Smoczyca

Zawsze uważałam, że nadaję się na kota. Karm, głaszcz i rozpieszczaj. Mrau... Ale dziś odkryłam coś innego: Nika, ty jesteś smoczycą!

I to bynajmniej nie dlatego, że promieniuję subtelnym, kobiecym pięknem. Chociaż też. Nie oszukujmy się, smoki nie słyną z przesadnej skromności.

Dziś miałam taki dzień na nie. Nic nie chcę, nic mi się nie podoba. Nie wiem w co się ubrać, nie wiem czy mam ochotę na kino. Nastrój na lody akurat miałam, ale to dlatego, że tylko one mogły mi podnieść poziom endorfin. Marzyłam o tym, żeby zapaść w letarg, zwinąć się w sobie i odgrodzić od świata. Nie dzielić się sobą, swoją przestrzenią, ani żadnym skarbem. I tak się zastanawiam: dlaczego?

Mocno wierzę, że każdy człowiek powinien pielęgnować swoją osobistą strefę. Nie trzeba odkrywać wszystkich kart i obwieszczać każdemu swoich przemyśleń. Dobrze jest mieć swój kącik i swoje precjoza w życiowej szkatułce: ulubioną kawiarnię, ukochaną piosenkę, własną trasę spacerową. Stworzyć sobie enklawę, do której zawsze można uciec, kiedy codzienność staje się zbyt przytłaczająca.

Oddawanie wszystkim wszystkiego jest jak chodzenie nago pośród tłumu. Nie masz kieszeni, żeby ukryć zacisnięte z gniewu ręce. Nie masz chusteczki, żeby otrzeć łzy. Nie masz się czym ogrzać, kiedy zmrozi cię czyjeś spojrzenie lub nieopatrzne słowo.

Tworzenie własnego skarbca jest naturalną potrzebą. Gorzej, kiedy zaczniemy go tak zazdrośnie strzec, że odgrodzimy się całkowicie od ludzi. Nie tylko w kwestii dzielenia się ulubionymi miejscówkami, ale dzielenia życia z innymi w każdym jego aspekcie.

Zastanawiam się dlaczego akurat dziś przyszedł dzień, w którym tak bardzo chciałam się wylogować z rozmów i działań. Mam wrażenie, że w jakiś sposób utknęłam w tej swojej jaskini. Okopałam się w poczuciu, że jest jak jest i nie widać na horyzoncie żadnych zmian. Trochę mnie to irytuje, a z drugiej strony przygniata w tym nicnierobieniu. Złapałam swoje zabawki, tupnęłam nogą i usiadłam w kącie sfochowana, że to nie jest świat, jaki sobie wymyśliłam.

Łatwo jest zatracić się w pilnowaniu statusu quo. Bo kiedy jeden dzień jest bliźniaczo podobny do drugiego to człowiek przestaje wierzyć, że jakakolwiek zmiana jest możliwa. Zaczyna wtedy kurczowo trzymać się tych wycinków życia, nad którymi ma większą czy mniejszą władzę. A to pogłębia dystans.

Smocze serca są jednak harde. Mogą mieć słabość do błyskotek, mogą cierpliwie wyczekiwać odpowiedniego momentu i drzemać niczym prehistoryczne skamieliny. Mają jednak jeszcze jedną cechę: są stworzone do latania. Muszą tylko przypomnieć sobie, że ciągle mają skrzydła.

Fot. Martin Woortman / Unsplash