Wskrzeszeniomat – część pierwsza

W cyfrowych czeluściach odgrzebałam swoje opowiadanie z zamierzchłych czasów. Od tamtej pory zmienił się trochę mój styl pisania, ale cieszę się, że wciąż mam na nosie różowe okulary. 

Opowiadanie będzie opublikowane w 3 częściach.

Wskrzeszeniomat – część pierwsza

Jakkolwiek dziwnie to brzmi wszystko zaczęło się od ptaszka. Od ptaszka, trzydziestoletniej singielki i tureckiego all inclusive.

Są takie dni, kiedy człowiek wie, że jest kiepsko, lepiej nie będzie i modli się tylko o to, by jakoś dobić do wieczora. Ewa zaliczała właśnie taki dzień. Rozkoszne wakacje w Turcji z drinkami z palemką, zapierającą w dech piersiach architekturą i najlepszą przyjaciółką Kamilą, były po prostu nieznośne. Drinki były pyszne przez pierwsze dwa dni, Kamila zamiast na pogaduchy o życiu rzuciła się do nadrabiania książkowych zaległości, a architektura…

– Kurde! Znowu w wpadłam w dziurę – jęknęła Ewa, masując obolałą stopę. – Czy w tym kraju każdy chodnik wygląda, jak sito? To już chyba trzeci raz dzisiaj!

– Podobno to poidełka dla ptaków – mruknęła Kama, wpatrując się w koronkowe zdobienia minaretów. – Słyszałam, że za czasów Imperium Osmańskiego ludzie specjalnie układali w chodnikach wydrążone cegły, żeby ptaki mogły napić się deszczówki.

– O, to w Polsce jesteśmy bardziej eko, niż sądziłam – zaśmiała się Ewa. – U mnie na osiedlu jest tak samo.

– Mawiano, że dbanie o najsłabszych jest dowodem religijności – kontynuowała niestrudzenie Kamila – albo miarą człowieczeństwa. W każdym razie korzystaj, bo tu wpadasz w starożytne dziury.

Jak na zawołanie, do jednej z maleńkich sadzawek podleciał ptaszek wielkości wróbla i nie zważając na tłumy przechodniów zaczął z zapałem rozchlapywać wodę.

– Zobacz, jaki słodki! – pisnęły jednocześnie dziewczyny.

– Jakie to piękne, że ktoś wpadł kiedyś na taki pomysł i że przetrwało to tyle lat – zachwyciła się Ewa. – Tego człowieka już nie ma, ale ile zostało dobra: pomyśl, tysiące ptaków napiły się stąd, mimo, że twórca nie żyje od wieków.

– A ile podobnych do nas wariatek piszczało na widok ptasiej toalety – zaśmiała się Kamila. – To dopiero powinno być policzone jako dobry uczynek. Wróbel się napił, my się cieszymy, ci wszyscy ludzie, którzy na nas patrzą mają ubaw. To jest prawdziwy łańcuszek szczęścia!

***

Poidełka zostały jednak hasłem miesiąca i zaraz po powrocie z wakacji Kamila zainstalowała trzy we własnym ogródku. W niczym nie przypominały tureckich dziur w chodnikach. Były to raczej maleńkie dzieła sztuki, z malowniczo skomponowaną roślinnością i artystycznie ułożonymi otoczakami. Zresztą w pobliżu Kamili nawet ptaki wykazywały się zmysłem estetycznym, bo kiedy mokre wzbijały się w powietrze, spadające krople odbijały się w słońcu niczym diamentowy deszcz.

– Wiesz – odezwała się Ewa, gdy jakiś czas później siedziały razem na kamilczynym tarasie – za każdym razem, gdy patrzę na te ptaszyska, przypomina mi się dziadek. Kiedy byłam mała pokazywał mi te wszystkie sikorki i sroki. Zimą robiliśmy dla nich karmniki i ziarna ze smalcem na patyku. Bardzo by mu się spodobał pomysł z wydrążonymi cegłami.

– To może tez postaw jakąś na parapecie? Ku pamięci dziadka – zaproponowała Kama. – Mój dziadek miał inny zwyczaj. Za każdym razem, jak babcia wychodził z domu wkładał jej potajemnie cukierka do kieszeni. Wiesz, że nawet na pogrzebie wrzucił jej kilka do grobu?

– O rany… Jakie to romantyczne. Szkoda, że ludzie teraz tak nie robią.

– No wiesz, nie codziennie zdarza się pogrzeb – Kamila parsknęła i włożyła do ust ciasteczko.

– Daj spokój, nie o to mi chodziło. Ale jakoś wrażliwsi byli. Bardziej zwracali uwagę na drobiazgi, starali się dogodzić innym.

­– A właściwie, co nam stoi na przeszkodzie?

– Masz rację! – zawołała Ewa. – Przecież możemy robić takie małe gesty. Nawet nie musimy ich wymyślać, wystarczy kopiować. Z jednej strony będzie to hołd dla naszych bliskich, a z drugiej odrobina dobra w świecie.

Kamila popatrzyła na przyjaciółkę z namysłem.

– Ok, ale nie na łapu-capu, bo nic z tego nie wyjdzie. Będzie jak z mocnym postanowieniem ćwiczenia od 1 stycznia. Umówmy się, że w poniedziałek złożymy sobie nawzajem raport. Jedna rzecz w tygodniu, ku pamięci kogoś bliskiego. Akcja „Wskrzeszeniomat”: czas start!

CDN