Nienażarty potwór

Oglądałam ostatnio fajny film. Wiecie, taki z serii: wpadli na siebie, pokłócili się, wpadli jeszcze raz, zakochali, potem wielka burza o nic, łzawa rozkmina, bieg w deszczu, pocałunek, happy end. Totalnie moje klimaty :)

A teraz siedzę i cholernie zazdroszczę. Tego, że przez godzinę dwadzieścia był pokazany ich rok z życia, a laska zawsze wyglądała perfekcyjnie. Nawet płakała estetycznie, dacie wiarę? Mieszkanie miała takie, jak ja. Ja i wszyscy sąsiedzi do kupy. Oczywiście tylko jeśli chodzi o wielkość, bo standardem wykończenia pewnie nie dorównamy. Miała pracę marzeń. Przyjaciół do jedzenia łyżkami. Chłopaka jeszcze lepszego. Co gorsza, nawet nie mogę się zżymać, że to twórcza kreacja, bo znam ludzi, którzy też tak mają. A wtedy we mnie odzywa się taki cichy, acz świdrujący głosik, że fajnie mają i że też bym tak chciała.

Zazdrość potrafi człowieka skopać i zniewolić. Łatwo stać się więźniem własnych myśli i ciągłego niezadowolenia. Taplać się w poczuciu, że inni to coś. Bo im się układa, manna z nieba spada, róże im się same pod stopy ścielą. Oni, one, im, a ja?

No właśnie - ja. Zazdrość nie bierze się stąd, że inni mają lepiej. Bierze się stąd, że to ja odczuwam brak. Że na jakimś poziomie nie zgadzam się na to co jest, albo czego nie ma w moim życiu. Chyba w każdym człowieku jest ukryty głód, którego nie zaspokoił, pragnienie, którego nie umie ugasić. 

Może czasem potrzeba nam takiej konfrontacji ze światem zewnętrznym, żeby przyjrzeć się temu co jest w nas?

Myślę, że pod pierwszą warstwą złości-zazdrości kryje się miękki brzuszek krzywdy. Mąż koleżanki jest czuły i troskliwy? Zazdro. Ale nie dlatego, że tak jej dobrze, małpie jednej, ale dlatego że nam brakuje troski drugiej połówki. 

Nie ma sensu świecić sobie w oczy sukcesami innych i nieustannie katować się porównywaniami. To wyrafinowana tortura, w dodatku zupełnie niepotrzebna.

My, ludzie, przypominamy trochę dziecięcy łańcuch na choinkę. Wiecie, taki z zazębiających się papierowych ogniwek. Żadne z nas nie jest samotną wyspą, a co za tym idzie: cholernie zazdrościmy sobie nawzajem. Palmy zawsze są bardziej zielone po drugiej stronie laguny, czyż nie?

A zazdrości B nóg, B zazdrości C włosów, C zazdrości D fajnych rodziców, D zazdrości A kariery - albo odwrotnie. Każdy z nas ma coś co traktuje jak oczywistość, coś nad czym się w ogóle nie zastanawia. To może być kapitał dobrego dzieciństwa, poczucie własnej wartości, talenty. To może być też ścieżka życia.

Czasem to ukłucie może być dobrym motorem do zmian. Jak już tak wszystko, wszystko, ale to absolutnie wszystko wkurza, to wtedy łatwiej odbić się od ściany i spróbować jeszcze raz. Nie jest to proste, bo praca nad sobą z zasady jest orką na ugorze. W dodatku bez żadnej gwarancji, że uda się osiągnąć to czego pragniemy. Ale myślę, że warto. Chociażby po to żeby przestać kisić się w sosie niezadowolenia. Żeby zamiast patrzeć na innych, zastanowić się nad tym jacy chcemy być - dziś, jutro i za 53 lata.

A przede wszystkim, żeby przestać karmić tę nienażartą bestię zazdrości. Weźmy ją głodem!

Fot.: Jametlene Reskp / Unsplash