Sick [Sic]

Każdy ma jakieś oswojone miejsca. Czasem to park koło domu z konkretnym, ukochanym drzewem. Czasem zadymiony pub, w którym na wejściu zbija się z barmanem żółwika. A czasem są to miasta, do których wspaniale jest wracać. Dla mnie takim miejsem jest Toruń.

Przez lata Toruń kojarzył mi się z zupą ogórkową. Nie z piernikami, nie z Kopernikiem, ale właśnie z niebem koloru zabielonej zupy. To tam zjadłam pierwszego w życiu Happy Meala i dałam się zaczarować gwiazdom, wyświetlanym na pękatej kopule planetarium. Nic więc dziwnego, że na wyjazd do Torunia cieszyłam się niczym wiewiórka na promocyjne fistaszki. Hej, przygodo!

Taa....

Luzowanie obostrzeń wplynęło znacząco na obłożenie w PKP. Nie wiem dlaczego, ale byłam pewna, że będzie luz, cisza i spokój, a zamiast tego dostałam wagon bez przedziałów i bandę wyjców tuż obok. Serio, rozumiem, że dzieci roznosi energia, ale mnie roznosiły decybele, które wydawały. A jak słuchawki nie dawały rady ich zagłuszyć, to nie wyobrażam sobie, jak ich rodzice mogą to wytrzymywać 24/7. Metodą Pollyanny stwierdziłam jednak, że 3 godziny na trasie Warszawa-Toruń to nic, w porównaniu z relacją Szczecin-Zakopane. Jakoś minęło.

Obskurny dworzec Toruń Miasto przywitał mnie zapachem bzu i rojami maleńkich muszek znad Wisły. Z turkoczącą walizką i przepełnionym do granic pęcherzem, dotarłam wreszcie do hotelu, by zacząć wieczór pełen pogaduszek. Telefon jednak nie zastąpi żywego kontaktu. A jak do tego dorzuci się jeszcze margharitę... ;)

Weekend obfitował w przygody ze spontanicznym planetarium, gibaniem przy śpiewających fontannach, kawą w biurze i oberwaniem chmury, ale samo spotkanie z przyjaciółmi i naładowanie baterii widokiem starych murów, podziałało fantastycznie. 

Ludziowstręt załączył mi się za to w drodze powrotnej. 8-osobowe przedziały znów stały się 8-osobowe, dacie wiarę? Chyba rok lockdownu stępił moją tolerancję na zawłaszczanie przestrzeni, bo miałam wrażenie totalnej klaustrofobii. Postanowiłam zdobić więc to, co zrobiłby na moim miejscu każdy dorosły człowiek: nawiałam na korytarz. Przestrzeń! Alleluja! I tak się z tego cieszyłam, że nawet nie poczułam kiedy mnie zawiało.

Wybaczcie więc, że nie jest to konstruktywny post, ale ciężko jest pisać z gorączką. I nawet spać nie mogę, bo co chwila dzwonią z pracy o pismo sprzed miesiąca, albo numer do kogoś.
Także pozdrowienia z Krainy Pierzyny i do zobaczenia, jak znów załączy mi się myślenie. Ahoj!

Fot. Kelly Sikkema / Unsplash

P.S. Z Toruniem od pewnego czasu kojarzy mi się też jego alternatywna wersja, czyli Thorn stworzony przez Anetę Jadowską. Gdybym tylko znalazła w sobie tę odrobinę magii, ktorej trzeba do otwarcia bramy, już bym była spakowana. Nawet z tym cieknącym nosem. Jak jeszcze nie czytaliście jej książek to koniecznie dajcie im szansę :)

A drugim moim odkryciem, które szczerze polecam, są obłędnie piękne pierniki Igi Sarzyńskiej. Pachną dobrocią, miodem, cynamonem i wanilią. Lukier za to jest tak słodki, że wykręca mózg. Ale warto :)