Zaginiona córka Atlasa

Hesperydy, Hiady i Plejady - na pewno słyszeliście nie raz o córkach mitycznego tytana. W końcu mieszkamy w Polsce i mity greckie znamy o wiele lepiej niż słowiańskie :)

***
Hesperydy, zwane nimfami Zachodzącego Słońca, były strażniczkami rajskiego ogrodu, w którym rosły złote jabłka. Pamiętacie, jak Eris rzuciła jedno na stół? To właśnie od niego zaczęła się wojna trojańska. Te trzy siostry: Ajgle, Eryteja, Hesperetuza - są dla mnie uosobieniem tajemnicy, powściągliwości i cichej pracy. Takiej niby niedostrzegalnej, a jednak ważnej, ukrytej gdzieś na skraju świadomości.

A Hiady? Siostry-płaczki. Po śmierci brata po prostu umarły z żalu. Jest w nich jakaś rzewność, głębia, ale też proza życia. Ich pojawienie się na nieboskłonie zapowiadało rozpoczęcie prac polowych.

Z kolei Plejady to mój ulubiony "Maleńki Wóz". Łatwo je znaleźć na niebie. Pojawiają się w maju i przynoszą pogodę. W micie o Plejadach i Orionie uciekają przed olbrzymem, aż wreszcie zostają przemienione w gwiazdy. Przewrotnie jest w nich i niemoc i zwycięstwo.

Wszystkie te Atlantydy odzwierciedlają różne aspekty kobiecości, ale jest jeszcze jedna córka Altasa - ta najbardziej do niego podobna. Kobieta nosząca świat na barkach. I założę się, że ją znasz.

***

Mimo tego, że to właśnie Atlasa przedstawia się jako mężczyznę dźwigającego kulę ziemską, mam wrażenie, że faceci umieją ten świat czasem odłożyć. Może przez swoją "jednozadaniowość". Mężczyzna jak pracuje, to pracuje; jak śpi, to śpi; jak skacze po kanałach, to nie zabieraj pilota. A kobiety, tak jak kury, dziobią w pięciu miejscach na raz. 

Jest w tym oczywiście pewna przesada, ale mamy tendencję do namnażania sobie prac. A najgorzej, kiedy się w tych pracach zapętlimy i zaczynamy żyć w wiecznym niedoczasie. Jasne, są rzeczy, które trzeba zrobić, ale są też takie, które można odpuścić albo odłożyć na później.

Świat się nie zawali, jeśli nie będzie dziś obiadu. Można zamówić pizzę, albo zrobić ryż ze śmietaną. Można opchnąć się kanapkami i serio, jeszcze żadne dziecko nie umarło, bo nie miało na obiad kotlecika. Chleb z majonezem też jest spoko.

Żadna konwencja nie zabrania oglądania filmu o 20.00. Tak, można odmówić czytania trzeciej bajki pod rząd. Można powiedzieć: "Dobranoc, kocham cię. Ty idziesz spać, a ja idę oglądać film". Nadal jesteś dobrą matką, a nawet trochę lepszą, bo nie podpierasz się nosem.

Można powiedzieć, że w ten weekend nie przyjedziesz na obiad do rodziców, można nie odbierać w wolnym czasie telefonów z pracy. Nie musisz być na każde zawołanie, niezależnie od tego, jak bardzo są ci drodzy inni ludzie. Rodzina i przyjaciele są ważni, ale ważna jest też twoja osobista przestrzeń.

***

Zawsze gdy myślę o siłaczkach, które za wszelką cenę chcą ogarniać rzeczywistość, nie widzę ich z siatami i dziećmi przy spódnicy. Widzę samotną postać nad brzegiem urwiska, a w głowie odtwarza mi się: Kiedyś powiem sobie dość, a ja wiem, że to już niedługo... I to mnie przeraża. 

Boję się, że taka kobieta w pewnym momencie nie wytrzyma tego ciągłego napięcia. Że ucieknie od życia, zamknie się w sobie i zniknie.

Jeśli nie umiemy odłożyć roboty chociaż na chwilę, to ona nas w pewnym momencie przytłoczy. Zamiast brudnych skarpetek, będziemy widzieć GÓRY PRANIA. Zamiast szefa, będziemy mieć POGANIACZA NIEWOLNIKÓW. I zamiast życia, będzie krew, pot i łzy. Mało zachęcająca perspektywa.

***

Nie definiujmy się przez to jakie prace już wykonałyśmy i jakie jeszcze nas czekają. Nasze babcie były wiecznie zarobione. Pamiętam sąsiadki, które przychodziły i z pewną dumą oznajmiały, że "jeszcze dzisiaj nie usiadły". Były takie gospodarne, praktyczne, pożyteczne i pracowite. Były też cholernie zmęczone, ale o tym nie można było mówić głośno.

A przecież to takie same kobiety, jak my dzisiaj. Też chciały w spokoju poczytać gazetę, wyjść na spacer z koleżanką albo posiedzieć w ciszy. Tylko wychowano je w innym systemie, w innych czasach. Wymagało się, by były zawsze uśmiechnięte, by w domu było ciasto na niedzielę, by podłoga błyszczała.

***

Dziś na szczęście możemy sobie odpuścić. Nie musimy żyć pod dyktando innych, a nad swoim wewnętrznym krytykiem możemy pracować. Dobrze jest zrzucić ciężar z barków i wyciągnąć się na kanapie. Chociaż na chwilę.

To właśnie wtedy, gdy na moment odkładasz listę z rzeczami do zrobienia, pojawia się przestrzeń do bycia. Do tego, żeby wsłuchać się we własne potrzeby, poczuć co mówi twoje ciało, uspokoić natłok myśli. W tym "bezczynnym siedzeniu" odbywa się całe morze prac. Nawet jeśli nie do końca zdajesz sobie z tego sprawę. 

Więc, córko Atlasa - daj ojcu dźwigać te wszystkie kontynenty, oceany, szczepienia dzieci i weki na zimę. To co musisz zrobić, zrobisz i tak, ale daj sobie czas na zapatrzenie się w gwiazdy. Plejady pojawią się już za chwilę.

Fot. Naeim Jafari / Unsplash