrobić? Czy tylko mi się wydaje, że uszczęśliwi mnie jakaś efemeryda? Jaką cenę musiałabym za to zapłacić? I czy rzeczywiście jest warte swej ceny?

To nie są proste pytania. Jeszcze trudniejsze jest szczere udzielenie odpowiedzi. Zwłaszcza, gdy okazuje się, że coś co uważaliśmy za przyklepane od lat, nagle zaczyna wystawać z ramek.

Jesteś przekonana, że chcesz mieszkać w dużym mieście. Tu są teatry, kina, dobre knajpy, świetne szkoły, tu można zarobić duże pieniądze. Pniesz do tego przez 20 lat i nagle uświadamiasz sobie, że do teatru możesz dojechać te 150 km. Pieniędzy ci wystarcza. Dzieci chodzą do całkiem fajnej klasy, a tobie podoba się możliwość pójścia na spacer do lasu i wsłuchania się w ciszę. Szklane domy przestają być potrzebne.

Dziwna myśl, prawda? Pieścisz w głowie jakieś marzenie przez rok, potem przez dekadę, później jeszcze kolejną, aż nagle uświadamiasz sobie, że to cię wcale nie uszczęśliwi, bo już teraz jesteś szczęśliwa.

Albo od zawsze wiesz, że nie chcesz mieć dzieci. Umiesz z marszu wymienić dziesiątki „przeciw”, ale ciężko ci znaleźć jakieś osobiste „za”. Aż nagle stajesz przed sytuacją, w której musisz przemyśleć wszystko jeszcze raz. Dojść do praprzyczyny niechęci i lęku. Może okazać się, że sama zaciągasz hamulec i nagle wizja bycia mamą nie jest już tak straszna, jak jeszcze chwilę wcześniej.

Może być odwrotnie: nigdy nie brałaś pod uwagę innego życia niż mąż, dwójka brzdąców, pies i pelargonie na parapetach. Było to tak oczywiste, że nigdy nie poddawałaś tego w wątpliwość. Aż przychodzi dzień, w którym uświadamiasz sobie, że jesteś singielką i jest ci z tym bardzo dobrze. Masz w sobie pokój i komfort. Wcale nie tęsknisz do gotowania pomidorowej. Wizja tego jak ma wyglądać twoje życie rozpada się, a ty zamiast rozpaczy czujesz tylko ulgę.

To jest właśnie moment znajdowania siebie. Nie ma w tym buddyjskiego oświecenia, anielskich chórów, nawet werble nie zagrają. Po prostu nagle otwiera się jakaś zapadka w mózgu i widzisz siebie w innym świetle. Tak jakby został dołożony kolejny puzzel do obrazu, z którego wyłania się twoje Prawdziwe Ja.

Życie nasz szlifuje nieustannie. Robi to przez wydarzenia ważne i pozornie nieistotne. Przez dobre i złe chwile. Przez momenty tryumfu i klęski. Rzeczy, które możemy przewidzieć i te, na które nie jesteśmy w stanie przygotować się w jakikolwiek sposób. Od szlifu naprawdę dużo zależy: można błyszczeć jak brylant, albo być kanciastym kamulcem.

Wierzę, że nic się nie dzieje bez przyczyny. Warto spojrzeć na życie właśnie z takiej perspektywy.

Fot. Dziewczyna z czerwonym kapeluszem /Unsplash