Lubię być boska

Mam koleżankę, która jest dobrą wróżką. Nie ma wprawdzie skrzydełek, ale często nosi kok, jak Dzwoneczek. Moim zdaniem to się liczy :)

Jednak o wiele ważniejsze jest to, że non stop czaruje. 

Jesteś boska!

Jesteś fantastyczny!

Genialnie to zrobiliście, bez was by się nie udało.

Czy to nie magia? Wystarczy kilka słów, a świat od razu staje się bardziej przyjaznym miejscem. To już nie jest jakaś tam kula, dryfująca w zimnym, ciemnym kosmosie – to dom pełen uśmiechu. 

***

Uwielbiam siłę sprawczą słów. Można nimi kształtować rzeczywistość, wywoływać uśmiech, przekazywać wiedzę. Niektórzy jednak zapominają, że słowa to też odpowiedzialność. I owszem, w pewnym stopniu ponosimy odpowiedzialność za to, jak inni nas zrozumieją. 

Utarł się pogląd, że „To co mówię to mówię, a jak ty to rozumiesz to twoja sprawa”. No nie do końca. Wyobraź sobie I klasę podstawówki. Będzie mowa o ekologii, o tym, że drzewa są potrzebne. To co: wykład fachowy z wyjaśnieniem zagadki fotosyntezy, a przy okazji jakaś maleńka dygresyjka o stałej Plancka? A może tak na spokojnie: że rośliny produkują tlen; że tlenu nie widzimy gołym okiem, ale nim oddychamy; że trzeba dbać o przyrodę, bo bez niej nie damy rady przeżyć? 

Tak samo jest w dorosłym świecie. Można mówić w taki sposób, że obie strony będą jeszcze głupsze niż przed rozmową. Można kogoś zniszczyć w trzech zdaniach. Ale można też uskrzydlić. Wytłumaczyć problem, pogadać o uczuciach, wymienić myśli.

Dużo zależy od naszej intencji, ale też od wrażliwości i uważności na drugą osobę. Jakie to jest ważne, żeby w dialogu pozostawić trochę przestrzeni na dopytanie, na wątpliwości. 

Słowa naprawdę mają wielką moc.

Zobaczcie jak to jest ze zwierzakami: gdy właściciele ciumkają nam nimi, mówią: „dobry piesek”, albo „kiciusiu, mój śliczny”, to te psy i koty faktycznie są szczęśliwe. Mają uśmiechnięte pyski, luz w ciele, są grzeczniejsze. Natomiast, gdy słyszą ciągle: „zły pies” albo „wstrętny kocur” zaczynają do tego miana dorastać.

Tak samo jest z ludźmi. Gdy podkopujemy wiarę w czyjeś zdolności i siły, to tak jakbyśmy wyrywali ptakom pióra i dziwili się, że nie latają. Czasem robi się to „w dobrej wierze”: żeby sodówka nie uderzyła, żeby się „nie cieszył zawczasu, bo jak nie wyjdzie to zaboli”. A tym samym dajemy sygnał, że właściwie to sorki, ale w ciebie nie wierzę.

Ciężko później jest wyjść z takiego dołka, ale jeśli w nim siedzicie, to nie jest to niemożliwe. Owszem, trochę czasu to zajmie, ale czyjeś zdanie nie musi nikogo definiować. 

***

Byłam kiedyś w domu, który cały był obklejony karteczkami pełnymi afirmacji i budujących sentencji. Afirmacja polega na powtarzaniu do znudzenia pozytywnych twierdzeń na temat własnej osoby, żeby doprowadzić do identyfikacji z ich treścią. No, ale ile razy człowiek sam z siebie powie sobie, że jest ósmym cudem świata? Jak się mocno spręży, to może ze dwa. Ale jak ma na lustrze karteczkę z napisem: „Mój uśmiech rozświetla dzień” albo: „Mam siłę, by zmienić swoje życie”, to chcąc nie chcąc ją przeczyta.

Ja sobie powinnam przy zegarze nakleić coś w stylu: „Zawsze jestem na czas”. Po prostu inni przychodzą za wcześnie :P 

***

Słowa mają moc. Niezależnie od tego czy wypowiadasz je do innych, czy do samego siebie.

Spróbujmy ograniczyć ilość tych niezdatnych do przełknięcia. Mówmy sobie miłe rzeczy, doceniajmy się wzajemnie. Fajnie jest usłyszeć, że masz ładny sweter i robisz świetną kawę. Że jesteś mądrym człowiekiem. Że bez ciebie nie jest już tak fajnie.

Ja bardzo lubię być boska :)

Wy też spróbujcie - to uskrzydla!

Fot. Elena Mozhvilo / Unsplash