Umiarkowanie w jedzeniu człowieka

Człowiek człowiekowi wilkiem? Daj Boże! Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego. Silni bronią słabych, najwolniejsi nadają rytm wędrówce, nikt nie pozwala zrobić krzywdy dziecku, rodzice mają autorytet. Takie są fakty moi drodzy. A jednak obrażamy się na ludzi, wtłaczając ich w ramki Złego Wilka z bajki.

***

Chyba wszyscy mamy tendencję do tego, by szukać zaspokojenie swoich potrzeb w drugim człowieku. Chcemy jego czasu, uwagi, zaangażowania, czułości. Chcemy by nas zaskakiwał, ale w obrębie akceptowalnych przez nas granic. Chcemy by był obrońcą, opiekunem, przyjacielem, kochankiem, towarzyszem przygód, terapeutą, powiernikiem. W zależności od relacji jaka nas łączy dokładamy jeszcze mniej, lub bardziej uświadomione role do odegrania. Pożeramy w całości i obrażamy się, kiedy nie chce oddać ostatniej kosteczki.

Człowiek jest tylko człowiekiem. Tylko i aż. Nie aktorem, któremu rozpisujemy scenariusz; nie marionetką, która zatańczy według naszych upodobań. Jest osobnym bytem z całym tego dobrodziejstwem i ze wszystkimi swymi ograniczeniami.

Od człowieka można wymagać dużo, ale nie ZA DUŻO. Jesteśmy dość zachłanni i często próbujemy wycisnąć życie do cna. Ludziom też się obrywa. Bo nie wysłuchałeś mnie tak jak tego potrzebowałam, bo się nie uśmiechnęłaś tak jak chciałem, bo teraz nie reagujesz entuzjastycznie na mój genialny pomysł, a ja właśnie teraz tego chcę! Na pewno to znacie. 

Szybujesz na swoich wyobrażeniach, wizualizujesz sobie ochy i achy, a tu nagle bęc! Ściana. Czyjś zły humor, czyjeś zmęczenie, zwykły ludzki tumiwisizm i mamtowdupizm. 

Każdy z nas ma swoją wytrzymałość. Serce jest pojemne, ale doba ma tylko 24 godziny. Musimy mieć czas na zadbanie o własny dobrostan. Troska o siebie: sen, odpoczynek, hobby, wsłuchanie się w swoje potrzeby – to fundamentalne sprawy. Bez tego paliwa nie pojedziesz. O swoje upomina się też dusza. Świat wewnętrzny jest realny i tak jak ciało domaga się właściwej pielęgnacji. 

Jest jeszcze gradacja relacji. Jedne są bliższe, inne dalsze – to zupełnie naturalne. Inaczej dotyka nas sytuacja w domu, a inaczej w pracy. Inaczej rozmawiamy z przyjaciółmi, a inaczej ze zwykłymi znajomymi. Choćbyśmy chcieli płonąć miłością do wszystkich, to jednak nie da się każdemu dać tyle samo. I nie ma się co biczować, bo tak właśnie ma być. 

Nie jesteś zbawcą. Nikt nie ma prawa oczekiwać od ciebie, że weźmiesz go na siebie i będziesz nosić. Ale nie oczekuj też, że ktoś inny będzie nosił ciebie. Syndrom mesjasza jest niezdrowy i bardzo wyniszczający. Dajemy tyle ile możemy, ile chcemy. Musimy rozważnie dzielić siły i mierzyć zamiary. A przede wszystkim musimy mieć dla samych siebie tyle zrozumienia i dobroci, by nie katować się tym, że chcemy zadbać o samych siebie. W przeciwnym razie to nas zjedzą – jak nie ludzie, to niepotrzebne wyrzuty sumienia.

***

Niektóre relacje trzeba przeciąć. Serio. Czasem to bolesna decyzja, ale to też jest wyraz miłości i szacunku. Przede wszystkim do siebie, bo nic nie zyskujemy na relacji, która ciągnie w dół. Przemocowe zachowania, umniejszanie, podkopywanie poczucia wartości czy ciągłe pretensje naprawdę wysysają życie. Trzeba uciekać jak najdalej, by się chronić. Czasem jest to też w jakiś sposób dobre dla tego „złola” – może to właśnie ty, jako pierwszy w jego życiu powiesz „nie”? Może takie jasne postawienie granic będzie otrzeźwieniem? 

Nie dajmy sobie wyrwać życia. To nasze wyobrażenia są tym Złym Wilkiem. To one kierują nas na drogę wygórowanych oczekiwań. Łatwiej jest żyć, gdy uświadomimy sobie, że żaden człowiek nie jest Bogiem. My też nie jesteśmy! Dlatego tak cenne są różne relacje: z rodzicami, z rodzeństwem, z mężem, żoną, przyjaciółmi, z panią z piekarni, z sąsiadami. A nade wszystko trzeba dbać o relację z samym sobą. Jak stracisz kontakt z własnym Ja, to już kaplica. Cmentarna.

Fot. Engin Akyurt / Unsplash