Nostalgicznie

 Wiecie kiedy człowiek oficjalnie wkracza do świata ludzi tak dojrzałych, że może na legalu mówić: "Panie, kiedyś to było, a teraz to nie jest"? 

Przez długi czas myślałam, że nastąpi to w chwili, gdy z własnej woli założę rajstopy pod spodnie. Że niby ochrona starych kości itd. Otóż nie - jesteś w potwornie zaawansowanym wieku, gdy w radio puszczają piosenki z 18-tek, a Ty uświadamiasz sobie, że te imprezy wcale nie były 5 lat temu. Szok i niedowierzanie. 

Pamiętam jakby to było wczoraj, poszukiwania prezentów, odpowiednich kiecek, tańce, hulanki, powroty nad ranem...  Panie, kiedyś to było!

Były obietnice,  że nasza paczka to się nigdy w życiu nie rozleci i możemy iść na studia do różnych miast, ale spotkanie w okolicach świąt jest obowiązkowe. I nawet kilka razy się udało:) A później zaczęliśmy spotykać się co parę lat, wysyłać smsy na święta albo też nie, niektórzy tylko utrzymują stały kontakt. Co zwykle budzi lekką zazdrość, bo jak to? A ja?!

Łatwo zerwać więź. Zbyt łatwo. A przecież gdzieś na dnie wspomnień znajdziemy wspólny śmiech, ważne rozmowy, imprezowe szaleństwa. Może warto odezwać się tak po prostu i nie czekać, aż druga strona zrobi to pierwsza. 

Unosi się człowiek pychą, mówiąc, że musi zależeć obu stronom, ale nigdy nie wiemy w jakiej sytuacji jest ten dawny przyjaciel. O tych, którzy są blisko wiemy - a to ma natłok pracy, a to mu dziecko niedomaga, a to doktorat pisze. Można wtedy rozgrzeszyć za ciszę. A ten, z którym nie gadaliśmy od lat, może nawet chciałby się odezwać, ale często się wstydzi swojego milczenia, więc milczy dalej. I tak sobie milczymy wspólnie, bo ja też żałuję, że nie pisałam, nie dzwoniłam. 

Bardzo lubiłam moją klasę. Tę paczkę od 18-tek. Ciekawa jestem co u nich po tylu latach. 

Muszę tylko znaleźć odwagę, by wysłać SMS-a.

Fot. Quino Al / Unsplash