Krzywe zwierciadło

Wracałam ostatnio od kosmetyczki piękna taka, że klękajcie narody. Czego ja sobie nie zafundowałam w tej miłości własnej: tu serum pod oczy, tam maseczka, tlen wtłaczany w głębsze warstwy skóry, masaż. Bogini po prostu.

Szłam przez miasto zadowolona z siebie, promieniowałam życzliwością do świata, no: miód, cud i orzeszki. Aż weszłam do windy.

W ramach walki z klaustrofobią mam w tej windzie lustro po całości i uwierzcie, nic się przed nim nie ukryje. Nie ukryły się więc włosy z jednej strony przyklapnięte od czepka, ani te sterczące z drugiej, jakby je prąd popieścił. Promieniowałam, a jakże... Ale nie zajebistością, a błyszczącym olejkiem, po którym po prostu twarz mi się świeciła.

Miałam być piękna taka, a nie wyszło. Obśmiałam się w tej windzie, jak norka.

***
Kilka lat temu w Centrum Nauki Kopernik można było zrobić eksperyment z lustrami: jedno obracało się, a zadaniem uczestnika był zatrzymanie go w chwili, gdy odbijało go tak, jak sam siebie postrzegał. Drugie "lustro" wyświetlało jego rzeczywiste odbicie. Bardzo rzadko te dwa obrazy były ze sobą spójne. Uczestnicy nagminnie dodawali lub ujmowali sobie kilogramów. Bawiłam się tymi lustrami i... był to szok. Ale z tych pozytywnych.

Podobne doświadczenie przeprowadziła firma Dove we współpracy z rysownikiem FBI. Jeden portret rysował na podstawie opisu kobiety, drugi powstawał według tego, jak opisywali ją inni ludzie. To zupełnie inne twarze. Filmik z zapisem eksperymentu możecie znaleźć na YouTube, jako Szkice Prawdziwego Piękna.

***
Nie jesteśmy obiektywni wobec siebie. Nie chodzi tylko o nasze odbicie w lustrze, ale o całościowe postrzeganie nas samych. Czasami tak bardzo koncentrujemy się na jednym aspekcie - wyglądu czy osobowości - że przestajemy dostrzegać całą resztę.

Jakiś czas temu poprosiłam moich przyjaciół, żeby powiedzieli mi jakie cechy najbardziej ich we mnie denerwują i co najbardziej we mnie lubią. Szczerze? Nie wiedziałam, że mam tyle zalet i że wady, które już sobie w głowie wypunktowałam, w ogóle okazały się dla nich nieistotne.

Pewnie, że te wszystkie minusy nadal są, nic magicznie nie zniknęło. Okazało się jednak, że to co myślę o sobie było nie do pojęcia dla innych i odwrotnie: coś co oni uważali za rzecz oczywistą, było dla mnie odkryciem.

***

Kobiety rzadko uważają się za piękne i wystarczające. Prędzej: bywają sytuacje, kiedy tak się czują. Wbrew pozorom to ogromna różnica. Przyjęcie czegoś za pewnik zdejmuje z nas ciężar ciągłego powrotu do tematu. Jestem jaka jestem i już - nieważne czy definiuję się jako ruda, jako choleryczka, czy jako fanka siatkówki. Coś już jest zaakceptowane, przyklepane i koniec. Jeśli jednak uzależniam się od odczuć, będę nieustannie pragnęła potwierdzenia, że mam rację.   

***

Znam wiele osób z zaburzonym postrzeganiem siebie: piękne, mądre, dobre dziewczyny przekonane, że są okropne i złe i że każdy facet, który je pozna - ucieknie. Utalentowanych chłopaków, przerażonych nieuchronnością porażki i wkodowaną wizją swojej małości. Ludzi, którzy nie chcą spojrzeć na siebie z innej perspektywy, bo już tak mocno zapiekli się w swoim wyobrażeniu. Ich zwierciadła są skrzywione i zamiast zapewniać, że są "najpiękniejsi w świecie", dają im zły przekaz. 

Takie lustra trzeba tłuc! Ich rozbite odłamki wcale nie przynoszą pecha. Przeciwnie, nieszczęściem jest trzymać je w całości na ścianie i słuchać ich podszeptów. 

Zobacz też: Piękno

Fot. Milada Vigerova / Unsplash