Bal dla księżniczek

Życie to nie jest bal dla księżniczek – rzekła w myślach Nika, poprawiając koronę. Bo musicie wiedzieć, że mam koronę. Albo raczej diadem. No dobra, może i jest to opaska, ale stylizowana i niezwykle mi w niej do twarzy. Noszę ją regularnie, żeby przytrzymywała mi włosy, kiedy nacieram lico śluzem ślimaka i retinolem. Brzmi obrzydliwie, ale jakie są cudne efekty!

A jednak, życie to nie impreza dla arystokratek. I nie mówię tu wcale o tym, że ciężko o Wróżkę Chrzestną, która nas odpowiednio ufryzuje.

Czy kiedykolwiek pomyślałyście o sobie, jak o księżniczkach, gdy biegłyście na złamanie karku, żeby zdążyć przed zamknięciem poczty? Albo jak tachałyście ziemniaki na ostatnie piętro wieży, bo akurat się winda zepsuła? O, albo wtedy, kiedy usłyszałyście, że jest redukcja etatów i… eee….yyyy… ale pani już dziękujemy? No, wtedy musiało być szczególnie królewsko. A jednak, chyba większość z nas grzeszy tym samym: wiecznie czekamy na taniec.

Czekamy aż nas zauważą, docenią, wydobędą z czeluści anonimowości. Aż zdarzy się coś, co odmieni los. Książę wskrobie się po murze, smok przeleci, albo chociaż awans dadzą. Przecież wiemy, że mamy całe skarbce zalet. Sztabki talentów zalegają nam od piwnicy po strych. Od świtu do nocy przędziemy niteczki zarąbistości, tylko… nikt nas w tych naszych zamczyskach nie ogląda. Ba! Nikt nawet nie wie, że jest jakiś zamek i jakaś królewna.

***

Byłam niedawno na wystawie „Niewidoczne. Życie warszawskich służących”. Nie porwała mnie tak, jak spodziewałam się, że porwie, ale nie był to czas stracony. Chyba każda z nas czuła się kiedyś jak taka właśnie służąca, biegnąca od jednej roboty do drugiej. Praczka, pomywaczka, kucharka i piastunka w jednym. A przecież trzeba być jeszcze profesjonalistką w pracy, dobrą przyjaciółką, świetną córką, matką, żoną i kochanką.

Czasem pod natłokiem tych wszystkich ról gubi się prawdziwa kobieta. Taka, która pragnie uznania, adoracji, docenienia starań, ale też milczenia, świętego spokoju i gapienia się w sufit bez poczucia winy. Tymczasem bardzo często zdarza się, że wszystkie te emocje narastają niewypowiedziane, a nas zżera tęsknota za czymś, czego nawet nie potrafimy nazwać. Wydaje nam się, że potrzeba przełomu, że ludzie z zewnątrz powinni nas dostrzec i wynieść na wyżyny. Życie jednak jest brutalne w swojej prostocie – zdecydowana większość zmian zaczyna się w naszych głowach.

Wcale nie musimy czekać, aż ktoś nas zaprosi do tańca. Zresztą powiedzcie same, która z Was zna kroki manueta? Tańczmy z życiem po swojemu.

***

Pomyślcie, czy jest coś co już dziś sprawia, że jest Wam dobrze? Coś, co daje Wam poczucie komfortu i zadowolenia? Jeśli tak, to pielęgnujcie to i hołubcie. Każdy człowiek potrzebuje takich małych otulaczy. Nieważne, że w ukochane góry jeździ się raz na dwa lata, bo nie stać nas na częstsze wyprawy. Ważne, że można ładować baterie patrząc na zdjęcia szczytów i odliczać dni. Może dźwięki odtwarzane w telefonie nie zafundują nam takich emocji, jak szaleństwo na koncercie, ale może chociaż na tę jedną piosenkę czas zwolni i da możliwość zaczerpnięcia głębszego oddechu?

Otulacze to jednak za mało. Nam ciągle jest mało, nie sądzicie? Mnie od zawsze przerażają ludzie, którzy deklarują, że nie mają marzeń. Mam wrażenie, że kamienieją od środka. Może nie dostali swojej gwiazdki z nieba i już nie czekają na nic innego? Zastanawiam się jednak czy kiedykolwiek o tę gwiazdkę poprosili. Czy powiedzieli głośno i wyraźnie: chcę innego życia? I czy zdefiniowali co to „inne życie” oznacza? Nie chodzi mi o precyzyjny biznesplan, ale o ramowe założenie, bo przecież każdy z nas inaczej definiuje szczęście. A jeśli już przyznali sami przed sobą czego chcą, to czy rzeczywiście zawalczyli o siebie?

Nie będę wciskać kitu, że to łatwe i wystarczy chcieć. Nigdy nie wystarczy tylko chcieć. Trzeba się porządnie napocić i napłakać, żeby pokonać to, co nas trzyma na uwięzi. Najczęściej jest to strach, brak wiary we własne siły i zdolności. Przekonanie, że nie damy sobie rady. Najśmieszniejsze jest to, że sami karmimy te bestie. Trzymają nas za gardło, bo tuczymy je najlepszymi kąskami. Wystarczy jednak roześmiać im się w twarz, a one zaczynają się kurczyć, maleć i pewnego dnia okazuje się, że rozpłynęły się w powietrzu.

Każdy z nas ma swoje unikalne zdolności. Każdy z nas jest piękny i niepowtarzalny. Każdy z nas ma w sobie coś, co może zaoferować światu. I nie ma znaczenia, czy to będzie świat wszystkich kontynentów, czy świat zamknięty w czterech ścianach kawalerki. Ważne, by przestać podpierać ściany, ale wziąć los we własne ręce.

Życie to nie jest bal dla księżniczek. Przynajmniej nie dla takich w typie Aurory. Nie wystarczy siedzieć, jak trusia i liczyć, że to co uwiera w życiu samo się rozwiąże. Czasem trzeba złapać za łuk i naparzać we wszystko co się da. Czasem trzeba wyjść z wieży. Przeciwstawić się mobbingowi, poprosić o przeniesienie do innego działu, wyjechać za pracą na drugi koniec kraju. Odejść od tyrana, albo zarejestrować na portalu randkowym. A bywa i tak, że wystarczy wysłać domowników na spacer i przez pół godziny delektować się ciszą. 

Fot. Brooke Straiton / Unsplash